Author: Hans Noordzij

Het is een goed jaarlijks gebruik dat Emo als eerste het verslag doet, en dat daarna de update vanuit bus 1 komt. Daar komt-ie dan!

Laten we beginnen bij de aankomst in het hotel. Dit bleek een prima plek met goeie kamers en prima eten. Het routeteam had voor zichzelf het 4-persoons appartement geregeld want er was nog wel wat voor te bespreken voor aanvang. Prima plek, alleen met vier volwassen kerels 1 toilet delen was wel een dingetje. Na aankomst op het startterrein de gebruikelijke drukte, hoewel het een stuk rustiger was dan vorig jaar, aangezien er al teams vertrokken waren en er sowieso minder teams op de route waren zou later blijken.

Wel heel prettig dat we een half uur van tevoren het startende busje naar voren mochten halen, op deze manier konden Hans 3 en ik en de overgebleven loper ook de start zonder stress meemaken. 5 startende teams, waarvan slechts 1 op de noord-route. Dat betekende direct vanaf de start weinig mensen om je heen, geen andere deelnemers om je aan op te trekken en als prooi te verschalken.

De eerste 24 kilometer richting Beuningen werd zonder problemen gedaan, waar team 2 al stond te trappelen om het stokje over te nemen. Daarna op naar Vasse, een bekende plek met toiletgelegenheid bij de plaatselijke sportclub. De ballen van Douwe roken we al op afstand en ze smaakten weer als vanouds, alleen daarvoor zou je al meedoen!

Team 2 rook de nasi en zette de sokken erin, wij gingen op weg voor onze eerste doortocht naar Coevorden. De eerste avondetappe, beginnen bij daglicht, in het donker aankomen. Het eten stelden we uit tot bij Karin in Ter Apel, waar Maartje ons een lekkere kop soep voorzette, waar ik mijn smoel vreselijk aan verbrand heb, maar dat terzijde. Zoals we van Karin gewend waren wilde ze weer alles uit de kast trekken, maar ik denk dat we ons best gedaan hebben om het voor haar niet te intensief te maken. Het is een lieverd, maar je moet haar wel tegen zichzelf in bescherming nemen. Toilet, douche en slaapplek werd door iedereen zeer gewaardeerd.

Weer aangehaakt voor Ter Wissch, op naar Boven Pekela, zodra je Oude Pekela binnenkomt denk je dat je er al bijna bent, maar dat valt vies tegen, het is nog een kolere-eind langs het water. Maar na Oude-, Nieuwe-, en Boven-Pekela komen we aan op de wisselplek waar de plaatselijke fotograaf al de hele dag plaatjes stond te schieten. Bus 2 ging verder richting Emmen, wij gingen rechtsaf naar Hilko en Wilma, 2 oud-collega’s van Jan-Willem 1 en mijzelf. Lieve ontvangst met koffie en toilet en pannenkoeken vanuit het catering team. Prima plekkie!

Karin had na vertrek van bus 2, 3 en 4 nog een achtergebleven kussentje gevonden wat ze vervolgens “even” naar de volgende stop kwam brengen.

Daarna verplaatsten we ons naar een open vlakte aan de rand van Emmen, vorig jaar stonden we daar helemaal weg te regenen, dit jaar lekker in het zonnetje, de tent kon binnen blijven. Zondag rond het middaguur werden we weer afgelost, lekker op schema, maar door onze ongelukkige starttijd was het een eenzaam gebeuren zonder andere teams om je heen. Er zaten er nog 2 achter die met rasse schreden dichterbij kwamen, onze eerstkomende prooi die langzamer ging dan wij was nog ver weg. We hebben ons prima vermaakt met elkaar, maar een deel van de Roparun-sfeer is toch wel afhankelijk van de omgang met andere teams. Op naar Mariënberg, ook zo’n prima plek voor je rust en toiletstop, zelfs (koud) douchen was mogelijk. Na de nasi gingen we door naar ons kamp in Enter.

