Category: Algemeen

Donderdag 4-1-2024 12:44.
Dennis D: Hey maatje, er is in ons Roparunteam misschien nog een reserveloper nodig.
Ik moet nog groen licht krijgen om mensen te benaderen, maar heb jij hier eventueel oren naar om ons team te versterken? 

Dinsdag 9-1-2024 06:01.
Dennis D: Hey Maatje, het team zou het vet vinden als je mee gaat.

Diezelfde dag nog werd ik gebeld door Emo.
Ik dacht meteen na zijn eerste zinnen wow dit is echt een vader voor het team. Met zoveel passie, enthousiasme en liefde vertelde hij over de Roparun dat ik helemaal met het enthousiasme mee ging. Of zou ik dat altijd al hebben ☺.
Toen Emo na de toespraak eindigde met welkom bij de Familie was ik helemaal om en wilde ik maar wat graag het team ontmoeten en met zijn allen strijden tegen die nare ziekte.

Donderdag 11-1-2024
Hans nodigt me uit voor de groepschat. (ik denk dat hij hier nog steeds spijt van heeft). Binnen een aantal minuten werd ik door een ieder welkom geheten. Ik hoorde de woorden weer van Emo. (Welkom bij de Familie)

Zondag 21-1-2024
Het eerste teamsoverleg met ons team126.
Na dit teamsoverleg was de overtuiging compleet. Stukje voor stukje vormen wij een schitterende puzzel waar ik deel van mag uitmaken.

Zondag 18-2-2024
Tja……..uhm……..brrrrr……..grrrrr……..#@#$^%*#&!!!!!!
(dit is samenvatting van mijn ochtend voor aanvang van mijn eerste ervaring met een run-bike-run)
Marco, die onder de 15 graden nog met Thermokleding sport en pas in een t-shirt loopt als de mussen dood van het dak vallen, had het deze ochtend niet zo best.
Maar ja, als je dan met Dennis en Cyrion in de auto zit denk je daar niet meer aan.

Eenmaal bij aankomst was het weer nog steeds bar en boos. Maar wat was iedereen vrolijk en wat hadden ze er allemaal zin in.
Deze dag heb ik ervaren hoe dit topteam in elkaar zit. Ik heb niemand horen mopperen en we hebben zelfs erg veel gelachen. We hebben deze dag alle weersverwachtingen verslagen en compleet uitgespeeld. Man man man, wat heb ik het zwaar gehad deze dag.
Toen ik thuis kwam en mijn zoon vertelde ‘tja pap, dit was nog maar een 1/12 deel’.  Toen besefte ik dat jullie echt een stel toppers zijn en door elkaar aan te moedigen een stel beesten worden.

Na een aantal weken was ik vrienden via Strava van een aantal lopers. Toen ik op Strava had gezien welke raketten wij in het team hebben, werd ik wat stiller en onzekerder. Zo hard kan ik niet lopen, ik heb nog nooit een marathon gelopen, na 15km heb ik al overal pijntjes. En die mannen lopen het met hun ogen dicht.
Gelukkig sprak ik Dennis meerdere malen per week en wist hij mij toch telkens te overtuigen dat ik dit echt wel kan. (Dennis ik weet niet of je hier ook echt zo zeker van was, maar het kwam wel zo over)

Zondag 7-4-2024
De tweede run-bike-run met ons team.
Nou dit was alleen maar genieten en plezier maken. Heb deze route ook veel meer gezien dan enkel het natte asfalt van de vorige run. Het was een topervaring deze dag en dacht toen nog. Als ik moet invallen halverwege de Roparun komt dat wel goed.

De dagen die erop volgden, kregen we helaas nog altijd geen goede berichten over het herstel van Eugene. Op 23 april kwam dan ook voor mij erg onverwachts dat Eugene helaas niet genoeg hersteld was en niet kon deelnemen aan de Roparun.
Nu achteraf kan ik me wel voorstellen hoe dat voelt. Maar erg knap besluit hoor Eugene. Petje af.

Met nog 5 dagen voor mijn vakantie gierde ineens de adrenaline door mij heen. Dit kan ik helemaal niet. Hier ben ik niet klaar voor. Ik denk dat ik vanaf deze dag ben begonnen met stuiteren. En vandaag de dag ben ik nog niet uitgestuiterd. Na de vele telefoontjes en appjes met Dennis maar ook met Eugene was het tot me doorgedrongen dat ik niet veel fitter en sterker kon zijn dan ik nu al ben. En dat de Roparun op karakter gaat en doorzettingsvermogen.

Na mijn terugkomst van vakantie had ik welgeteld 1 dag om alles voor te bereiden. O nee, deze dag was ik ook nog aan het werk. Na een telefoontje met Denis en het lijstje van Jolanda had ik gelukkig niet alleen hardloopkleren mee. ☺

Vrijdag 17-5-2024  (Daar gaan we!!!!!!!)
Wat een ontvangst was dat van alle teamleden die middag bij Tanis. Nadat ik al stuiterend alle toppers gedag had gezegd werd er gauw een worstenbroodje in mijn mond geduwd.
Niet veel later vertrokken we naar Frankrijk. Wat een lange rit zeg. Rijden is al ver en dan gaan we het ook nog eens terug rennen. Met die gedachte gingen we eten in het stadje. Gelukkig werd mijn gedachte aardig snel veranderd toen ik me aan het bedenken was hoe die barvrouw onze pizza heeft aangesneden.  Dus…, en door.
Het eerste avontuur was om samen met Arne in een ledikantje te overnachten. Nou ja…. Zoals Dennis altijd zegt: volgens mij slaap jij staand.

