Check, check, dubbel check!

Zondagmorgen, 7 februari.
Om 7 uur verzamelen Lisette, Hans, Emo en Louis op de parkeerplaats van het Postiljon in Dordrecht. Op het programma staat een retourtje Parijs. Heen via the Highway en retour via the Byway, dat het een latertje wordt is vooraf bekend.

De eerste verkenning voor de editie 2016 begint met hevige regenbuien onderweg, die gelukkig wegtrekken zodra we richting België rijden. Louis doet even een ‘Martin Kochje’ door gewoon zijn paspoort thuis te laten. Gelukkig zijn de verscherpte grensbewakingen pas op 8 februari ingegaan, dus geraken we zonder problemen in Frankrijk.

Onderweg
Onderweg is het een feest der herkenning, zelfs de man met de dikke wang werkt nog steeds in het wegrestaurant waar we de koffiebreak doen. Om het aangename met het onaangename te combineren doen we een potje Watertoren (Tour de l’eau) spotten. Glansrijk wordt dit gewonnen door Hans, waarbij wel moet worden opgemerkt dat hij de juiste positie had ingenomen in de auto.

Via een verder voorspoedige reis, waarin in vijf uur even zo’n zestien jaar aan team126anekdotes de revue passeert, we de teambezetting bespreken en de moeilijkheden die wij ondervinden in onze zoektocht naar een tweede masseur bespreken, bereiken wij het trailerkamp waar wij tijdens de Roparun de nacht van vrijdag op zaterdag zullen doorbrengen.

Op de camping
Gelukkig spreekt Lisette verstaanbaar Frans. We checken of we inderdaad in de reserveringscomputer staan, met hoeveel huisjes voor hoeveel personen we gereserveerd staan en of het mogelijk is om even een van de stacaravans aan de binnenkant te bekijken. Een meer dan vriendelijke Senegalees die begint in het Frans, vervolgt in het Engels en ons uiteindelijk in het Nederlands te woord staat brengt ons naar de plaats waar de caravans staan en doet even de deur voor ons open. Keurig interieur in een schone caravan. Prima keuze, met dank aan Team Ahoy voor de tip. Het zou mooi zijn als we o.a. de twee aan de voorkant krijgen, die hebben een mooie plek voor de teambarbecue. De wagens er achter hebben wat minder ruimte, oordoppen mee dus. De wagens staan lekker intiem tegen elkaar aan. We zeggen de vriendelijke Senegalees in het Nederlands gedag, halen nog even een Nederlandstalige folder waar in staat beschreven waar de Carrefoursupermarkt is (10 minuten van het park) en vertrekken vervolgens om 12.02 richting het startterrein. Onderweg naar het startterrein komen we geen benzinepomp tegen, dus zorgen dat we afgetankt vertrekken op 14 mei.

Het startterrein
Om 12.23 komen wij aan op het onherkenbare startterrein. Leeg en groen met een enkele wandelaar, waar het straks in mei een enorm kleurrijk geheel zal zijn, een komen en gaan van genummerde busjes met fietsen, tourbussen en vrachtwagens met Nederlandse kentekens en mensen in trainingsjackies van allerlei kleuren en reclame-uitingen zal zijn. Lisette was er nog niet geweest, denk niet dat zij zich er een voorstelling van kan maken zoals het er over drieënhalve maand uit zal zien.

On y va
We pakken de routeboeken en stellen de TomTom in op de route van vorig jaar. We vertrekken voor de echte routeverkenning. Hoofddoel van deze reis is om te kijken of de wisselplekken en slaapplekken die wij drie jaar geleden hebben gebruikt (de twee jaar ertussen deden we Hamburg-Rotterdam) nog steeds kunnen inpassen. Verder noteren we hier en daar een opmerking van wat we tegenkomen. Tijdens de verkenning merk je dat je met twee meer dan ervaren Roparunrotten onderweg bent waar een berg aan geheugen onder de petjes zit. Daarnaast is gelukkig Lisette minutieus in het volgen van de routerol. Hans legt alle plekken nog even fotografisch vast voor het draaiboek van de chauffeurs straks tijdens de Roparun. We passeren vele tours de l’ eau, de omgeving is hoofdzakelijk groen. Straks zullen al deze velden gevuld zijn met gele koolzaadbloemen.

Bergie op, bergie af
Van mij wordt tijdens de Roparun verwacht dat ik mijn duizendjes loop en let dus vooral op de gaten in de weg, het stijgingspercentage van het parcours (veel!) en de wisselmogelijkheden. De stijle stukken laat ik door Lisette voorzien van een LN-netje (Louis Liever Niet Lopen).

In tegenstelling tot de Hamburgroute lastig om de busjes even aan de kant te parkeren voor de loperswisseltjes, soms zullen de duizendjes wat langer worden omdat de begeleidersbus gewoon niet fatsoenlijk kan stoppen. Voordeel is wel dat, uitgaande van een vertrektijd van een uur of vier in de middag, het berg- en dalstuk waarschijnlijk in het donker plaatsvindt en je dus niet ziet waar je heen loopt en dus dat je omhoog moet lopen. In je voorbereiding als loper is trainen in het donker en veel duintraining inbouwen (als je dat niet voorhanden hebt lange bruggen of taluudjes opzoeken) om stijgen en dalen in de benen te voelen. Is wat anders als die loopjes in dit platte pannenkoekland.

Stil op straat
We rijden door veel dorpjes, maar zien haast geen bewoners. Ik kan me best voorstellen dat ze door deze dorpjes geen Roparunkaravaan willen hebben. Sommige bochtjes zijn door grotere busjes niet eens te nemen. We bekijken de RunBikeRunstukken en bepalen waar we wel of niet met meerdere lopers op de fiets gaan en of er hier en daar een fiets bij moet.

Tot over de helft
We zijn met verkennen tot in België geraakt, dik over de helft. Om half negen verlaten wij het parcours om via de snelweg weer terug te keren naar Dordt. Een heel nuttige trip. Volgend weekend gaan de dezelfde drie weer op pad voor het laatste stuk van België tot aan de plek waar de laatste RunBikeRun start. Ikzelf moet zondag helaas de 30 van Schoorl lopen, was anders graag weer meegegaan. Kwestie van Prioriteiten.

Hoe verder
Na deze twee verkenningen vindt er in april (Marathon Rotterdamweekend) nog een ‘grote’ verkenning plaats. Dan gaan de buschauffeurs, buscaptains en de fietsers hun eigen marathon doen: nog een keer het hele parcours langs om alle verrassingen voor te zijn.

Nu maar hopen dat er weinig wijzigingen in het parcours zullen gaan plaatsvinden.

Respect, dank en bewondering
hierbij nog wel even mijn bewondering uitspreken voor Emo, Hans en Lisette. De manier waarop zij weer met de voorbereiding voor de Roparun bezig zijn is geweldig. De tijd en energie die zij er in steken om ons straks zonder problemen van Parijs naar Rotterdam te helpen is onbetaalbaar. Daarbij uiteraard ook dank aan hun thuisfront voor de steun en de vrijheid dat zij dit kunnen doen.