Even een aanvulling op het stuk proza van Emo, het is een lange traditie dat hij als eerste een mooi verslag maakt. Inderdaad, een heel bijzondere run, die wel de nodige voorbereiding heeft gevergd, zowel voor de organisatie als voor ons. Geen run in 2020, toch 20 mille opgehaald, want we waren er wel helemaal klaar voor. In 2021 plannen voor een tocht Landgraaf – Rotterdam, helaas sneuvelde dat scenario, te ingewikkeld in Corona-tijd. Plan B werd uitgewerkt door de organisatie, en in korte tijd hebben ze iets moois uit de grond weten te stampen, want ga er maar aan staan, een tocht van 308 km uitzetten, overal bij elke gemeente gaan uitleggen wie je bent en wat je wilt gaan doen, vergunningen aanvragen, routes uitstippelen, we hebben er niet voor geapplaudisseerd maar ik vind dat de organisatie van Stichting Roparun dat zeker verdiend heeft.
Wat betekende dat allemaal voor ons, als team? Veel, een heel nieuwe route, dat is dus alles onderweg opnieuw uitvinden. Routeverkenningen, stopplekken uitzoeken, en in een later stadium erachter komen dat de route op veel plekken nog werd gewijzigd. Als routeteam hebben we er onze handen vol aan gehad, met name Hans 2 die veel voorbereidend werk heeft verzet door via Google Earth de route al gedetailleerd te bestuderen. Zijn huiswerk was top, bij onze eerste verkenning hebben we daar heel veel profijt van gehad.
Verder kreeg ons team een nieuwe naam vanwege onze nieuwe sponsor. In 2021 hebben we ons ingeschreven als Team Tanis – ABN AMRO. De bank had voor 2020 nog ons startgeld betaald en dit is doorgeschoven naar dit jaar. Vanaf 2022 gaan we als Team Tanis door het leven. Wat een fijne sponsor, wat een mooi bedrijf, wat een enthousiame, we hopen hier een lange samenwerking mee te kunnen hebben!
Een nieuwe sponsor betekende ook een nieuwe verzamelplek, een prima locatie! Vanuit Oosterhout door naar Maastricht. Bij de eerste rotonde in Oosterhout werd het konvooi al uit elkaar getrokken en de vier bussen kwamen uiteindelijk afzonderlijk aan bij de hostel. Een prima hostel, want we mogen ons inmiddels ervaringsdeskundigen noemen. Prima kamers, leuke ontvangst, goed eten en een prima bar. Het is dat Maastricht niet langs de Bremen route ligt, anders werd het een blijvertje. Zaterdagmorgen richting Landgraaf, bussen ordenen, cateraars welkom heten en voorbereiden op de start met een prima pannenkoek, weer eens wat anders dan de traditionele pastamaaltijd voor vertrek.
Om 13.30 gaan de lopers en fietsers van bus 1 van start en beginnen een run-bike-run van 11,4 km tot vlak voor Brunssum. Hans 3 en 1 rijden naar dat punt, bus 2 gaat naar punt 2 en bus 3 en 4 rijden naar punt 3. Best bijzonder, nooit eerder gedaan zo. Bij het eindpunt RBR werden we opgewacht door Ineke met de honden, die me begroetten alsof ik al twee weken weg was. De honden dan, Ineke had zichzelf beter onder controle.
Fietsen opladen en een korte normale route van 8 km, toen waren we alweer in Douvergenhout, waar bus 2 weer overpakte. Bus 1 ging lekker, voor op schema, waarmee de trend was gezet voor de volgende etappes. Bus 1 sloot aan bij bus 3 en 4 op het kamp in Susteren. De tent werd daar voor het eerst opgebouwd, een goede investering zo is gebleken tijdens deze run. Bus 2 zette er ook de sokken in, en voor je het weet gaat dan je eerste lange etappe beginnen, richting Venlo. Tussendoor in Echt een rondje over een industrieterrein waar niemand de schoonheid van inzag, maar waar sponsor Masita is gevestigd en daar moesten we even langs. In onze Masita teamkleding werden we hartelijk ontvangen en kregen een goodie-bag mee, die voornamelijk bestond uit de nieuwe catalogus, geweldig, dat hadden jullie nou niet moeten doen. 🤔. Via Roermond en Swalmen gingen we zonder al teveel problemen richting Venlo, maar de knieproblemen voor Anneleen waren al zichtbaar. Een goeie massage zou moeten helpen, maar garanties werden niet gegeven door de dames. Een ander probleem bleek de achterband van Jan-Willem, die iets teveel lucht verloor. Handig is het dan als onderweg de fietspomp niet meegaat maar in de materiaalbus blijft liggen. Aandachtspuntje 1 voor volgend jaar. Of nee, aandachtspuntje 2, want het begon al op het startterrein waarbij ik met droge ogen beweerde dat de veiligheidsspelden toch echt in de kist bij bus 4 zouden moeten zitten.
Na een korte stop in Venlo reden we door naar Aarle-Rixtel, waar echt geslapen moest worden. Dankzij een ander team op hetzelfde parkeerterrein werd dat een uitdaging, de filiaalmanager van de Aldi kwam nog even checken en ook de politie is nog langs geweest. Ik heb mijn eerste powernap kunnen doen, dat was hard nodig voor de volgende etappe. Jan-Willem probeerde zijn fiets te repareren, maar in het doosje bandenplak bleken geen bandenlichters te zitten (aandachtspuntje 3).
