Toch maar weer achter de PC gekropen om de laatste dagen weer vast te leggen. Het was werkelijk een feestje om met ons team deze editie te volbrengen, met oude rotten, nieuwelingen, herintreders en thuisblijvers. Genieten met hoofdletter G.
Nadat Hans 1 ons/mij al op de hoogte hield van de vorderingen op de donderdag werd het toch echt vrijdag – D-day – vertrekdag. Het wegbrengen naar metrostation Kralingse Zoom en daar opgehaald kunnen worden richting Oosterhout was vorig jaar goed bevallen, dus was dat ook dit jaar weer in het draaiboek opgenomen. Even na elf uur kwam busje 2 met achter het stuur Hans 1 om Hans 2, Hans 3 en mij op te halen. Dat voelde vertrouwd. Ik op stap met de drie Hansen. Voor we het in de gaten hadden waren we in Oosterhout bij Tanis waar al teamleden zenuwachtig stonden te wachten en de rest van het team uit diverse richtingen binnen kwam druppelen. Het grote inpakken in de Rozing-bus en de Tanis-bus kon beginnen. Zelfs Arne had zich los kunnen rukken van zijn werkplek en was druk in de weer om zijn beide fietsen (1 reservefiets) verzendklaar te maken. De koffie, soep en meegebrachte worstenbroodjes (dankjewel Hans 1) gingen er goed in om de reis naar Frankrijk te gaan ondernemen.
Op tijd konden de bussen dan ook het terrein bij Tanis verlaten om elkaar dan zoals gebruikelijk weer uit het oog te verliezen. En weer even tegen te komen op een in de route opgenomen rustplek (Hans 2 denkt ook aan alles, zelfs aan rustplekken). In bus 2 was lang nagedacht over een thema voor de muziek. Na het succes van vorig jaar, het “alle-dertien-dood-thema” werd het thema na enkele muzikale meezingers van de Pointer Sisters, Pussycat, the Cats, Elvis Presely en zelfs het paard in de gang van Andre van Duin als eerste door Casper geraden. Dieren, in de breedste zin van het woord, zorgde voor 8,5 uur muziek, dus de reis naar St. Quentin werd zo muzikaal omlijst naast natuurlijk het slap ouwehoeren in de bus. Zonder noemenswaardige problemen bereikten we rond 17:30 uur ons stadshotel in St. Quentin en het blijft verbazingwekkend dat binnen 5 minuten alle vier de bussen de parking daar op komen draaien. We konden gaan inchecken bij de incheckbalie. Waar we constateerden dat onze Franse taal er in al die jaren niet beter op geworden is en de Fransen het nog steeds vreemd vinden dat, buiten zijzelf, anderen de Franse taal niet machtig zijn. Maar goed, uiteindelijk kreeg iedereen een slaapplek toegewezen. Al moet ik nog wel een excuus maken aan Tanja en Kim die ik eerst, met een zware koffer, drie trappen op liet lopen om vervolgens te horen dat hun slaapkamer in het bijgebouw was waar Jolanda al stond te wachten.
Nadat iedereen zijn of haar slaapplek had gevonden gingen we richting het etablissement dat Hans 1 vanuit Nederland voor ons had gereserveerd. Het was inderdaad op loopafstand en voor we de keuze hadden kunnen maken of we binnen of buiten zouden gaan zitten werd eigenlijk de keuze voor ons gemaakt… We werden buiten op het terras ‘geplaatst’, met jas aan en net buiten de regendruppels (of net niet Wendy). Ook werden we verrast met de Franse manier van het openen van flesjes met een dop, al deed de dame het volgens ons (mannen) beter dan de mannelijke ober. Het eten viel zeker niet tegen en kwam ondanks de grote groep van 22 man keurig op gelijke tijd, of kwamen de slakken toch iets later? Met de koffie (of ijs voor Rudolf) was het voor Karlo vreemd dat een gewone koffie bij de ober hetzelfde was als een dubbele espresso, of was deze toevallig op z’n dienblad beland? Karlo dronk de inmiddels koude koffie in twee slokken op en klaagde (verder) niet. We gingen terug naar ons stadshotel waar Kim de leiding had over een spel Hitster wat “mijn” team met glans wist te winnen. Wat wel opviel was dat bij het raden van de song/artiest Karlo heel veel wist, maar moeite had met het juiste jaartal. Hij zat er steevast 1 jaar naast. Het bleef nog lang onrustig aan de bar, maar uiteindelijk zocht iedereen zijn of haar bedje op.
