Deze run begon voor mij in de metropool genaamd Rijen City, centrum van de lage landen, door de gezonde spanning een krappe 5 uur geslapen in aanloop naar de start. Hier had ik tevens de laatste printjes van de route willen doen om goed voorbereid op weg te gaan. Echter toen bedacht ik “waarom zelf doen, wat je ook door een ander kunt laten doen” en vroeg ik Maartje om de printjes uit te draaien. Zo gezegd, zo gedaan.
Toen met de backpack op het fietsje rustig aan naar Oosterhout waar ik verwelkomd werd door een goed werkend koffieapparaat waar ik dan ook fijn gebruik van maakte.
Gedurende de koffie druppelden de teamleden uit het hele land gestaag binnen (de een via een afwerkplek, de ander werd met een vreemd busje opgehaald van het station, redelijk dubieus allemaal). Busjes werden gehaald, worstenbroodjes gegeten, koffie gedronken, busjes volgeladen, koffie gedronken. De bijeenkomst in Oosterhout werd afgesloten met een houdoe-praatje van Wouter Tanis waarna wij met een groepsfoto vertrokken richting Duitsland.
De route naar Duitsland werd ondersteund door heerlijke opzwepende frenchcore muziek om de hartslag lekker hoog te houden. Een romantisch haardvuur ontbrak helaas, gelukkig was een welwillige volkswagenrijdster bereid om haar klassieke golf op te offeren voor een mooi vuurtje, de file die hieruit volgde namen wij voor lief.
Aangekomen in Duitsland werden sleutels weggegrist en kamers verdeeld. Toegegeven, het duurde mij ook eventjes voor ik het bakbeest van de cateringbus netjes om de lijntjes had geparkeerd. Na de 5e keer schuiven met sleutels (het leek een heuse sleutelparty) eindigde ik wederom met Carl op de kamer (vorig jaar er boven, dit jaar er naast, wij maken ons beide zorgen om volgend jaar).
Het bier smaakte heerlijk, het eten was goed en het werd tijd om een stukje te lopen (want dat doen we dit weekend nog niet genoeg). Gelukkig zag ik onderweg een auto die net zo veel parkeerplekken innam als de cateringtank, maar dit was gewoon een Citroën c1 die zo veel mogelijk parkeerplaatsen innam.
Terug bij het hotel in de loft die mij en Carl bedeeld was hadden wij nog even over het dakterras uitgekeken, het uitzicht was alleen niet helemaal ideaal. Tijd voor bed.
Op weg naar de stad moest “even” langs de Hornbach gereden, je weet wel, zo’n grote bouwmarkt met 8 verschillende ingangen naar de parking. Deze 8 ingangen hebben wij allemaal bekeken en de mooiste werd uitgekozen. Helaas bood de winkel niet wat wij nodig hadden, dan maar geen licht, dat gaat op de fiets ook, dus met de auto ook.
Bij het startterrein even de pannenkoeken opwarmen zou makkelijk moeten zijn, wij hadden immers een zware generator en 2 magnetrons. Hoewel ik in mijn leven genoeg geprogrammeerd had snapte ik van 1 van de magnetrons alleen het deurtje (is wel belangrijk, maar daarmee krijg je de pannenkoeken niet heel warm). Al was 1 magnetron natuurlijk voldoende om iedereen te voorzien van een heerlijke, warme, zoete of hartige plak.
De startloper werd bekendgemaakt en de exodus-126 werd geïnitieerd, lopend en fietsend naar de start en jetz gehts los! Maartje liep weg met de lach op haar gezicht en de fietsers en andere teams ver achter zich, deze start was dusdanig mooi dat dit fragment ook op tv is gekomen. Op de socials werd naast de startfilm natuurlijk ook het interview met JW gedeeld en team 126 kwam mooi naar voren her en der.
De tweede wisselplek was de eerste plek voor onze bus, op deze plek werden de veldbedden neergezet in de schaduw en de zon, prachtige plek om een dutje te doen, zonnen, en of een heerlijke rijstmaaltijd weg te werken, jammer voor iedereen dat Cas zo hard kan snurken. Verder was dit geweldig tot rust komen om weer te starten.
De volgende wissel was bij het bedevaartsoort van Karin, de bedden lagen klaar, koffie en thee was warm, douches paraat en wc-papier 3-laags, ideaal. De matrassen lagen naast elkaar en na de horrorverhalen over het gesnurk van de meesten koos ik ervoor om buiten te liggen, waar mijn 2 grootste wekproblemen 2 innig verliefde vleermuizen waren en iemand die midden in de nacht vroeg hoe hij naar binnen moest (mijn antwoord “via de deur” bleek informatief genoeg). Iedereen een heerlijke nacht gehad voor zover mogelijk en klaar om door te gaan.