Zaterdag 18-5-2024 6:00 en de 60 uur.
Wat een ongelooflijke ervaring heb ik met jullie mogen doorstaan. Geen idee welke doorkomst ik wanneer ben langs gegaan. Geen idee wat ik wanneer heb gegeten. Geen idee waar en hoeveel ik heb geslapen. Geen idee hoe ik erbij heb gelopen.

Maar 1 ding weet ik wel. Zonder dit topteam was dit nooit gelukt. Geen pijntje deed te veel pijn om te stoppen. Geen regendruppel hield ons tegen en geen berg was te hoog. (nou jaaaaa….18%).

Jolanda: Zonder jou als navigator maar vooral als steady factor. (soms had ik niet eens door dat je er was, zo vanzelfsprekend was het dat jij voor, naast of achter me fietste). Ik weet dat ik me met jou geen zorgen hoef te maken, want jij lette continu op mij.
Wendy: Wat een powervrouw was jij ook. Jouw muziek en aanmoedigen deden me erg goed. Telkens weer die correctie als deze stuiterbal weer eens te snel ging. Welk tempo ik ook liep je zei iedere kilometer “lekker tempootje hoor”.
Maaike: Een en al respect voor jou, hoe jij het tussen deze stuiterballen hebt volgehouden.
Iedere keer weer als ik jou mocht aflossen kwam je met 2 handen in de lucht op me af rennen. Beetje jammer dat ik me er pas de laatste keer bewust van was toen ook ik eindelijk een high 10 terug gaf.
Sorry dat ik je 4.526 keer Maaike heb genoemd.
Casper: Man man wat heb ik met jou gelachen. Iedere kilometer weer zag ik na 500 meter je al klaar staan met een big smile op je gezicht. Nou jaaaaa iedere kilometer? Soms zag ik je pas de laatste 5 meter en soms ook helemaal niet, maar daar zal ik nu niet over beginnen. (oké kleine hint: 51315)
Dennis: Ja Maatje. Wat een droom is er uitgekomen. Wij samen de Roparun lopen. Dat is toch wel iets heel moois wat we samen hebben meegemaakt. Jouw enthousiasme en wijze raad brengen me naar doelen die ik niet had durven dromen. Er is geen uitdaging waarbij jij zal zeggen dat kun jij niet.
Bedankt topper
Hans: Wat een topper ben jij toch. Kilometer na kilometer na kilometer na iets meer dan een kilometer wist jij het busje weer veilig langs de kant neer te zetten. En man wat een mooie opmerkingen komen er toch soms achter dat stuur vandaan. Op de moeilijke momenten wist jij ons busje weer te veranderen van Jehova-getuigenbus naar de bus met 18% en Cadans.
Bedankt man.
Emo 51315: Wat een bijzonder persoon ben jij. Ieder woord komt rechtstreeks uit je hart. Je zit vol liefde en passie (voor de schuifdeur). Snel geteld was het de bedoeling dat je zo’n 574 keer de deur open en dicht mocht doen. Ik denk dat dit zeker voor 18% is gelukt. Nee, zonder grap. Jij stond 100% klaar voor onze veiligheid. Geen idee waar je me er allemaal hebt uitgegooid maar weet dat het veilig is en dat ik daar ook niet over hoef na te denken.

Ons top Team 1:
Karlo: Onze stille genieter. Maar iedere omhelzing die we elkaar gaven voelde super krachtig.
Dion: Wat een beest ben jij toch. Met rook onder je schoenen rende jij de kilometers weg.
Rudolf: Geweldig loopje heb je toch. Ik heb een bijzonder loopje, maar die van jou kan er ook wat van. Mooi om jou te zien genieten bij de wisselpunten.
Sander: Wat was het mooi om jou te zien glunderen. Vanaf het moment dat jij hoorde dat je mag starten verscheen er een brede glimlach op je gezicht. Nou die is er niet meer vanaf gegaan. Iedere wissel weer genoot ik van jouw energie.
Dennis: Bij iedere wissel kreeg ik niet alleen energie van jou, ik voelde het ook. Man wat kan jij een knuffel geven. Mijn rug hoefde niet gemasseerd te worden, door jou werd ik weer even rechtgezet. Heerlijk. Keek daar iedere wissel weer naar uit.
Arne: Onze grote teddybeer. Wat een oprecht mooi persoon ben jij. Alles moet kloppen. 18% is voor jou niet genoeg. (hoorde overigens ook dat het 18,5% was). Zelfs toen je sliep en ik me omdraaide legde jij de dekens weer recht.
Hans en Carl: Om wat discussie te vermijden. Top gereden en top geparkeerd hoor. Wij van bus 2 begrepen precies wat jullie bedoelden.  Na jaaaa… Dat zeiden we.
Maar bedankt mannen zonder jullie hadden we de hele route zelf moeten lopen. Gelukkig stonden jullie klaar om ons weer af te lossen.