We werden ontvangen door de vrouw van de boer, in tegenstelling tot haar man is zij wel te verstaan. We konden het achterste veld weer in gebruik nemen en van het stroompunt gebruik maken. De tent opgezet voor de zon en onderuit. Ik werd gewekt door Diana die mijn schouders eens even heerlijk onderhanden heeft genomen, toch even weer wat rust gepakt. Vlak voor de schemering gingen we weer op weg richting Loenen. Die 2e nacht hakt er bij iedereen in, slaapgebrek en vermoeidheid gaan je nekken, maar toch zonder problemen de finish gehaald, pasta eten en dan door naar Lienden.

Aangezien we achteraan het veld reden bedacht ik dat we ook wel op de carpoolplaats konden gaan staan in plaats van een kilometer verderop, had er even geen rekening mee gehouden dat we daarmee natuurlijk een paar uur vooruit schoven en er toch best nog wel teams daar hun loper wisselden na de Grebbeberg. De rit van Loenen naar Lienden is best pittig, je hele busje slaapt en dan moet je als enige wakker blijven, valt niet mee, dan ben je blij als je veilig aangekomen bent.

Aan het begin van de ochtend vertrokken we alweer voor onze laatste etappe richting Meerkerk. Die laatste etappe hebben de lopers er nog even lekker de sokken ingezet, vele PR’s werden nog even verbroken. Gedurende de run hebben we met veel motorrijders gezellig staan kletsen, aangezien we achteraan het veld liepen hadden zij ook niet zoveel meer te doen. Had wel als nadeel dat we vaker gespot werden. Bij een eerdere wissel had Hans 2 me al gewaarschuwd voor een erg fanatieke motormuis die strikt volgens het boekje werkte. Geneuzel over onze manier van parkeren had al wat opmerkingen opgeleverd, staat lijnrecht tegenover complimenten en duimpjes van anderen, maar goed. Deze zelfde motormuis had ook op deze etappe al een opmerking gemaakt over dat ik niet juist geparkeerd stond, ik haal mijn schouders op en verplaats de bus, jij je zin! Totdat we door Leerdam gingen en Jan-Willem besloot even bij de plaatselijke brandweer naar het toilet te gaan. Arne en Mikal gingen met z’n tweeën verder, niet volgens het regelement, maar he, bijna thuis en niemand tot last.

Toen werd de frustratie over dat hij niet aangenomen was op de politie-opleiding hem teveel en zag hij zijn kans schoon en maande Arne en Mikal tot stoppen, ze mochten niet verder totdat Jan-Willem weer was aangesloten. Vervolgens reed hij door naar het busje, wat keurig geparkeerd stond, om officieel een stop & go penalty uit te delen en zijn frustratie even bot te vieren. In het vervolg zou hij niet meer waarschuwen maar direct weer een stop uitdelen! Kijk Bromsnor, jij snapt niet zoveel van de dynamiek van zo’n evenement blijkbaar, je snapt niet dat het succes van de Roparun afhankelijk is van belangeloze deelname door vrijwilligers en dat je met mensen omgaat die al bijna 2 etmalen met veel te weinig rust aan het doordraaien zijn. Maar goed, Emo heeft ook dit deel prima van zich af geschreven in zijn feedback naar de organisatie.

Bij aankomst in Meerkerk zat het er voor bus 1 op, ik liet ze over aan bus 2 voor een menu bij de McDonalds, ik ging samen met Mick en JW2 richting Hoogerheide om bus 3 en 4 te lossen. Dat was snel gebeurd, dus op naar Capelsebrug, wat even later omgezet werd naar de Kralingse Zoom. Prima geregeld met de metro, we waren ruim op tijd op de Coolsingel, mijn frustratie van vorig jaar werd daarmee weggepoetst. Na de finish nog even naborrelen en daarna ging ieder zijns/haars weegs. Voor mij was dat richting Oosterhout waar Ineke me ophaalde. Ik geloof niet dat ik erg gezellig gezelschap was op die rit naar huis.

Roparun 2023, mijn 17e! Sowieso een betere dan vorig jaar met mooi weer en het meemaken van zowel de start als de finish. Jammer van onze plek in het veld, maar gelukkig hebben we met Coevorden en Zutphen toch 2 mooie doorkomsten beleefd met hartverwarmende woorden van mensen die toch maar even de moeite nemen om er voor jou te staan. Dat is het Roparun gevoel!

