Hét verslag van Roparun 2018

Daar zit ik weer, de jaarlijkse afterdip na weer een roparunavontuur. Veel van hetzelfde maar ook altijd weer nieuwe herinneringen die bij alle volgende bijeenkomsten met (oud) teamgenoten worden opgerakeld. Ik was, en ben nog steeds stemloos, maar het toetsenbord is gelukkig geduldig.

Na de goede ervaring van vorig jaar, weer de fiets gepakt en via de waterbus vanuit Ridderkerk naar de Coolsingel gefietst. Ik dacht, ik zal wel de eerste zijn (08.35uur), maar nee hoor, Asha liep er al (echt waar!). Gelukkig vertelde ze mij dat ze nog even naar huis terug moest om een boekje op te halen over tapetechnieken dus de spanning of ze dan wel weer op tijd terug zou zijn was er gelukkig weer. De teamleden druppelden binnen en de bussen om naar Hamburg te rijden ook. Hoewel, de personenbusjes moesten nog wel even een omweg maken om naar Rotterdam te komen. Dus wachten we allemaal even buiten om onze spullen te “bewaken”.

Toen de bussen er waren, werden de spullen ingeladen en de fietsen op de bagagedragers gezet. Op naar de koffie met gebak, we hadden ten slotte twee jarigen in ons midden. Die wilden hun verjaardag maar wat graag met ons vieren. Er werd voor de eerste (en zeker niet de laatste) keer gezongen dat ze vooral lang moesten leven en Ineke en Koos kregen van ons een kookschort of een T-shirt met bijpassende teksten.

Om ongeveer 11:17 gingen we dan toch echt op weg! We zouden elkaar even los moeten laten maar elkaar weer zien bij Bad Bentheim, onze gebruikelijke pleisterplaats. In de tussentijd konden we aan elkaar wennen of de eerder opgedane kennismaking opfrissen… hoewel aan stuiterbal Asha wen je nooit, haha (wel een heerlijk wijffie natuurlijk). Natuurlijk kreeg ik weer mijn gebruikelijke snoepjes van Mila met een kaart met lieve woorden. De chocoladekikkers waren al voor Bad Bentheim op! Voordat we aankwamen bij onze pleisterplaats stuurde Johan nog via de teamapp een foto van vorig jaar van het wegrestaurant, met de vraag waar iedereen bleef omdat wij al lekker in het zonnetje zaten. Verbazing bij de andere busjes want wij konden er toch nog niet zijn? Nee natuurlijk niet. Busje 2 kwam wel als eerste aan maar binnen 5 minuten arriveerden de anderen ook. Even een soepie, broodje bratworst of een travelpoessie voor Yordi en we gingen (nog) met goede moed op weg naar Hamburg.

Het was nu echt ieder voor zich want door drukte op de weg naar Hamburg raak je elkaar snel kwijt, en druk was het! We sleepten ons van filetje naar grotere files, de autoradio zonder bluetooth hielp niet echt en dus stelde ik voor dat we ergens een “bluetoothsnoertje” moesten kopen om de iPhone aan te kunnen sluiten. Jaja, ik snap nu de dommigheid van dit voorstel, maar het snoertje werd de volgende dag wel aangeschaft. Overigens leken wij met busje 2 voorop te rijden, maar om de files te ontwijken stelde Hans voor om een alternatieve route te volgen die zijn telefoon aangaf… Dat ging de eerste 100 meter prima, maar toen zagen we dat we met een hele grote lus gewoon weer zouden gaan aansluiten op de A1… Vanuit onze bus zagen we de andere bussen voorbijschuiven, haha.

En toch zouden we als eerste arriveren bij de jeugdherberg. Geïnformeerd over de te volgen route over de A1 kozen we toch weer voor een alternatief en dat pakte nu goed uit, hoewel we waren niet de enigen, pfffff. Voorzichtig werd al geopperd om bij een volgende editie een onderkomen te zoeken op zo’n 100 km voor Hamburg, werk voor het kernteam dus. De tijd in de bus werd gebruikt om verzoeknummers voor onze rookie Teun te draaien op de iPhone. Met Stevie Wonder werd de toon gezet en met songtitels als bright eyes, the eye of the tiger, blinded by the light of gewoon blind werden er “geen“ toespelingen gemaakt op zijn ooglapje… sorry Teun.