Tanja en Kim: Wat bijzonder dat ik de effecten van jullie kunsten heb mogen ervaren. We werden iedere keer weer van een natte krant opgelapt tot beesten. Nooit gedacht dat dit zo’n invloed heeft op het lopen. Zonder jullie lag ik nog ergens in het donker op straat. Bedankt toppers.
Louis: Ik heb de hele run aan je gedacht. Zo knap dat je deze taak op je hebt genomen. Lijkt zo makkelijk, reserveloper. Maar je moet altijd aan staan en gefocust zijn. En dat lijkt me erg lastig naast Cyrion. Bedankt dat je er was en al jouw ervaringen met ons hebt gedeeld. Alles was voor ons tot in de puntjes geregeld.
Cyrion: Als ik een stuiterbal ben. Dan ben jij het zeker. Wat een energie zit er in jou. Je denkt, die man neemt alles met een grap. Maar nee. Jij hebt alles voor ons tot in de puntjes geregeld. Op het slaapliedje na kon het niet beter. Bedankt maatje.
SkottelBryan: jij hebt mijn grootste angst doen laten verdwijnen. Geen hap krijg ik normaal door mijn keel voor en tijdens wedstrijden. Geen idee hoe je dit voor elkaar hebt gebracht. Maar dankzij jou maaltijden heb ik de finish gehaald. Petje af hoor.
Jan-Willem: over een teddybeer gesproken. Hij heeft ze uitgevonden. Wat ben jij een lieve zachte man. Ook bij jou was alles tot in de puntjes geregeld.

Ad en Hans 3,4,5,6: Bedankt Ad dat je elk dubbeltje hebt omgedraaid. Er is geen cent die bij jou zal ontbreken. Ja en dan heb je nog Hans dacht ik en Hans en Hans. En geen idee. Ben er vast nog meer vergeten.

Maar tegen iedereen wil ik hetzelfde zeggen:
Dit team voelt als thuiskomen en dat je dan ziet dat je vrouw er nog niet is.

Familieteam 126 bedankt!!!!
Marco

Toch maar weer achter de  PC gekropen om de laatste dagen weer vast te leggen. Het was werkelijk een feestje om met ons team deze editie te volbrengen, met oude rotten, nieuwelingen, herintreders en thuisblijvers. Genieten met hoofdletter G.

Nadat Hans 1 ons/mij al op de hoogte hield van de vorderingen op de donderdag werd het toch echt vrijdag – D-day – vertrekdag. Het wegbrengen naar metrostation Kralingse Zoom en daar opgehaald kunnen worden richting Oosterhout was vorig jaar goed bevallen, dus was dat ook dit jaar weer in het draaiboek opgenomen. Even na elf uur kwam busje 2 met achter het stuur Hans 1 om Hans 2, Hans 3  en mij op te halen. Dat voelde vertrouwd. Ik op stap met de drie Hansen. Voor we het in de gaten hadden waren we in Oosterhout bij Tanis waar al teamleden zenuwachtig stonden te wachten en de rest van het team uit diverse richtingen binnen kwam druppelen. Het grote inpakken in de Rozing-bus en de Tanis-bus kon beginnen. Zelfs Arne had zich los kunnen rukken van zijn werkplek en was druk in de weer om zijn beide fietsen (1 reservefiets) verzendklaar te maken. De koffie, soep en meegebrachte worstenbroodjes (dankjewel Hans 1) gingen er goed in om de reis naar Frankrijk te gaan ondernemen.

Op tijd konden de bussen dan ook het terrein bij Tanis verlaten om elkaar dan zoals gebruikelijk weer uit het oog te verliezen. En weer even tegen te komen op een in de route opgenomen rustplek (Hans 2 denkt ook aan alles, zelfs aan rustplekken). In bus 2 was lang nagedacht over een thema voor de muziek. Na het succes van vorig jaar, het “alle-dertien-dood-thema” werd het thema na enkele muzikale meezingers van de Pointer Sisters, Pussycat, the Cats, Elvis Presely en zelfs het paard in de gang van Andre van Duin als eerste door Casper geraden. Dieren, in de breedste zin van het woord, zorgde voor 8,5 uur muziek, dus de reis naar St. Quentin werd zo muzikaal omlijst naast natuurlijk het slap ouwehoeren in de bus. Zonder noemenswaardige problemen bereikten we rond 17:30 uur ons stadshotel in St. Quentin en het blijft verbazingwekkend dat binnen 5 minuten alle vier de bussen de parking daar op komen draaien. We konden gaan inchecken bij de incheckbalie. Waar we constateerden dat onze Franse taal er in al die jaren niet beter op geworden is en de Fransen het nog steeds vreemd vinden dat, buiten zijzelf, anderen de Franse taal niet machtig zijn. Maar goed, uiteindelijk kreeg iedereen een slaapplek toegewezen. Al moet ik nog wel een excuus maken aan Tanja en Kim die ik eerst, met een zware koffer, drie trappen op liet lopen om vervolgens te horen dat hun slaapkamer in het bijgebouw was waar Jolanda al stond te wachten.