Dinsdag na een goeie nachtrust op het gemakje alle spullen weer opgeruimd, de hoezen voor over de banken hangen nog aan de waslijn, vanmorgen liep om 5 uur de wekker weer af om voor het eerste sinds 3,5 week weer te gaan werken. Het gewone leven is weer begonnen!

Dank je wel allemaal voor een mooi en onvergetelijk weekend.

Hoe langer je wacht, des te meer hebben anderen al geschreven. Ik geef een aanvulling op de stukken proza van Emo en Dennis.

Mijn Roparun 2022
Mijn Roparun begint al op donderdag, na eerst de cateringbus en het aggregaat bij de verhuurders opgehaald te hebben, begint het inkopen van alles wat we onderweg nodig hebben. Mijn boodschappenlijst lag al klaar, dus op naar de Sligro, Lidl en Albert Heijn. Eieren hoefden we niet te kopen, want onze kippen zijn de laatste weken reuze productief geweest, dus vrije uitloop eieren, ik hoop dat je dat hebt kunnen proeven 😉.

Vervolgens alle materialen die hier bij mij in de loods opgeslagen liggen naar voren halen, samen met Ineke de keuken inbouwen, alle kisten controleren, de verlichtingshesjes en hoofdlampjes van nieuwe batterijen voorzien en vervolgens alles inladen. De helft ervan pakken we straks weer over naar bus 4. Vervolgens een stukje persoonlijke voorbereiding zoals we allemaal gedaan hebben.

Vrijdagmorgen nog even de bestelling bij de bakker ophalen en dan richting Oosterhout. Samenkomen bij Tanis, een toespraak, en off we go met de rode bus, elkaar op de eerste 100 meter al kwijtraken, konvooirijden is sowieso al niet mijn sterkste punt, maar dit werd wel een heel individuele rit.

Met de nodige verkeersdrukte uiteindelijk als laatste bus in Ammeloe aangekomen. Lekker weer, goeie sfeer, prima hotel. Na het ontbijt alles overpakken in de juiste bussen en dan tot de conclusie komen dat je de stekker van het oude fietsenrek niet gekoppeld krijgt met de contactdoos op de bus. Ook het koppelstuk mocht niet baten. Dan maar “even” naar Enschede, waar ook de Hornbach en de Decathlon geen oplossing hadden. Gehoopt bij de ANWB een nieuw rek zoals die inmiddels op bus 2 zat te kunnen kopen, maar helaas, die was alleen online verkrijgbaar.

Dan maar richting startterrein, dan kijken we daar wel verder, de tijd begon te dringen. Gelukkig konden de vrienden van de ANWB een noodoplossing maken, waardoor we licht op het fietsenrek hadden. Het rek kon er niet meer af tot aan de finish, maar hé, we konden starten!

Dat startterrein lag zover weg dat Hans 3, Eugene en ik niet bij de start aanwezig konden zijn, balen, maar gelukkig is het gefilmd. Op het moment dat Maartje startte voor ons team, reden we met de bus naar de eerste wisselplek, waar bus 2 klaarstond voor vertrek in Beuningen.

De eerste stint verliep zonder problemen, iedereen had er zin in! Voor mij twee nieuwelingen op de bus, Susanne en Nathalie. Ze genoten er zichtbaar van, ik ben nog geen foto van Susanne tegengekomen waarop ze niet lacht.

Na de overname door bus 2 reden we door naar het kamp in Vasse. Er waren meer teams op het idee gekomen, maar er was plek zat. En het broodje bal liet zich zoals elk jaar weer goed smaken. Voor op schema vertrokken we voor onze tweede stint, 51 km richting Coevorden. Coevorden had goed zijn best gedaan om het de deelnemers naar de zin te maken, goeie sfeer, veel publiek, leuk! Afgelost door bus 2, doorgereden naar Karin in Ter Apel, het was weer werkelijk een warm bad. De bedjes lagen klaar, en het lukte me zowaar om een kleine 2 uur te slapen. Na de wake-up call van Hans 3 even snel gedoucht, want die kans zou ik niet meer krijgen.