Maar goed wij arriveerden rond acht uur en de laatste bus was er om even over negenen. Wat een reis… terug gaat bijna sneller. Boodschappen bij de Lidl werden gehaald, de kamers ingedeeld, de bbq aangestoken en het eten kon beginnen. Na 22:00 uur mochten we geen herrie meer maken omdat de andere gasten daar last van zouden hebben en dat hebben we dan ook niet gedaan, sterker nog rond 23:30 uur lag iedereen al in zijn of haar bedje.

De volgende dag was iedereen weer fris en fruitig en konden we om 09.00uur van een prima Duits ontbijtje genieten. Ook de akoestiek in de eetzaal werd nog even getest want een dag eerder waren Koos en Ineke toch jarig geweest? We konden na het uitchecken op ons gemak de fietsen roparunklaar maken en echt de laatste inkopen bij de Lidl doen. Na het laatste bakkie koffie of thee bij de jeugdherberg gingen we via een tankstation naar het startterrein.

Daar konden we even sfeer proeven en natuurlijk wat zenuwachtig heen en weer lopen. Onze gps-tracker ophalen (dat werkte echt fantastisch) met een grote verantwoordelijkheid voor Louis en Willeke om die tracker steeds door te geven, en ook dat is prima gelukt! Hans had de pastabonnen dit jaar meegenomen en dus konden we zonder problemen een pastamaaltijd nuttigen op het startterrein. Voor mij een uitdaging om dan niet te knoeien op het witte shirt… niet gelukt! Nog even terug naar de bussen, een laatste check, de laatste speech voor vertrek met de “opdracht” om vooral te genieten, elkaar te helpen en altijd in gedachten houden waar we dit met z’n allen voor doen en waar de stichting Roparun zo’n mooie bijdrage aanlevert.

Uiteraard werd de startloper bekend gemaakt en dit jaar kon dat met alle vier de lopers van busje 1, dat blijft bijzonder. Op het startterrein met de bekende groepsfoto en het feest op de klanken van take me home countryroads bleek er ook echt een liedje te bestaan over de moeder van Niki Lauda… en dus zongen we met z’n allen, mama Lauda! En bleef dat liedje, zelfs tot nu, in je kop zitten, bedankt Robin!

Maar daar gingen we dan toch… 16:18 uur, de tocht naar Rotterdam was begonnen. Busje 1 met chauffeur Hans 1, buscaptain en herintreder Koos, masseuse en herintreder Diana, lopers Robin, Yordi, Wouter en Darryl en fietsers Louis en Margo deden de eerste 20 kilometers. Busje 2 met chauffeur Hans 2, buscaptain Emo, masseuse Asha, lopers Hetty, Johan, Ronald en rookie Teun en fietssters Willeke en Anneke, busje 3 als ondersteuningsvoertuig met rookiechauffeur Jeroen en herintreder (en meer dan) reserveloper Edwin, busje 4 met een ijzersterke cateringbevrouwing bestaande uit Ineke en Muriel reden naar het eerste wisselpunt. Iets voorbij Neu-Wulmstorf.

Dankzij de gps-tracker konden we goed volgen waar we ons bevonden op de route en bovendien had Hans 2 de routerol zo aangepast dat er belmomenten waren vastgelegd om verrassingen zoals in eerdere edities te voorkomen, en ook dat was een prima idee! Rond 18:00 uur was busje 1 in ieder geval bij ons en nam busje 2 het virtuele stokje over. In onze eerste shift al gelijk een tweetal run-bike-runs maar die werden lachend genomen en het tempo zat er net als bij busje 1 al direct prima in. Uitgaande van ons eigen opgestelde schema deden we het meer dan goed en zouden we dat tot aan het eind ook nog eens volhouden. Toch wel een geruststelling dat al die jaren roparunervaring zich dan weer uitbetaalt. Lachend kwamen we aan bij een van de drie bekende stops, Ahrensmohr. Het lieve vrouwtje dat daar vlakbij woont, is nog steeds erg gastvrij en we mogen daar altijd terugkomen voor toiletbezoek. Blijft bijzonder!