Nadat iedereen zijn of haar slaapplek had gevonden gingen we richting het etablissement dat Hans 1 vanuit Nederland voor ons had gereserveerd. Het was inderdaad op loopafstand en voor we de keuze hadden kunnen maken of we binnen of buiten zouden gaan zitten werd eigenlijk de keuze voor ons gemaakt… We werden buiten op het terras ‘geplaatst’, met jas aan en net buiten de regendruppels (of net niet Wendy). Ook werden we verrast met de Franse manier van het openen van flesjes met een dop, al deed de dame het volgens ons (mannen) beter dan de mannelijke ober. Het eten viel zeker niet tegen en kwam ondanks de grote groep van 22 man keurig op gelijke tijd, of kwamen de slakken toch iets later? Met de koffie (of ijs voor Rudolf) was het voor Karlo vreemd dat een gewone koffie bij de ober hetzelfde was als een dubbele espresso, of was deze toevallig op z’n dienblad beland? Karlo dronk de inmiddels koude koffie in twee slokken op en klaagde (verder) niet. We gingen terug naar ons stadshotel waar Kim de leiding had over een spel Hitster wat “mijn” team met glans wist te winnen. Wat wel opviel was dat bij het raden van de song/artiest Karlo heel veel wist, maar moeite had met het juiste jaartal. Hij zat er steevast 1 jaar naast. Het bleef nog lang onrustig aan de bar, maar uiteindelijk zocht iedereen zijn of haar bedje op. 

Op zaterdagochtend werd rond 9 uur genoten van het Franse ontbijt en werd na het uitchecken rond 11 uur de reis naar het startterrein ingezet, waarbij we natuurlijk onderweg nog even de diesel hadden bijgevuld. Gelukkig werden we op het startterrein op de verst mogelijke plek neergezet zodat we alvast wat kilometers konden maken. Maar waar we ook de tijd hadden om de fietsen Roparunklaar te maken. De tijd kroop langzaam naar het tijdstip van vertrek en nadat in het kernteam democratisch was overlegd (ja toch Jolanda) dat Sander de startloper zou zijn, gingen we naar de start waar we om 14:45 dan toch echt van start gingen. 

De lopers en fietsers van bus 1 begonnen met een run-bike-run van zo’n 8 km, waarna Carl en Hans 3 vanaf dat punt zouden kunnen begeleiden. Bus 2 ging naar het wisselpunt op zo’n 27 km en bus 3 en 4 gingen vast op weg naar het eerste grote wisselpunt in Bohain en Vermandois. Zoals verwacht zou bus 1 deze afstand in recordtijd bereiken en mocht bus 2 het stokje overnemen. De startvolgorde was na kort overleg in de bus vastgesteld waar we met Casper als startloper voldeden aan de criteria van de jongste, de zwaarste en de eerste in het alfabet… Na Casper zou Dennis starten om vervolgens Maartje en als slotloper Marco het parcours op te sturen waarbij de begeleiding op de fiets door Wendy en Jolanda zou worden verzorgd. En dat deden zij zonder problemen, de heuvels en hellingen werden bedwongen alsof het een trainingsloopje rond Oosterhout was. Via Homblieres, Essigny Le Petit en het zeker ook pittoreske Fontaine-Uterne werd de eerste grote wisselplek bereikt. Busje 1 nam het stokje weer over en wij van busje 2 konden gaan genieten van de nasi a la “skottelbryan”. En die ging er prima in. We konden op weg naar Saultain, waar busje 1 naar op weg was, om daar ons weer te ontmoeten. Saultain zou de laatste wissel in Frankrijk zijn, want wij zouden in deze etappe de grens met België gaan passeren. Keurig op het door Hans 2 verwachte schema losten wij iets voor 23 uur de (hard)lopers van busje 1 weer af en gingen wij de eerste donkere nacht in.

Het lopen en fietsen ging meer dan uitstekend en dus bereikten ook wij keurig op “ons” schema het Belgische Ath, waar we deze keer een pastamaaltijd kregen voorgeschoteld en ook deze variant ging er weer prima in. Verplaatsing naar Aalst kon beginnen waarbij lopers en fietsers in slaap werden gezongen door Hans 2 en mijzelf die als leden van The Nylons zeker niet uit de toon vielen (toch?). Terwijl wij heerlijk de slaap konden pakken op het bedrijventerrein in Aalst wisten de lopers en fietsers van busje 1 de muur van Geraardsbergen te bedwingen. Een steile heuvel van volgens Marco wel 18%…….maar uiteraard was het voor hen een peulenschil en werd er in Aalst gewisseld met busje 2. Busje 2 kon nu gaan genieten van de aangekondigde doorkomsten met als opwarmer Opstal en natuurlijk het hoogtepunt in Zele. Het was een hele happening daar al waren we misschien het echte feestgedruis wel voor en had men in Zele liever een nachtelijke doorkomst gehad, zoals men dat in eerdere edities gewoon was. In deze etappe werd ook een poging gedaan om Casper achter te laten. Verrast door een RBR besloten Hans 2 en ik om Casper als extra loper op de fiets te zetten om samen met Marco de afstand van zo’n 1600 meter te overbruggen. Blijkbaar waren we Marco, Wendy en Jolanda nog niet gepasseerd want na onze omleiding zagen we tot onze schrik dat Casper nog niet was aangesloten. Even bellen met Jolanda (heeft eigenlijk geen zin als je niet in Nederland bent) dan maar met Wendy… Casper? Nee niet gezien, die stond nog wortel te schieten op de plek waar we hem hadden achtergelaten. Volgens het reglement sinds dit jaar toegestaan, maar Wendy heeft hem toch maar weer opgehaald om zich bij de rest te kunnen voegen. Hij blij, wij blij, iedereen blij.