Op zaterdagochtend werd rond 9 uur genoten van het Franse ontbijt en werd na het uitchecken rond 11 uur de reis naar het startterrein ingezet, waarbij we natuurlijk onderweg nog even de diesel hadden bijgevuld. Gelukkig werden we op het startterrein op de verst mogelijke plek neergezet zodat we alvast wat kilometers konden maken. Maar waar we ook de tijd hadden om de fietsen Roparunklaar te maken. De tijd kroop langzaam naar het tijdstip van vertrek en nadat in het kernteam democratisch was overlegd (ja toch Jolanda) dat Sander de startloper zou zijn, gingen we naar de start waar we om 14:45 dan toch echt van start gingen.
De lopers en fietsers van bus 1 begonnen met een run-bike-run van zo’n 8 km, waarna Carl en Hans 3 vanaf dat punt zouden kunnen begeleiden. Bus 2 ging naar het wisselpunt op zo’n 27 km en bus 3 en 4 gingen vast op weg naar het eerste grote wisselpunt in Bohain en Vermandois. Zoals verwacht zou bus 1 deze afstand in recordtijd bereiken en mocht bus 2 het stokje overnemen. De startvolgorde was na kort overleg in de bus vastgesteld waar we met Casper als startloper voldeden aan de criteria van de jongste, de zwaarste en de eerste in het alfabet… Na Casper zou Dennis starten om vervolgens Maartje en als slotloper Marco het parcours op te sturen waarbij de begeleiding op de fiets door Wendy en Jolanda zou worden verzorgd. En dat deden zij zonder problemen, de heuvels en hellingen werden bedwongen alsof het een trainingsloopje rond Oosterhout was. Via Homblieres, Essigny Le Petit en het zeker ook pittoreske Fontaine-Uterne werd de eerste grote wisselplek bereikt. Busje 1 nam het stokje weer over en wij van busje 2 konden gaan genieten van de nasi a la “skottelbryan”. En die ging er prima in. We konden op weg naar Saultain, waar busje 1 naar op weg was, om daar ons weer te ontmoeten. Saultain zou de laatste wissel in Frankrijk zijn, want wij zouden in deze etappe de grens met België gaan passeren. Keurig op het door Hans 2 verwachte schema losten wij iets voor 23 uur de (hard)lopers van busje 1 weer af en gingen wij de eerste donkere nacht in.
Het lopen en fietsen ging meer dan uitstekend en dus bereikten ook wij keurig op “ons” schema het Belgische Ath, waar we deze keer een pastamaaltijd kregen voorgeschoteld en ook deze variant ging er weer prima in. Verplaatsing naar Aalst kon beginnen waarbij lopers en fietsers in slaap werden gezongen door Hans 2 en mijzelf die als leden van The Nylons zeker niet uit de toon vielen (toch?). Terwijl wij heerlijk de slaap konden pakken op het bedrijventerrein in Aalst wisten de lopers en fietsers van busje 1 de muur van Geraardsbergen te bedwingen. Een steile heuvel van volgens Marco wel 18%…….maar uiteraard was het voor hen een peulenschil en werd er in Aalst gewisseld met busje 2. Busje 2 kon nu gaan genieten van de aangekondigde doorkomsten met als opwarmer Opstal en natuurlijk het hoogtepunt in Zele. Het was een hele happening daar al waren we misschien het echte feestgedruis wel voor en had men in Zele liever een nachtelijke doorkomst gehad, zoals men dat in eerdere edities gewoon was. In deze etappe werd ook een poging gedaan om Casper achter te laten. Verrast door een RBR besloten Hans 2 en ik om Casper als extra loper op de fiets te zetten om samen met Marco de afstand van zo’n 1600 meter te overbruggen. Blijkbaar waren we Marco, Wendy en Jolanda nog niet gepasseerd want na onze omleiding zagen we tot onze schrik dat Casper nog niet was aangesloten. Even bellen met Jolanda (heeft eigenlijk geen zin als je niet in Nederland bent) dan maar met Wendy… Casper? Nee niet gezien, die stond nog wortel te schieten op de plek waar we hem hadden achtergelaten. Volgens het reglement sinds dit jaar toegestaan, maar Wendy heeft hem toch maar weer opgehaald om zich bij de rest te kunnen voegen. Hij blij, wij blij, iedereen blij.
