Wat heb ik enorm genoten van de Roparun 2019! Ik stapte er heel onbevangen in en liet me leiden door de ervaring van Team 126. Dat is me goed bevallen!!!
Wat een mooi op elkaar ingespeeld team is dit en ik vond het leuk om er onderdeel van uit te mogen maken, als loper.
Vooraf had ik wel wat bedenkingen om 4 hele dagen met 22 onbekenden op pad te gaan. Waar zou ik aan beginnen?? Maar ja, de sportieve uitdaging lonkte en het ophalen van geld voor een goed doel als Stichting Roparun was een extra motivatie. Vooraf hoopte ik dat ik 70 keer 1 km lopen zou kúnnen volbrengen. Dát ik het wilde stond buiten kijf, maar hoe reageert je lijf (en in het bijzonder mijn rug) op deze duurbelasting, met nauwelijks slaap? Nu kan ik zeggen: “HEEL GOED!” Ik heb echt genoten en was vrolijk en glimlachte continu. Blijkbaar doet slaapgebrek weinig met me als ik iets doe wat ik écht leuk vind!
Natuurlijk waren de gouden handen van masseuse Diana, de warme maaltijden van Imerle, Niek en Douwe, en de gespreide bedjes van Jeroen en Ronald onmisbaar tijdens de spaarzame momenten van rust.
Terwijl ik als loper na elke kilometer weer in het busje mocht klimmen moesten de fietsers door blijven gaan. Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het voor hen is om 6 etappes van zo’n 50 km op een tempo van 10-15 km/u te fietsen. Maar steeds als ik mocht lopen waren er bemoedigende woorden, een afleidend praatje of (heel soms) gewoon even een stilte. Tijdens de laatste etappe waren ze een dankbaar oor voor mijn gekerm, want de eerste meters deden tegen die tijd gewoonweg pijn. Na het opstarten kon ik weer op tempo doorlopen en zelfs weer doorgaan met genieten.
En wat dacht je van de chauffeur en navigator? Telkens 1 kilometer in de gaten houden, de route blijven volgen (wat soms even misging), de reservefietsen van de bus af en weer erop zetten bij een run-bike-run, en dat alles volgens het Roparun-reglement (NIET parkeren in de berm) en de veiligheid blijven bewaken. Daar waar de hele bus 3 kwartier sliep tijdens een verplaatsing naar het rustpunt moesten Hans1 en Hans2 wakker blijven en iedereen veilig op de plaats van bestemming brengen. Dat gaat hun al jaren goed af, en ook dit jaar ging het prima.
Wat ik een bijzondere ervaring vond is dat volledige vreemden hun huis of weiland of camping openstellen voor een rustplaats en zij dit geheel belangeloos doen. Dan is er 1 gouden rustplaats, waar iedereen het over had. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar het was er fantastisch! In Ter Apel, bij Karin, was er een heel hartelijk welkom, een douche, wc en zelfs matrassen. Prachtig om te zien dat zulke mooie mensen bestaan!
Maar ook een boer, wiens weiland we mochten gebruiken, bood zijn gastvrijheid aan en ook volgend jaar zijn we er weer welkom.
Terugkijkend op de Roparun vond ik het een bijzonder, gaaf, gezellig en sportief evenement! Wat mij betreft voor herhaling vatbaar!!!
Sportieve groet, Maartje
*Het Brabantse zonnetje in huis*