In Temse stond busje 1 al vol ongeduld op ons te wachten en konden wij alvast gaan genieten van de gastvrijheid bij de ouders van Bryan in Zundert. Heerlijk om te kunnen genieten van een douche, een toilet, de ballen van Douwe en ook nog eens een heerlijk zonnetje. Voor we het wisten belde Hans 3 alweer om aan te geven dat het tijd was om richting Wuustwezel te komen om het estafettestokje weer over te nemen. Inmiddels was de zon alweer verdwenen achter onheilspellende zwarte luchten. Die zorgden er uiteindelijk wel voor dat net voor de wissel Karlo en Dion en de fietsers Dennis en Arne behoorlijk nat waren geregend maar wel met de wetenschap dat zij ook snel in Zundert zouden zijn om zich weer op te kunnen frissen. Het gekke was dat we wel de zwarte luchten en het gedonder in de verte hoorden maar buiten wat spetters in de eerste loopbeurt van Maartje het droog wisten te houden tot de wissel in Tilburg. Wel vond de organisatie het noodzakelijk om lopers en fietsers al ruim voor 20:00 uur met de kerstverlichting de weg op te sturen.

Na Tilburg gingen wij op pad naar Oosterhout om in het pand van, onze sponsor, Tanis  wederom binnen te kunnen uitrusten. Maar niet zonder eerst van 1 of 2 (of 3 of 4 –  Casper) wraps te hebben genoten. Het uitrusten (hazenslaapje) duurde te kort want voor we het wisten reden we naar Etten-Leur om daar voor de laatste etappe met busbegeleiding richting Hoogerheide in te zetten. Natuurlijk de pijntjes werden meer voelbaar en het tempo ging daardoor ook wat naar beneden maar onderling werd er altijd weer de lach opgezocht en sprak men elkaar moed in om door die pijn heen te lopen en het gewoon vol te houden. Hoogerheide werd natuurlijk bereikt en busje 1 begon aan hun laatste RBR-etappe en busje 2 was blij om bij Hans 1 en Ineke even op krachten te kunnen komen, een warme soep te nuttigen en een kort slaapmomentje te kunnen hebben. Arne belde mij op tijd wakker zodat wij de lopers/fietsers ook op tijd (bijna gelukt, sorry nog) net voorbij Willemstad konden afzetten. Het regende inmiddels behoorlijk terwijl de temperatuur nog enigszins acceptabel was maar van die regen wordt je natuurlijk wel nat. De doorkomsten maakten het in ieder geval makkelijker om ook nog eens met de eindstreep in zicht keurig op tijd in Rotterdam aan te komen. Terwijl zij aan het RBR-en waren deed de rest zich te goed aan een verantwoorde maaltijd bij de McDonalds…

De finish op de Coolsingel met familie, vrienden, oud-teamgenoten was intens. We did it! Roparun 2024 was meer dan goed verlopen. Trots op ons allemaal en nog trotser op het constant bij moeten stellen van het bedrag dat wij als team aan de stichting Roparun over (gaan) maken. De teller staat op dit moment op ruim 14 duizend euro!

Bus 2:

Hans 2 – mijn vaste chauffeur, het was de 10e keer samen en dat blijft meer dan goed voelen. Is het gek als ik zeg dat je een plekje in mijn hart hebt?

Wendy – wat een souplesse op de fiets, en dan ook nog even tussendoor de socials bij houden, heb je geen enkele keer horen klagen.

Jolanda- powervrouw, heuvels werden met 2 vingers in de neus genomen. En die lach op je gezicht bij het zien van al die andere teams (dat was je niet gewend haha). En ja dat je brak na de finish, dat begrijp ik wel, dikke knuffel!

Casper – mooi mens, nog sorry om je op de fiets te zetten in België maar het lukte niet om je achter te laten (zouden we ook niet willen hoor!)

Dennis – het leek jou zo makkelijk af te gaan en wat een mooi mens hoe jij iedereen steeds weer weet op te peppen en te motiveren. Topgozer!

Maartje – wat heb jij genoten al voelde je het allemaal wel maar gewoon doorgaan en altijd oog voor anderen! 

Marco – je zei zelf al stuiterbal, maar wel een hele positieve stuiterbal met veel humor en zelfspot. Verrast door de briefjes van je vrouw in de kleding was zeker een extra motivatie. Meer dan leuk om jou in onze bus te hebben!

Bus 1:

Carl – teruggekeerd na een jaar afwezigheid, goed in relativeren. Zelfs bij een bijna-doodervaring als een auto op de uitvoegstrook denkt achteruit te kunnen rijden…

Hans 3 – dit jaar maar 1 keer niet gelukt om je te bellen, we maken vorderingen… Maar altijd leuk om jouw zoetgevooisde stem in de nacht te horen.

Dion – ultraloper die het tempo hoog hield, een welkome aanvulling in ons team.

Sander – de bierkoning met humor, je liep echt te stralen en nam de extra kilometers bij een onverwachte RBR voor lief (toch?).

Rudolf – typische loop maar wel eentje die blijft gaan, en wat kan jij veel eten maar dat begrijp ik wel als je ziet welke energie jij erin stopt.

Karlo – heeft van elke meter genoten, heeft wel moeite met jaartallen kwamen we achter.

Arne – onze onverschrokken kilometervreter belde mij gewoon op tijd wakker in Hoogerheide.