En dan de nacht in, op een pikdonker stuk in Ter Apel. Inmiddels lagen we dik een half uur voor op het schema, uitgaande van 11,8 km per uur, want de Stichting had verzuimd dit aan te passen naar 11,6 zoals ik hen gevraagd had. Eindelijk ook eens Sellingen ervaren, is jarenlang het privilege van bus 2 geweest. Leuk, anderhalve kip en een paardenkop die er toch maar wel even staan midden in de nacht. Door de nacht richting Boven Pekela. Als je op een gegeven moment Oude Pekela inrijdt heb je het idee dat je er bijna bent, maar je moet nog door zo’n 25 km lintbebouwing langs het kanaal heen voordat je er eindelijk bent. Bus 2 was op tijd vanuit Ter Apel vertrokken en stond klaar voor een vliegende wissel. Bus 4 was al onderweg naar Emmen en bus 3 stond zoals afgesproken om de hoek bij mijn oud- bankcollega Hilko Kraijema, toevallig ook een oude bekende van Jan-Willem, klein wereldje. Met Hilko had ik afgesproken dat we daar ons verlengsnoer konden inpluggen, zodat we niet om zondagmorgen 5 uur het aggregaat aan hoefden te zetten. Dat verhaal was niet helemaal doorgekomen, maar vooruit, hij woont naast de begraafplaats, dus geen klachten gehad. Leuk verhaal, Jan-Willem, Hilko en ik stonden te praten over hoe zij daar woonden in de middle of nowhere, tegenwoordig weten we dat de aarde rond is, maar anders zou je verwachten om er 100 meter verderop af te flikkeren. Hilko stond vol trots te vertellen dat ze zo lekker centraal wonen daar (?!), want Stadskanaal ligt op 8 km. Maar goed, zij wonen er naar hun zin en daar gaat het maar om.

Door naar Emmen, waar de tent al klaar stond. Zowaar weer even geslapen, het moet niet gekker worden. Voor 10 uur zijn we weer op pad richting Mariënberg, waar bus 2, 3 en 4 genieten van de gastvrijheid van heel lieve en betrokken mensen, met als bonus toegang tot het toilet op de camping! Daar hebben we ook nog even fijn van genoten, waarna we doorreden naar Enter. Intussen zag het weer er steeds dreigender uit en waren de onweersvoorspellingen niet mals. Even overlegd met de onverstaanbare boer waar we op zijn land mochten staan, maar we vonden het toch geen fijn idee om tijdens de bliksem midden in een weiland te gaan staan. Dus een klein stukje terug kamp gemaakt onder het viaduct. Wel gehorig, maar droog. Tukkie in de bus gedaan, en dan op pad voor onze een-na-laatste etappe alweer. De andere bussen bleven in Enter achter, beter dan in de regen in Loenen staan wachten.

De doorkomst door Sleen viel tegen dit jaar, achteraf blijken de organisatiecomités van Sleen en Dalen samengewerkt hebben om van de doorkomsten in Coevorden een succes te maken. Nou, dat is wel gelukt, ook de 2e passage door het stadje was top, mijn persoonlijke kandidaat voor de Roparun stad van 2022.

In Loenen aangekomen konden we na een bordje macaroni door naar onze laatste stopplaats. De boomkwekerij in Lienden had zich teruggetrokken, Hans 2 had vanuit de lucht een paar plekjes gevonden, ik ben daar nog op een avond naartoe gereden, maar de alternatieven bleken dat niet te zijn, helaas zijn boomkwekers erg aan hun nachtrust gehecht. Een plekje was bruikbaar, maar nu te nat. Gelukkig had ik een alternatieve plek aan de rand van Kesteren gevonden, en dat werd hem dus.

Terwijl bus 2 zich door de nacht heenreed , pakten wij de draad weer op voor de laatste etappe naar Meerkerk. Dat liep niet helemaal volgens plan na de melding van Carl dat de materiaalbus niet meer verder wilde. Onze etappe ging gewoon door, tussendoor overleg met Emo en de Hanzen over hoe we dat zouden kunnen oplossen. Het scenario wat uiteindelijk werd gekozen, terugrijden van Meerkerk naar Ochten, kostte achteraf veel teveel tijd, waardoor we in de knel kwamen met lossen in Hoogerheide, door naar Vijfsluizen en aanhaken onderaan de brug. Zodat ik met Dennis en Carl uiteindelijk maar de KFC in gedoken ben. Dit was dus voor mij een run zonder start of finish, voelde niet lekker, of beter, ik had er flink de balen van. Luisterend naar de verhalen over de omstandigheden bij de finish schijn ik niet veel gemist te hebben, maar goed, zo zat ik er op dat moment even niet in.