Door de aanwezige muggen en horzels onder de bomen besloten we toch maar om snel in te pakken en naar onze volgende plek te rijden, bij de Edeka in Lilienthal. Een prima plek en de bedjes werden opgezet en lopers en fietsers werden door Asha naar bed gestuurd om hun rust te pakken. Niemand stribbelde tegen, haha. Ik heb het fort bewaakt want volgens een passerende dame met een rollator moesten we goed op onze spullen letten, want hier regeerde de maffia!

Busje 1 had een vrij probleemloze etappe met slechts een kleine run-bike-run van 2,6 km en dus kwamen ze ook keurig op tijd bij ons zodat wij naar het lastige Bremen konden rennen. Lastig omdat wij met de bus vanwege de milieuzone het centrum niet in mochten en een grote omweg moesten maken om weer bij de lopers te komen. En met een snelheidsduivel met een 1-oog-afgeplakte bril moet je dan alle zeilen bijzetten. Maar de bus had de groene zone te pakken en ruim op tijd werden de lopers weer gevonden.

Na Bremen en het verlaten van met name de stadsverlichting merkten we pas hoe donker het kan zijn, respect voor alle lopers en fietsers en zeker Teun die door zijn oogprobleem dan een extra uitdaging heeft, maar het ging allemaal prima. Sterker nog we gingen als een speer en voor we het wisten tikten we de lopers van bus 1 aan. Die wel weg wilden rijden, maar door het leegtrekken van de accu niet weg konden komen. Paniek… gelukkig hebben wij Johan(digheidje) bij ons die met startkabels de bus weer aan de praat kreeg pfffff.

Na een korte maaltijd konden wij in konvooi de reis vervolgen naar Esterwegen waar we ons wisselpunt hadden bepaald op een grote parkeerplaats. Ook hier werden de bedjes weer in de open lucht gezet en probeerden we eerst nog een tukkie te doen op de veldbedjes (dik ingepakt tegen de frisse morgenwind) of in de iets warmere maar zeker niet comfortabele bussen. Wakker worden deden we via een rechtstreekse roparunlive-uitzending, Asha werd geïnterviewd en sprak over intrinsieke waarde of het niets was en ook Hetty mocht nog even vanuit een warme slaapzak vertellen hoe “Hamburg by night” eruitziet… erg donker volgens haar. Bekijk hier het interview vanaf 13:12.

Even na 09:00 uur waren daar de kanjers van bus 1 weer en hadden wij bij busje 2 heel veel zin in de etappe die ons door Kluse zou leiden. Dat betekende dus weer de bekende broodjes worst, een soep of bakkie koffie, of gewoon alledrie… Een snelle toiletstop en dan de grens over naar Nederland waar Ter Apel op ons wacht. Daar waar busje 1 natuurlijk allang aan het genieten is van de gastvrijheid van Karin Vreeswijk, pffff niet normaal maar gewoon bijzonder! De laatste meters naar het wisselpunt werden gewoon even opgeëist door Hetty die niets wilde weten van haar pijntjes en met een grote glimlach door de rest van het team bij het huis van Karin werd opgewacht. Ach ja zou Johan zeggen, karakter hè dat vrouwtje van mij, jaja. Hij is en was zo trots op haar, ik heb regelmatig die trots in zijn ogen gezien als zij aan kwam rennen en Johan weer het parcours opging, bijzonder en begrijpelijke trots en het bezorgde mij kippenvel. Echt mooi.