Dennis – bleef dit keer gewoon op z’n fiets zitten en is het type van ruwe bolster en blanke pit maar heeft een klein hartje wat nog op de goede plaats zit ook…

Bus 3:

Jan-Willem – stille kracht maar inmiddels onmisbaar, grote regelaar!

Bryan – keukenprins, maaltijden tot in de puntjes geregeld, geen wanklank gehoord, mag je meer dan trots op zijn.

Louis – op het laatste moment meegaan, reserveloper was dan achteraf (gelukkig) niet nodig maar wat was ik/waren wij blij met jouw aanwezigheid. Ervaringsdeskundige op alle gebied! Een hele grote dankjewel!

Bus 4:

Cyrion – je was echt geschrokken van de ochtenderectie van Hans 3 zag ik… Mooie vent met juiste humor, een echte aanpakker!

Kim – leuk dat je toch een etappe in de bus mee bent gegaan, maar de massages voor lopers en fietsers zijn weer meer dan noodzakelijk geweest. Zelfs jouw “apparaat” is weer gebruikt!

Tanja – respect en wat zul jij van dichtbij hebben meegemaakt hoe trots je kunt zijn op je dochter en schoonzoon, en terecht! Je was meer dan welkom en je hebt je plek in ons team ook meer dan waard gemaakt! Nogmaals sorry voor het gesjouw met je koffer op dag 1.

Thuisblijvers:

Hans 1 – thuisgebleven maar o zo betrokken geweest dit jaar. Wat een belangrijke rol speel jij in ons team. Gaaf dat je jullie huis beschikbaar stelde en ook nog gewoon op de Coolsingel erbij was! Top!

Eugène – balen om op zo’n laat moment te moeten afhaken. Maar wel stoer om in het teambelang te denken! 

Ad – de financiën zijn bij jou in goede handen en zelfs al zit je in Rome, je volgt ons op de voet! Thanks mate!

Douwe – wat moeten we zonder de ballen van Douwe ? Niets! 

Mvg. Een meer dan trotse teamcaptain!
Emo

 

Het is een goed jaarlijks gebruik dat Emo als eerste het verslag doet, en dat daarna de update vanuit bus 1 komt. Daar komt-ie dan!

Laten we beginnen bij de aankomst in het hotel. Dit bleek een prima plek met goeie kamers en prima eten. Het routeteam had voor zichzelf het 4-persoons appartement geregeld want er was nog wel wat voor te bespreken voor aanvang. Prima plek, alleen met vier volwassen kerels 1 toilet delen was wel een dingetje. Na aankomst op het startterrein de gebruikelijke drukte, hoewel het een stuk rustiger was dan vorig jaar, aangezien er al teams vertrokken waren en er sowieso minder teams op de route waren zou later blijken.

Wel heel prettig dat we een half uur van tevoren het startende busje naar voren mochten halen, op deze manier konden Hans 3 en ik en de overgebleven loper ook de start zonder stress meemaken. 5 startende teams, waarvan slechts 1 op de noord-route. Dat betekende direct vanaf de start weinig mensen om je heen, geen andere deelnemers om je aan op te trekken en als prooi te verschalken.

De eerste 24 kilometer richting Beuningen werd zonder problemen gedaan, waar team 2 al stond te trappelen om het stokje over te nemen. Daarna op naar Vasse, een bekende plek met toiletgelegenheid bij de plaatselijke sportclub. De ballen van Douwe roken we al op afstand en ze smaakten weer als vanouds, alleen daarvoor zou je al meedoen!

Team 2 rook de nasi en zette de sokken erin, wij gingen op weg voor onze eerste doortocht naar Coevorden. De eerste avondetappe, beginnen bij daglicht, in het donker aankomen. Het eten stelden we uit tot bij Karin in Ter Apel, waar Maartje ons een lekkere kop soep voorzette, waar ik mijn smoel vreselijk aan verbrand heb, maar dat terzijde. Zoals we van Karin gewend waren wilde ze weer alles uit de kast trekken, maar ik denk dat we ons best gedaan hebben om het voor haar niet te intensief te maken. Het is een lieverd, maar je moet haar wel tegen zichzelf in bescherming nemen. Toilet, douche en slaapplek werd door iedereen zeer gewaardeerd.

Weer aangehaakt voor Ter Wissch, op naar Boven Pekela, zodra je Oude Pekela binnenkomt denk je dat je er al bijna bent, maar dat valt vies tegen, het is nog een kolere-eind langs het water. Maar na Oude-, Nieuwe-, en Boven-Pekela komen we aan op de wisselplek waar de plaatselijke fotograaf al de hele dag plaatjes stond te schieten. Bus 2 ging verder richting Emmen, wij gingen rechtsaf naar Hilko en Wilma, 2 oud-collega’s van Jan-Willem 1 en mijzelf. Lieve ontvangst met koffie en toilet en pannenkoeken vanuit het catering team. Prima plekkie!

Karin had na vertrek van bus 2, 3 en 4 nog een achtergebleven kussentje gevonden wat ze vervolgens “even” naar de volgende stop kwam brengen.