Anneleen had er weinig vertrouwen in dat ze de volgende etappe zou kunnen volbrengen, haar knie werkte niet mee. Casper, die tot dan toe een geweldige ondersteuner op het basiskamp bleek te zijn, ging mee met bus 1, klaar om in te vallen. Wij gingen de nacht in richting Weert. Vreemd om al die tegenliggers over hetzelfde parcours te zien gaan. Soms ook best verwarrend, allemaal met dezelfde hesjes. Maar net zo plotseling als ze kwamen, droogden de tegenliggers op en konden we weer gewoon in het duister staren.
Waar al voor gevreesd werd kwam uit, Anneleen trok het niet en moest na 3 beurten opgeven. Casper pakte over als loper, en ook dit deed hij met verve en veel plezier. Jan-Willem moest verder op de reservefiets, die niet helemaal voor hem was gebouwd, dus bovenop het takkenweer kwam nog de nodige extra spier- en zadelpijn. Maar die bikkel ging gewoon door, pijn is fijn!
Een hele etappe in het donker, dat maak je normaal gesproken niet mee tijdens de Roparun, het is rond Pinksteren altijd wel van avondschemer naar donker of van donker naar ochtendschemer, maar Weert tikten we aan, nog altijd het in donker. En zo gingen we alweer op weg naar de laatste stopplek van bus 1, Buchten, een groot parkeerterrein even van de route. Een rit in het donker, een bus met slapende mensen, blij dat ik mijn powernap had gedaan, maar ook blij dat ik onderweg ben wakker gehouden door de passagier naast me.
Ook dit bleek een prima kampplek, we konden nog van het sanitair van het zwembad gebruik maken, ik kon weer een uurtje tukken gelukkig, genoeg om tot aan de finish wakker te blijven. Het weer werkte zeker op zondag niet mee, knap dat we allemaal gewoon lekker hebben doorgepakt! Team 2 kwam er alweer aan, wij moesten nog zo’n 30 km naar Berg & Terblijt, de heuvels werden al uitdagender, nog even aanzetten. Een last-minute routewijziging voor de bus werd niet gewaardeerd en begrepen. Er bleek rond het MVV-stadion nog een wielerkoers aan de gang. Een heel onduidelijke beschrijving, verkeersregelaars die er ook niets van begrepen, kortom, een redelijk chaotisch slot van een verder prima georganiseerd evenement. Maar ook hier bewijst een routeverkenning weer zijn nut, ook met een waardeloze beschrijving wisten we op het gevoel wel waar we ongeveer konden aanhaken.
En ook op de volgende wisselplek stond mijn persoonlijke cheerleader ons al op te wachten. Voor Bus 1 is de run altijd onverwacht opeens klaar, bus 2 pakt te etappe tot aan de finish en wij konden met de ondersteuningsbussen door Landgraaf. Bij aankomst de bussen reorganiseren, zodat Eugene zijn eigen bus weer leeg mee naar huis kon nemen. Alles weer in bus 3, dat zien we thuis wel weer verder.
Bus 2 kwam aan, lopers en fietsers run-bike-runden van Vijlen naar Landgraaf, het was nog even afzien. Dan is het wachten op de lopers en fietsers, om vervolgens als team over de finish te lopen. Het ontbreken van het publiek en het doodse rondje van de laatste paar honderd meter was een tegenvaller vond ik, je Roparunbeleving wordt toch altijd wel compleet bij de ontvangst in Rotterdam.
Aan het rondhangen na de finish moesten we duidelijk even wennen, “vroeger” gingen we dan naar het bankgebouw in Rotterdam. Het is goed dat we besloten hadden niet tot het eind te blijven, iedereen was moe en wilde naar huis. Voor mij was dat slechts 20 minuten naar ons huisje in Vijlen, dus ik stond als eerste onder de douche, heerlijk!
Roparun 2021 zit er weer op, mijn 15e deelname in het 30 jarig bestaan van de run. Vanuit alle aspecten bijzonder en niet vergelijkbaar met andere jaren. Veel nieuwe ervaringen opgedaan, veel nieuwe teamleden, maar wat hadden we weer een mooie ploeg, het is elk jaar weer bijzonder om te zien hoe je naar elkaar toegroeit!
Gisteren bij thuiskomst alle zooi naar de loods gebracht, dat zoek ik zondag wel verder uit. Dan komt ook vast nog wel een doosje bandenplak met bandenwippers te voorschijn, ik weet bijna zeker……. Ook de tent opgezet om te drogen en vooral schoon te maken. Alle zeilen netjes opgevouwen, daar moet ik nog een paar kisten voor aanschaffen om ze mooi te houden. Vandaag voorlopig even de laatste dingetjes, de pannen in de vaatwasser, hand- en theedoeken gewassen, etensresten uitgezocht. De honden eten de komende week elke dag een eitje door hun eten.
Geen barbecue als slot van het seizoen. Het zit er weer op, het was mooi! Ik heb genoten van alle voorbereiding, de routeverkenningen, een hoop geregel in de dagen voor vertrek en na thuiskomst. Ineke staat dan wel niet meer op de deelnemerslijst, maar is ook gewoon een paar dagen in touw op de donderdag en dinsdag, mijn toppertje!
Emo vroeg tijdens het afscheid allemaal even goed na te denken over deelname volgend jaar. Bij dezen, ik ben er weer bij volgend jaar, dit is te verslavend! Ik hoop voor volgend jaar op een normale run van Bremen naar Rotterdam. Tijdens de routeverkenning van 2020 hebben we gezien dat dat een hele mooie kan worden. De stichting werkt parallel ook aan een plan B voor het geval we weer binnen Nederland moeten blijven, dan wordt het scenario Landgraaf – Rotterdam verder uitgewerkt.
Binnenkort kom ik bij jullie terug met bericht over de kerstmarkt in Haarlem. Denk alvast eens na wat we daar in de kraam zouden kunnen gaan verkopen, we horen graag jullie ideeën!
Groetjes,
Hans 1