In de laatste etappe de doorkomsten door Warnsveld en Zutphen. De rit naar Warnsveld is altijd een indrukwekkend lint van 4 km waxinelichtjes, dat was dit keer letterlijk in het water gevallen. Ook onze verwachtingen voor Zutphen waren niet hoog gespannen, maar we waren blij verrast dat er toch heel wat volk op de been was om ons aan te moedigen. Zutphen op 2 wat mij betreft. Sowieso, op veel plaatsen volk langs de kant, ondanks het pokkeweer. We stonden op een gegeven moment te wachten op de loper naast een zijpaadje naast een huis, waar de bewoners telkens als er een team voorbij kwam vanonder de overkapping naar voren kwamen gerend om aan te moedigen, om daarna weer snel te gaan schuilen, maar ze deden het toch maar!

Na de hereniging in Vijfsluizen de laatste spullen overpakken. Een ander team besloot even niet uit te kijken en haalde de hele zijkant van hun bus open aan mijn laadklep. Geen schade voor ons, wel voor de tegenpartij. Die zijn zelf vertrokken, later werd Emo vanuit de organisatie gebeld dat een verkeersregelaar gezien had dat we geen schadeformulier hadden ingevuld met de tegenpartij. Teruggebeld naar de stichting, verhaal uitgelegd, tegenpartij was zelf vertrokken, mijn telefoonnummer doorgegeven voor als het nog een vervolg zou krijgen.

Daarna weer door de zeikregen naar Oosterhout, fijn om nog even samen te komen daar, ook al was het met een klein gezelschap. Arne thuis afgezet en daarna naar huis. En dinsdag nog een groot deel van de dag bezig met het uitsorteren, schoonmaken en opbergen.

En dan zit Roparun 2022 er weer op. Weer een hele, maar onder andere omstandigheden. Als ik zo de reacties lees op de FB pagina van de stichting, zouden veel teams er niet rouwig om zijn om volgend jaar weer vanuit Enschede te vertrekken, dit scenario is goed aangeslagen blijkbaar, jammer dat er zo’n 100 teams minder deelnamen dan normaal, dat heeft ook gevolgen voor de eindopbrengst.

Ondanks de goeie voorbereiding toch weer een paar verbeterpuntjes genoteerd. Jullie ongetwijfeld ook, kom er gerust mee, we willen elk jaar beter voorbereid aan de start komen. Ik denk dat we dit jaar al een mooie stap in die richting hebben gezet, maar beter kan altijd.

Groetjes,
Hans 1

Even een aanvulling op het stuk proza van Emo, het is een lange traditie dat hij als eerste een mooi verslag maakt. Inderdaad, een heel bijzondere run, die wel de nodige voorbereiding heeft gevergd, zowel voor de organisatie als voor ons. Geen run in 2020, toch 20 mille opgehaald, want we waren er wel helemaal klaar voor. In 2021 plannen voor een tocht Landgraaf – Rotterdam, helaas sneuvelde dat scenario, te ingewikkeld in Corona-tijd. Plan B werd uitgewerkt door de organisatie, en in korte tijd hebben ze iets moois uit de grond weten te stampen, want ga er maar aan staan, een tocht van 308 km uitzetten, overal bij elke gemeente gaan uitleggen wie je bent en wat je wilt gaan doen, vergunningen aanvragen, routes uitstippelen, we hebben er niet voor geapplaudisseerd maar ik vind dat de organisatie van Stichting Roparun dat zeker verdiend heeft.

Wat betekende dat allemaal voor ons, als team? Veel, een heel nieuwe route, dat is dus alles onderweg opnieuw uitvinden. Routeverkenningen, stopplekken uitzoeken, en in een later stadium erachter komen dat de route op veel plekken nog werd gewijzigd. Als routeteam hebben we er onze handen vol aan gehad, met name Hans 2 die veel voorbereidend werk heeft verzet door via Google Earth de route al gedetailleerd te bestuderen. Zijn huiswerk was top, bij onze eerste verkenning hebben we daar heel veel profijt van gehad.