In Temse stond busje 1 al vol ongeduld op ons te wachten en konden wij alvast gaan genieten van de gastvrijheid bij de ouders van Bryan in Zundert. Heerlijk om te kunnen genieten van een douche, een toilet, de ballen van Douwe en ook nog eens een heerlijk zonnetje. Voor we het wisten belde Hans 3 alweer om aan te geven dat het tijd was om richting Wuustwezel te komen om het estafettestokje weer over te nemen. Inmiddels was de zon alweer verdwenen achter onheilspellende zwarte luchten. Die zorgden er uiteindelijk wel voor dat net voor de wissel Karlo en Dion en de fietsers Dennis en Arne behoorlijk nat waren geregend maar wel met de wetenschap dat zij ook snel in Zundert zouden zijn om zich weer op te kunnen frissen. Het gekke was dat we wel de zwarte luchten en het gedonder in de verte hoorden maar buiten wat spetters in de eerste loopbeurt van Maartje het droog wisten te houden tot de wissel in Tilburg. Wel vond de organisatie het noodzakelijk om lopers en fietsers al ruim voor 20:00 uur met de kerstverlichting de weg op te sturen.
Na Tilburg gingen wij op pad naar Oosterhout om in het pand van, onze sponsor, Tanis wederom binnen te kunnen uitrusten. Maar niet zonder eerst van 1 of 2 (of 3 of 4 – Casper) wraps te hebben genoten. Het uitrusten (hazenslaapje) duurde te kort want voor we het wisten reden we naar Etten-Leur om daar voor de laatste etappe met busbegeleiding richting Hoogerheide in te zetten. Natuurlijk de pijntjes werden meer voelbaar en het tempo ging daardoor ook wat naar beneden maar onderling werd er altijd weer de lach opgezocht en sprak men elkaar moed in om door die pijn heen te lopen en het gewoon vol te houden. Hoogerheide werd natuurlijk bereikt en busje 1 begon aan hun laatste RBR-etappe en busje 2 was blij om bij Hans 1 en Ineke even op krachten te kunnen komen, een warme soep te nuttigen en een kort slaapmomentje te kunnen hebben. Arne belde mij op tijd wakker zodat wij de lopers/fietsers ook op tijd (bijna gelukt, sorry nog) net voorbij Willemstad konden afzetten. Het regende inmiddels behoorlijk terwijl de temperatuur nog enigszins acceptabel was maar van die regen wordt je natuurlijk wel nat. De doorkomsten maakten het in ieder geval makkelijker om ook nog eens met de eindstreep in zicht keurig op tijd in Rotterdam aan te komen. Terwijl zij aan het RBR-en waren deed de rest zich te goed aan een verantwoorde maaltijd bij de McDonalds…
De finish op de Coolsingel met familie, vrienden, oud-teamgenoten was intens. We did it! Roparun 2024 was meer dan goed verlopen. Trots op ons allemaal en nog trotser op het constant bij moeten stellen van het bedrag dat wij als team aan de stichting Roparun over (gaan) maken. De teller staat op dit moment op ruim 14 duizend euro!
Bus 2:
Hans 2 – mijn vaste chauffeur, het was de 10e keer samen en dat blijft meer dan goed voelen. Is het gek als ik zeg dat je een plekje in mijn hart hebt?