In Ter Apel nog even snel een groepsfoto en weg was busje 1 weer. Het grote genieten voor busje 2 kon beginnen. Douchen, plassen, poepen en lekker even een powernap of gewoon uitrusten en tussendoor pasta eten, broodjes, koffie, frisdrank….pffff. Wat een place te be (en zo lang als mogelijk te blijven en dat deden we dan ook). We waren nog maar net op weg naar Loozen toen Koos al belde dat ze er over 14 kilometer zouden zijn. Dat werd dus even doorrijden maar dat werd makkelijk gehaald natuurlijk.

Onze etappe zou ons door Almelo leiden en dat is een grote stad hoor, die begint volgens Hans en mij al in Bergentheim en dus stuurden we drie lopers voor een langere run-bike-run de weg op… Alleen wij hadden ons vergist en dus de auto in z’n achteruit en andere teams in complete verwarring achterlatend werd de fiets weer op de fietsendrager gezet en de extra lopers weer de bus in gehesen… Almelo zal nooit meer hetzelfde voor ons zijn. Trouwens die gemeente maakt er wel werk van. Al eerder mochten jullie foto’s met mooie pakkende teksten zien die op de “bezinningsweg” stonden opgesteld. En in het centrum van Almelo was het ondanks enige interne commotie, over wie nou op de fiets moest en wie niet, weer een feest waarbij ik me voor kan stellen dat Almelo zeker mee zal doen in de roparunstad van 2018.

De wissel vond plaats na Enter, nadat we eerst de langste Reggestraat van Nederland hebben afgelopen. Het was tijd om richting Loenen te rijden. Naar het ouderlijk huis van Teun waar we vooraf hadden gezien dat we in ieder geval onder een carport de bedjes konden neerzetten. Maar daar aangekomen bleek de woonkamer geheel ontruimd te zijn en “moesten” de bedjes daar worden neergezet. Wat een aangename verrassing. Voor mij was er ook nog eens een bed op de zolderkamer beschikbaar waar ik met zachte dwang (ik schijn te snurken) naar toe werd gestuurd. Heerlijk twee uur geslapen en ook nog eens niet wakker geworden in de vroege ochtendkou zoals in andere jaren maar rustig kunnen acclimatiseren.

Om 03:00 uur mochten we weer op weg om het stokje pas weer over te geven in Lienden. Maar eerste moesten we over de Woeste Hoefweg. Die was naast woest ook nog eens erg donker en eindigde bij Hoenderloo in een zandstenenpad waarvandaan de grote run-bike-run stond gepland. Ruim 7 kilometer, dus was de extra fiets noodzakelijk en klom Willeke even in de bus. Op de plek waar de bus stond, zelfde plek als vorig jaar, hadden de lopers en de fietsers nog zoveel energie over dat ze ons lieten staan en wij in de achtervolging moesten om zo nog voor Ede de orde te herstellen. Dat lukte natuurlijk.

Ede is ook in de vroege morgen een heerlijke plaats om doorheen te lopen. Aandacht van de lokale brandweer, ons eigen pannenkoekvrouwtje en natuurlijk was het ook nog eens de plek waar Teun zo graag doorheen wilde lopen. Bij elke mogelijkheid om in het routeboek te kijken, controleerde hij namelijk of wij met busje 2 wel door Ede zouden lopen. Vervolgens líep hij niet door Ede maar ging als een lopend vuurtje, door de brandweerkazerne om daarna ook nog even met ruim 16 kilometer per uur de Grebbeberg te “nemen”. Anneke vertwijfeld achterlatend en Willeke op de fiets in zijn kielzog. Voordat we het wisten waren we in Lienden en konden wij na de nodige versnaperingen naar het laatste grote wisselpunt in Meerkerk. Rotterdam kwam in zicht.