Verder kreeg ons team een nieuwe naam vanwege onze nieuwe sponsor. In 2021 hebben we ons ingeschreven als Team Tanis – ABN AMRO. De bank had voor 2020 nog ons startgeld betaald en dit is doorgeschoven naar dit jaar. Vanaf 2022 gaan we als Team Tanis door het leven. Wat een fijne sponsor, wat een mooi bedrijf, wat een enthousiame, we hopen hier een lange samenwerking mee te kunnen hebben!

Een nieuwe sponsor betekende ook een nieuwe verzamelplek, een prima locatie! Vanuit Oosterhout door naar Maastricht. Bij de eerste rotonde in Oosterhout werd het konvooi al uit elkaar getrokken en de vier bussen kwamen uiteindelijk afzonderlijk aan bij de hostel. Een prima hostel, want we mogen ons inmiddels ervaringsdeskundigen noemen. Prima kamers, leuke ontvangst, goed eten en een prima bar. Het is dat Maastricht niet langs de Bremen route ligt, anders werd het een blijvertje. Zaterdagmorgen richting Landgraaf, bussen ordenen, cateraars welkom heten en voorbereiden op de start met een prima pannenkoek, weer eens wat anders dan de traditionele pastamaaltijd voor vertrek.

Om 13.30 gaan de lopers en fietsers van bus 1 van start en beginnen een run-bike-run van 11,4 km tot vlak voor Brunssum. Hans 3 en 1 rijden naar dat punt, bus 2 gaat naar punt 2 en bus 3 en 4 rijden naar punt 3. Best bijzonder, nooit eerder gedaan zo. Bij het eindpunt RBR werden we opgewacht door Ineke met de honden, die me begroetten alsof ik al twee weken weg was. De honden dan, Ineke had zichzelf beter onder controle.

Fietsen opladen en een korte normale route van 8 km, toen waren we alweer in Douvergenhout, waar bus 2 weer overpakte. Bus 1 ging lekker, voor op schema, waarmee de trend was gezet voor de volgende etappes. Bus 1 sloot aan bij bus 3 en 4 op het kamp in Susteren. De tent werd daar voor het eerst opgebouwd, een goede investering zo is gebleken tijdens deze run. Bus 2 zette er ook de sokken in, en voor je het weet gaat dan je eerste lange etappe beginnen, richting Venlo. Tussendoor in Echt een rondje over een industrieterrein waar niemand de schoonheid van inzag, maar waar sponsor Masita is gevestigd en daar moesten we even langs. In onze Masita teamkleding werden we hartelijk ontvangen en kregen een goodie-bag mee, die voornamelijk bestond uit de nieuwe catalogus, geweldig, dat hadden jullie nou niet moeten doen. 🤔. Via Roermond en Swalmen gingen we zonder al teveel problemen richting Venlo, maar de knieproblemen voor Anneleen waren al zichtbaar. Een goeie massage zou moeten helpen, maar garanties werden niet gegeven door de dames. Een ander probleem bleek de achterband van Jan-Willem, die iets teveel lucht verloor. Handig is het dan als onderweg de fietspomp niet meegaat maar in de materiaalbus blijft liggen. Aandachtspuntje 1 voor volgend jaar. Of nee, aandachtspuntje 2, want het begon al op het startterrein waarbij ik met droge ogen beweerde dat de veiligheidsspelden toch echt in de kist bij bus 4 zouden moeten zitten.

Na een korte stop in Venlo reden we door naar Aarle-Rixtel, waar echt geslapen moest worden. Dankzij een ander team op hetzelfde parkeerterrein werd dat een uitdaging, de filiaalmanager van de Aldi kwam nog even checken en ook de politie is nog langs geweest. Ik heb mijn eerste powernap kunnen doen, dat was hard nodig voor de volgende etappe. Jan-Willem probeerde zijn fiets te repareren, maar in het doosje bandenplak bleken geen bandenlichters te zitten (aandachtspuntje 3).