Wendy – wat een souplesse op de fiets, en dan ook nog even tussendoor de socials bij houden, heb je geen enkele keer horen klagen.
Jolanda- powervrouw, heuvels werden met 2 vingers in de neus genomen. En die lach op je gezicht bij het zien van al die andere teams (dat was je niet gewend haha). En ja dat je brak na de finish, dat begrijp ik wel, dikke knuffel!
Casper – mooi mens, nog sorry om je op de fiets te zetten in België maar het lukte niet om je achter te laten (zouden we ook niet willen hoor!)
Dennis – het leek jou zo makkelijk af te gaan en wat een mooi mens hoe jij iedereen steeds weer weet op te peppen en te motiveren. Topgozer!
Maartje – wat heb jij genoten al voelde je het allemaal wel maar gewoon doorgaan en altijd oog voor anderen!
Marco – je zei zelf al stuiterbal, maar wel een hele positieve stuiterbal met veel humor en zelfspot. Verrast door de briefjes van je vrouw in de kleding was zeker een extra motivatie. Meer dan leuk om jou in onze bus te hebben!
Bus 1:
Carl – teruggekeerd na een jaar afwezigheid, goed in relativeren. Zelfs bij een bijna-doodervaring als een auto op de uitvoegstrook denkt achteruit te kunnen rijden…
Hans 3 – dit jaar maar 1 keer niet gelukt om je te bellen, we maken vorderingen… Maar altijd leuk om jouw zoetgevooisde stem in de nacht te horen.
Dion – ultraloper die het tempo hoog hield, een welkome aanvulling in ons team.
Sander – de bierkoning met humor, je liep echt te stralen en nam de extra kilometers bij een onverwachte RBR voor lief (toch?).
Rudolf – typische loop maar wel eentje die blijft gaan, en wat kan jij veel eten maar dat begrijp ik wel als je ziet welke energie jij erin stopt.
Karlo – heeft van elke meter genoten, heeft wel moeite met jaartallen kwamen we achter.
Arne – onze onverschrokken kilometervreter belde mij gewoon op tijd wakker in Hoogerheide.
Dennis – bleef dit keer gewoon op z’n fiets zitten en is het type van ruwe bolster en blanke pit maar heeft een klein hartje wat nog op de goede plaats zit ook…
Bus 3:
Jan-Willem – stille kracht maar inmiddels onmisbaar, grote regelaar!
Bryan – keukenprins, maaltijden tot in de puntjes geregeld, geen wanklank gehoord, mag je meer dan trots op zijn.
Louis – op het laatste moment meegaan, reserveloper was dan achteraf (gelukkig) niet nodig maar wat was ik/waren wij blij met jouw aanwezigheid. Ervaringsdeskundige op alle gebied! Een hele grote dankjewel!
Bus 4:
Cyrion – je was echt geschrokken van de ochtenderectie van Hans 3 zag ik… Mooie vent met juiste humor, een echte aanpakker!
Kim – leuk dat je toch een etappe in de bus mee bent gegaan, maar de massages voor lopers en fietsers zijn weer meer dan noodzakelijk geweest. Zelfs jouw “apparaat” is weer gebruikt!
Tanja – respect en wat zul jij van dichtbij hebben meegemaakt hoe trots je kunt zijn op je dochter en schoonzoon, en terecht! Je was meer dan welkom en je hebt je plek in ons team ook meer dan waard gemaakt! Nogmaals sorry voor het gesjouw met je koffer op dag 1.
Thuisblijvers:
Hans 1 – thuisgebleven maar o zo betrokken geweest dit jaar. Wat een belangrijke rol speel jij in ons team. Gaaf dat je jullie huis beschikbaar stelde en ook nog gewoon op de Coolsingel erbij was! Top!
Eugène – balen om op zo’n laat moment te moeten afhaken. Maar wel stoer om in het teambelang te denken!
Ad – de financiën zijn bij jou in goede handen en zelfs al zit je in Rome, je volgt ons op de voet! Thanks mate!
Douwe – wat moeten we zonder de ballen van Douwe ? Niets!
Mvg. Een meer dan trotse teamcaptain!
Emo