Bij de wissel in Meerkerk, iets eerder gepland op de route om de kilometers voor de lopers in evenwicht te houden, was er even paniek. De aangegeven run-bike-run was langer dan gedacht en verwacht en het was al zo warm. Maar na even gebeld te hebben of het wel klopte, ja de route klopte, was de wissel een feit. Het grootste stuk run-bike-run voor busje 2 was begonnen. En dus konden de lopers en fietsers achter mij aanrijden naar de McDonald’s in Ridderkerk om daar te genieten van een burger of zoiets. Inmiddels een traditie (voor mij dan, haha). De laatste wissel bij de Dordtsestraatweg zorgde toch weer voor enige verwarring, dat gaan we volgend jaar echt anders doen, mark my words. En het blijft een hele tour om de bussen bij de bank te krijgen. Maar uiteindelijk lukte dat natuurlijk wel en werd het finishdoek op de Binnenroute onder grote belangstelling gehaald in een tijd van iets meer dan 48uur en een gemiddelde snelheid van 11.69, wow…

De afsluiting op de Coolsingel met familie en vrienden en ook nog eens een grandioos buffet wat door Marvin en Constantijn was samengesteld en uitgeserveerd maakte de afsluiting compleet. Roparun 2018 zat erop… Stiekem kijken we al weer naar 2019 en zijn we nieuwsgierig wat onze bijdrage voor de stichting Roparun in 2018 zal worden. Hans noemde in zijn speech reeds een mooi bedrag van misschien wel 22.000 euro, dat zou heel mooi zijn!

Zo dit zijn de belevenissen zoals ik die vanuit busje 2 heb waar kunnen nemen. 2018 was zeker een fantastische run. En zo blijft dit evenement, ook na 18 keer, een onuitwisbare indruk op mij achterlaten. Dat kan alleen maar met een fantastisch team en dat was ook zeker dit jaar weer het geval. Natuurlijk de lopers en de fietsers zijn voor buitenstaanders herkenbaar en zichtbaar maar ons team is niets zonder de chauffeurs Hans 1 en Hans 2 ( voor beiden geldt grote klasse).
De buscaptains Koos (eindelijk weer mee na heel veel jaar en wilde dolgraag ook Hamburg doen) en Emo.
De masseuses Asha (gaat nooit stoppen en de bingokaart is bijna vol door “lekker kontje”, “ziet er goed uit”, “Pam je haar danst” enz…) en Diana (terug na zoveel jaar maar wel in een andere rol, wat ze met verve heeft gedaan. Trots op je en blij met jou, maar dat weet je wel).
De bemanning van bus 3, Jeroen (een rookie maar wat voor een, een aanpakker en ook nog eens een gezellige vent. Jammer dat hij klaagde over mijn gesnurk, die wil ik volgend jaar niet meer op de kamer haha). Edwin (in een cyclus van om de 4 jaar mee. Dat moet hij dat wat mij betreft maar doorbreken, heb weer genoten van je humor en de vertaling als we die tukkers niet konden verstaan. Had een rol als reserveloper maar was zeker niet te beroerd om daar waar mogelijk aan te pakken, mooi man).
En dan de dames van Bus 4, pfff petje af voor Ineke (gewoon je verjaardag in een bus willen vieren en zo heerlijk betrokken bij het wel en wee van het team en dit jaar gelukkig geen “Delmenhorstje”) en Muriel  (weet exact wat lopers en fietsers willen en is ook meer dan betrokken bij het team en het goede doel. Raakte haar stem kwijt (net als ik) en voelde zich langzaam aan “slechter” worden. Sorry voor de door mij veroorzaakte commotie in Meerkerk over wel of niet eten…).
En natuurlijk de teamleden op afstand, kok Douwe (het was weer prima verzorgd met het eten onderweg, de ballen waren weer als vanouds! Ik moet nog even opzoek naar jouw interview op TV Rijnmond) en Wilko, (de thuiscoördinator die ook zo graag weer mee zou willen maar zich realiseert dat dat voor zijn eigen gezondheid niet past, maar wel nog zoveel adrenaline heeft om daar waar mogelijk zijn steentje bij te dragen).

Allemaal bedankt, ik heb het gelukkig wel op kunnen schrijven want ik heb mijn stem nog steeds niet teruggevonden.