Anneleen had er weinig vertrouwen in dat ze de volgende etappe zou kunnen volbrengen, haar knie werkte niet mee. Casper, die tot dan toe een geweldige ondersteuner op het basiskamp bleek te zijn, ging mee met bus 1, klaar om in te vallen. Wij gingen de nacht in richting Weert. Vreemd om al die tegenliggers over hetzelfde parcours te zien gaan. Soms ook best verwarrend, allemaal met dezelfde hesjes. Maar net zo plotseling als ze kwamen, droogden de tegenliggers op en konden we weer gewoon in het duister staren.

Waar al voor gevreesd werd kwam uit, Anneleen trok het niet en moest na 3 beurten opgeven. Casper pakte over als loper, en ook dit deed hij met verve en veel plezier. Jan-Willem moest verder op de reservefiets, die niet helemaal voor hem was gebouwd, dus bovenop het takkenweer kwam nog de nodige extra spier- en zadelpijn. Maar die bikkel ging gewoon door, pijn is fijn!

Een hele etappe in het donker, dat maak je normaal gesproken niet mee tijdens de Roparun, het is rond Pinksteren altijd wel van avondschemer naar donker of van donker naar ochtendschemer, maar Weert tikten we aan, nog altijd het in donker. En zo gingen we alweer op weg naar de laatste stopplek van bus 1, Buchten, een groot parkeerterrein even van de route. Een rit in het donker, een bus met slapende mensen, blij dat ik mijn powernap had gedaan, maar ook blij dat ik onderweg ben wakker gehouden door de passagier naast me.

Ook dit bleek een prima kampplek, we konden nog van het sanitair van het zwembad gebruik maken, ik kon weer een uurtje tukken gelukkig, genoeg om tot aan de finish wakker te blijven. Het weer werkte zeker op zondag niet mee, knap dat we allemaal gewoon lekker hebben doorgepakt! Team 2 kwam er alweer aan, wij moesten nog zo’n 30 km naar Berg & Terblijt, de heuvels werden al uitdagender, nog even aanzetten. Een last-minute routewijziging voor de bus werd niet gewaardeerd en begrepen. Er bleek rond het MVV-stadion nog een wielerkoers aan de gang. Een heel onduidelijke beschrijving, verkeersregelaars die er ook niets van begrepen, kortom, een redelijk chaotisch slot van een verder prima georganiseerd evenement. Maar ook hier bewijst een routeverkenning weer zijn nut, ook met een waardeloze beschrijving wisten we op het gevoel wel waar we ongeveer konden aanhaken.

En ook op de volgende wisselplek stond mijn persoonlijke cheerleader ons al op te wachten. Voor Bus 1 is de run altijd onverwacht opeens klaar, bus 2 pakt te etappe tot aan de finish en wij konden met de ondersteuningsbussen door Landgraaf. Bij aankomst de bussen reorganiseren, zodat Eugene zijn eigen bus weer leeg mee naar huis kon nemen. Alles weer in bus 3, dat zien we thuis wel weer verder.

Bus 2 kwam aan, lopers en fietsers run-bike-runden van Vijlen naar Landgraaf, het was nog even afzien. Dan is het wachten op de lopers en fietsers, om vervolgens als team over de finish te lopen. Het ontbreken van het publiek en het doodse rondje van de laatste paar honderd meter was een tegenvaller vond ik, je Roparunbeleving wordt toch altijd wel compleet bij de ontvangst in Rotterdam.

Aan het rondhangen na de finish moesten we duidelijk even wennen, “vroeger” gingen we dan naar het bankgebouw in Rotterdam. Het is goed dat we besloten hadden niet tot het eind te blijven, iedereen was moe en wilde naar huis. Voor mij was dat slechts 20 minuten naar ons huisje in Vijlen, dus ik stond als eerste onder de douche, heerlijk!

Roparun 2021 zit er weer op, mijn 15e deelname in het 30 jarig bestaan van de run. Vanuit alle aspecten bijzonder en niet vergelijkbaar met andere jaren. Veel nieuwe ervaringen opgedaan, veel nieuwe teamleden, maar wat hadden we weer een mooie ploeg, het is elk jaar weer bijzonder om te zien hoe je naar elkaar toegroeit!