Daarna verplaatsten we ons naar een open vlakte aan de rand van Emmen, vorig jaar stonden we daar helemaal weg te regenen, dit jaar lekker in het zonnetje, de tent kon binnen blijven. Zondag rond het middaguur werden we weer afgelost, lekker op schema, maar door onze ongelukkige starttijd was het een eenzaam gebeuren zonder andere teams om je heen. Er zaten er nog 2 achter die met rasse schreden dichterbij kwamen, onze eerstkomende prooi die langzamer ging dan wij was nog ver weg. We hebben ons prima vermaakt met elkaar, maar een deel van de Roparun-sfeer is toch wel afhankelijk van de omgang met andere teams. Op naar Mariënberg, ook zo’n prima plek voor je rust en toiletstop, zelfs (koud) douchen was mogelijk. Na de nasi gingen we door naar ons kamp in Enter.

We werden ontvangen door de vrouw van de boer, in tegenstelling tot haar man is zij wel te verstaan. We konden het achterste veld weer in gebruik nemen en van het stroompunt gebruik maken. De tent opgezet voor de zon en onderuit. Ik werd gewekt door Diana die mijn schouders eens even heerlijk onderhanden heeft genomen, toch even weer wat rust gepakt. Vlak voor de schemering gingen we weer op weg richting Loenen. Die 2e nacht hakt er bij iedereen in, slaapgebrek en vermoeidheid gaan je nekken, maar toch zonder problemen de finish gehaald, pasta eten en dan door naar Lienden.

Aangezien we achteraan het veld reden bedacht ik dat we ook wel op de carpoolplaats konden gaan staan in plaats van een kilometer verderop, had er even geen rekening mee gehouden dat we daarmee natuurlijk een paar uur vooruit schoven en er toch best nog wel teams daar hun loper wisselden na de Grebbeberg. De rit van Loenen naar Lienden is best pittig, je hele busje slaapt en dan moet je als enige wakker blijven, valt niet mee, dan ben je blij als je veilig aangekomen bent.

Aan het begin van de ochtend vertrokken we alweer voor onze laatste etappe richting Meerkerk. Die laatste etappe hebben de lopers er nog even lekker de sokken ingezet, vele PR’s werden nog even verbroken. Gedurende de run hebben we met veel motorrijders gezellig staan kletsen, aangezien we achteraan het veld liepen hadden zij ook niet zoveel meer te doen. Had wel als nadeel dat we vaker gespot werden. Bij een eerdere wissel had Hans 2 me al gewaarschuwd voor een erg fanatieke motormuis die strikt volgens het boekje werkte. Geneuzel over onze manier van parkeren had al wat opmerkingen opgeleverd, staat lijnrecht tegenover complimenten en duimpjes van anderen, maar goed. Deze zelfde motormuis had ook op deze etappe al een opmerking gemaakt over dat ik niet juist geparkeerd stond, ik haal mijn schouders op en verplaats de bus, jij je zin! Totdat we door Leerdam gingen en Jan-Willem besloot even bij de plaatselijke brandweer naar het toilet te gaan. Arne en Mikal gingen met z’n tweeën verder, niet volgens het regelement, maar he, bijna thuis en niemand tot last.

Toen werd de frustratie over dat hij niet aangenomen was op de politie-opleiding hem teveel en zag hij zijn kans schoon en maande Arne en Mikal tot stoppen, ze mochten niet verder totdat Jan-Willem weer was aangesloten. Vervolgens reed hij door naar het busje, wat keurig geparkeerd stond, om officieel een stop & go penalty uit te delen en zijn frustratie even bot te vieren. In het vervolg zou hij niet meer waarschuwen maar direct weer een stop uitdelen! Kijk Bromsnor, jij snapt niet zoveel van de dynamiek van zo’n evenement blijkbaar, je snapt niet dat het succes van de Roparun afhankelijk is van belangeloze deelname door vrijwilligers en dat je met mensen omgaat die al bijna 2 etmalen met veel te weinig rust aan het doordraaien zijn. Maar goed, Emo heeft ook dit deel prima van zich af geschreven in zijn feedback naar de organisatie.

Bij aankomst in Meerkerk zat het er voor bus 1 op, ik liet ze over aan bus 2 voor een menu bij de McDonalds, ik ging samen met Mick en JW2 richting Hoogerheide om bus 3 en 4 te lossen. Dat was snel gebeurd, dus op naar Capelsebrug, wat even later omgezet werd naar de Kralingse Zoom. Prima geregeld met de metro, we waren ruim op tijd op de Coolsingel, mijn frustratie van vorig jaar werd daarmee weggepoetst. Na de finish nog even naborrelen en daarna ging ieder zijns/haars weegs. Voor mij was dat richting Oosterhout waar Ineke me ophaalde. Ik geloof niet dat ik erg gezellig gezelschap was op die rit naar huis.

Roparun 2023, mijn 17e! Sowieso een betere dan vorig jaar met mooi weer en het meemaken van zowel de start als de finish. Jammer van onze plek in het veld, maar gelukkig hebben we met Coevorden en Zutphen toch 2 mooie doorkomsten beleefd met hartverwarmende woorden van mensen die toch maar even de moeite nemen om er voor jou te staan. Dat is het Roparun gevoel!

Dinsdag na een goeie nachtrust op het gemakje alle spullen weer opgeruimd, de hoezen voor over de banken hangen nog aan de waslijn, vanmorgen liep om 5 uur de wekker weer af om voor het eerste sinds 3,5 week weer te gaan werken. Het gewone leven is weer begonnen!

Dank je wel allemaal voor een mooi en onvergetelijk weekend.

Ik ga toch maar eens beginnen met het jaarlijkse verslag. Vanaf het moment dat ik “echt” wakker was ben ik al bezig met het “schrijven” van de belevenissen van dit jaar. Dus here we go….