De volgende noemenswaardige wissel bleek bij een camping in Mariënberg die van alle gemakken was voorzien, springkussen, 2-laags, uitzicht, en zwembad, daar stonden wij dus op uit te kijken. Nee hoor… de wc mochten wij gebruiken en stroom aftappen van de buren was ook toegestaan (doen wij in Brabant wel vaker), dit keer geen stotterende generator. Iedereen kon zijn slaapje doen en werd voorzien van een hapje en sapje. Ook was hier een of ander verhaal over een moeder en een bakker van een van de Hansen, wat het precies was kreeg ik niet mee, vertel volgend jaar nog maar eens duidelijk.
Hierna konden wij het kampement plaatsen onder een viaduct, heerlijk droog. Zeg nu zelf: wat is er nu vreemd aan bedden en busjes onder een viaduct? Daar staan vaker van die busjes en slapen vaker mensen onder, niet alleen met de Roparun. Dit was een lange en luide stop, menig kutkind doet mij toch denken dat alcohol op jonge leeftijd schadelijk is voor hun aso-gejengel. Gelukkig tuffelde de generator boven alles uit. Iedereen werd waar wils voorzien van een broodje, drankje en massage (weer iets van een bucketlist afgestreept, gemasseerd onder een viaduct) en de reis continueerde.
Onderweg ging alles goed, behalve 1 trip, in die trip hadden wij alle tegenslagen van heel de run (voor bus 3). Een domdom die ons over een brug van 3.00 meter stuurde (bus was 3.3 meter, zou negatieve invloed hebben voor de garantie), een weg ingestuurd worden waar een omleiding was en een aanhouding door de politie, gelukkig dit keer zonder boete.
Hierna was een stop naast een woonwijk, hier werd eindelijk bedacht dat de generator misschien 50 meter verderop kon staan… Joh, goed idee Hans, pak jij hem effe mee? Tuurlijk doet ‘ie dat!! Hier had iedereen een heerlijk slaapje en kon men weer semi-uitgerust door.
De laatste noemenswaardige tussenstop was bij de Mac, welke Mac precies wisselde per bus, Carl koos namelijk een andere. Iedereen wilde dat Carl naar de afgesproken plek kwam, maar hij was standvastig, zo erg dat hij zijn mening doordrukte en dat wij maar naar hem moesten komen. Tuurlijk joh, regel dan ook gelijk de ANWB, hoe meer zielen hoe meer vreugd, maar eerst even bij iedereen een pittige kipnugget naar binnen doen. Tijdens het masseren kun je best even je mond open doen om er een of een paar aan te pakken, of niet Kim?
Terug bij Carl werden de meeste spullen overgeladen, ik heb dit weekend vaak gevraagd of iemand koffie wil, maar volgens mij heb ik hier nog vaker gevraagd of er nog iets de bus in moet, iedere keer kwam weer iets nieuws. Maar alles was overgeladen en we konden op naar Hoogerheide en de finish.
In Hoogerheide werd de bus zo snel geleegd, ik was onder de indruk hoe snel men kan werken met het eind in zicht. Maar ja, dankzij de issues met de versnellingsbak hadden wij inmiddels ook een uur vertraging. Snel op naar de finish dus!
Helaas bleek de route naar de finish via de metro niet goed uit te komen, wij zouden ofwel iedereen een half uur moeten laten wachten in de stromende regen, of zelf een half uur reizen om met z’n 3en hand in hand over de Erasmusbrug te lopen, maar niet als team. Dat ging hem niet worden. Dan gingen Hans1, ik en Carl maar wachten op de rest in de KFC met een heerlijke bucket.
Op de parking met het overladen van spullen vond nog een auto het nodig een extra ventilatiegat te maken aan onze laadklep. Zonde van de auto, maar dat was niet ons team dus maakt even niet uit, wij hadden geen schade. Natuurlijk was er gelukkig wel de organisatie die snel iedereen wegstuurt, dus een schadeformulier of iets dergelijks was niet nodig, net als uitwisselen van gegevens, doen wij niet aan. Als ze je niet kunnen bereiken kun je ook geen problemen krijgen, toch? (oh wacht, dat is alleen tijdens het werk, onderweg naar Brabant heeft Hans1 netjes bij de organisatie gemeld wat er is gebeurt en hoe ze hem kunnen bereiken, als ze dat willen).
Met alle spullen overgeladen, auto´s opengesneden en mensen er in ging een delegatie via Brabant waar wij opgewacht werden door Jolanda met een heerlijk gekoeld drankje en een zakje chips, ook voor de niet sporters! Na het hapje en drankje was deze editie voor mij volledig ten einde.
Iedereen bedankt voor de leuke run en Cruella bedankt als deel van team-bus3
Houdoe!
Wie ben je?