Gisteren bij thuiskomst alle zooi naar de loods gebracht, dat zoek ik zondag wel verder uit. Dan komt ook vast nog wel een doosje bandenplak met bandenwippers te voorschijn, ik weet bijna zeker……. Ook de tent opgezet om te drogen en vooral schoon te maken. Alle zeilen netjes opgevouwen, daar moet ik nog een paar kisten voor aanschaffen om ze mooi te houden. Vandaag voorlopig even de laatste dingetjes, de pannen in de vaatwasser, hand- en theedoeken gewassen, etensresten uitgezocht. De honden eten de komende week elke dag een eitje door hun eten.

Geen barbecue als slot van het seizoen. Het zit er weer op, het was mooi! Ik heb genoten van alle voorbereiding, de routeverkenningen, een hoop geregel in de dagen voor vertrek en na thuiskomst. Ineke staat dan wel niet meer op de deelnemerslijst, maar is ook gewoon een paar dagen in touw op de donderdag en dinsdag, mijn toppertje!

Emo vroeg tijdens het afscheid allemaal even goed na te denken over deelname volgend jaar. Bij dezen, ik ben er weer bij volgend jaar, dit is te verslavend! Ik hoop voor volgend jaar op een normale run van Bremen naar Rotterdam. Tijdens de routeverkenning van 2020 hebben we gezien dat dat een hele mooie kan worden. De stichting werkt parallel ook aan een plan B voor het geval we weer binnen Nederland moeten blijven, dan wordt het scenario Landgraaf – Rotterdam verder uitgewerkt.

Binnenkort kom ik bij jullie terug met bericht over de kerstmarkt in Haarlem. Denk alvast eens na wat we daar in de kraam zouden kunnen gaan verkopen, we horen graag jullie ideeën!

Groetjes,
Hans 1

Vandaag is het bericht binnengekomen van het overlijden vanmorgen van onze oud-teamlid Cees van Deventer.

Cees was een graag geziene gast in ons team en heeft tot en met 2009 diverse keren als loper deelgenomen aan de Roparun. Ook daarna bleef hij betrokken en kwam hij ons steevast, tot afgelopen jaar, bij vertrek nog even gedag zeggen en uitzwaaien. Een aantal jaar geleden werd bij Cees prostaatkanker vastgesteld waarvoor hij langdurig is behandeld. Met een positieve instelling heeft hij zo lang mogelijk geprobeerd normaal te functioneren en het beste uit het leven te halen. De laatste weken van zijn leven heeft hij in een hospice doorgebracht. Cees werd 55 jaar. De uitvaart zal in besloten kring plaatsvinden.

10 minuten voor zijn overlijden stuurde hij nog de volgende app naar Emo:

Aftellen is begonnen. Nog een paar tellen en dan ben ik er niet meer. 10 – 9 – 8 – 7 – … 11.00u

#### 10 januari 2020 ####

Dat komt nu naast mijn geboortedatum te staan. Hoe gek is dat.

Ik weet niet hoe snel ik ben veranderd in een computervirus maar kan zijn dat alvast de lichten bij jullie uitvallen vanavond. De wc-rol naar voren hangt. De chips spontaan weg is. De slagroombus leeg op de grond ligt. Allemaal ik. Haha.
Terug-appen kan, als je behoefte hebt … doe dat dan lekker. Op m’n wolk, als ik word toegelaten, zal ik jullie apps lezen. Hierom huilen maar ook vooral … om moeten lachen. Maar na al dat gejank nu weer snel de dagelijkse dingen oppakken. Denk af en toe aan mij en leef!

Zal Petrus nog wel moeten overtuigen mij door te laten. Ben benieuwd hoe het daar is.

Zal jullie erg missen.
Groet. Cees van Deventer

Over Cees gaan de mooiste anekdotes in het team. Als je 10 jaar na je deelname nog regelmatig over de tong gaat bij de oude garde, dan heb je impact gemaakt. Cees was een teamspeler, een bikkelaar, een sportman die er alles aan deed om klaar te zijn voor de runs waaraan hij meedeed, daarnaast zette zich volop in om geld op te halen voor het goede doel. We wensen zijn familie heel veel sterkte!

Namens het kernteam,
Hans

De voorbereidingen voor Roparun 2020 zijn al in volle gang. Maar we zijn nog niet helemaal compleet.
We zijn nog op zoek naar een reserveloper en een chauffeur voor onze materiaalbus.
Interesse? Stuur een e-mail naar info@team126.nl en we nemen contact met je op!