Het was eigenlijk een relaxt vertrek voor mij dit jaar. Weggebracht worden naar metrostation Capelsebrug om daar opgehaald te worden. Dat we daar nog niet eerder aan hadden gedacht. Ook een “prima” metrostation om na afloop afscheid van elkaar te kunnen nemen, of niet? Maar goed, JW2 was vanuit Oosterhout met busje 2 naar Capelle ad IJssel gereden om Hans2, Hans 3, Constant en mij op te halen. Keurig op tijd kwamen we dan ook aan bij onze hoofdsponsor TANIS waar de personeelsvereniging ons opving met een broodje kebab (altijd goed) en nog door de PV gesponsord ook, nog beter! Na wat inpakwerkzaamheden, rondje koffie/thee een eerste speech van de captain gingen we eerst op de foto (nog zonder Kim en Patrick want die zouden pas zaterdagochtend aansluiten) om vervolgens keurig op tijd naar ons, met de grootste precisie uitgezochte, wellnesshotel in Enschede te vertrekken.

Op vrijdag voor Pinksteren is het altijd wat drukker op de weg en inderdaad waren we elkaar (bus 1 tm 4) al bij de eerste rotonde kwijt, maar dan is het altijd wel frappant dat we binnen een tijdsbestek van 15 minuten gewoon aankomen op de plaats van bestemming. De “aardige” eigenaar had Hans1 al gebeld waar we bleven want het liep toch al tegen half 6 en het diner stond gepland om 18.00uur. Dat was dus voorbarig want na het inchecken hadden we zelfs nog tijd om even van het zonnetje te genieten en konden we met de hele groep aan tafel. De keuze was schnitzel of kabeljauw (geen zalm zoals ik eerder had geschreven, sorry) en het smaakte (volgens mij) naar tevredenheid en we zijn met elkaar ook keurig binnen het afgesproken budget gebleven. Na het eten werd er door een groepje nagetafeld een aantal gingen naar de sauna en een gedeelte van de groep ging mee op ontdekkingsreis met Arne die de heimat schijnbaar al rook en ons toch ook even voet op Duitse grond wilden laten zetten, en dat lukte nog ook.

We hadden de afspraak gemaakt om tussen half negen en half tien te gaan ontbijten en dat lukte nog ook. Advies was om een flinke bodem te leggen want de eerstvolgende middagmaaltijd zou pas rond half twee op het startterrein zijn. Na het ontbijt konden we redelijk op het gemak de bussen ordenen, de fietsen in orde maken, kortom klaarmaken voor vertrek. Rond elf uur kwamen dan ook Kim en Patrick ingevlogen om het team compleet te maken. In konvooi vertrokken we, werd er bij een tankstation afgetankt en werd het startterrein, nu eens zonder bezoek aan de Hornbach, opgereden.

Hans en ik zijn ons gaan aanmelden, dat is nog steeds een aardige tippel naar de start, en kregen stickers mee met route noord om te voorkomen dat we alsnog de zuidroute opgestuurd zouden kunnen worden. Even gecheckt waar het parkeerterrein was voor bus 1 om dit jaar wel als team de start mee te kunnen maken. En dan weer richting de bussen voor de pannenkoeken, naturel met stroop of suiker, met kaas of met spek, het leek wel een pannenkoekenrestaurant.

Voordat we met elkaar naar de start gingen mocht ik namens het kernteam nog even een peptalk houden en de startloper bekend maken. Dat dit Constant is geworden leek een logische keuze zeker nadat hij zijn persoonlijke verhaal met ons had gedeeld. Dan weten we ineens waar we het allemaal voor doen en hoe nodig dit soort evenementen met goede doelen zijn. Bij de start even grote schrik, we stonden niet als startend team om half 4 op het vertrekbord. Zou de gevraagde tijdswijziging dan toch niet doorgevoerd zijn? Gelukkig was dat meer een technisch probleem en konden we gewoon starten. Constant ging er als een haas vandoor, we waren begonnen. Bus1 kon na de eerste RunBikeRun (RBR) op weg naar het eerste punt om het begeleiden op te pakken en bus2 kon op weg naar het eerste wisselpunt in Beuningen.

De bussen 3 en 4 gingen rechtstreeks naar het eerste grote wisselpunt in Vasse bij de plaatselijke voetbalclub. Bij bus2 konden de passagiers alvast wennen aan de playlist die dit jaar in het teken stond van “alle 13 dood” en ja Tina Turner was nog net op tijd toegevoegd. Onderling werd de loopvolgorde alvast gemaakt. Om het makkelijk te maken had men voor de alfabetische volgorde gekozen. Dus eerst Casper, dan Eugene, daarna Harold en ten slotte Sander. Als we dat zo’n 70 keer zouden doen moeten we op tijd in Rotterdam aan kunnen komen.

Busje 1 liep keurig op ons schema (en eigenlijk ook dat van de stichting) al merkten we al wel dat we de eerste uren weinig tot geen teams zouden tegenkomen. Dat was ten opzichte van vorig jaar wel even wennen. Maar goed, rond half 6 op zaterdagavond was ook busje 2 “echt” gestart. Begeleid door Jolanda en Bryan op de fiets werd deze eerste kleine etappe met gemak afgelegd. Ook nog eens met Kim als mentale supporter in de bus. Voor we het goed en wel wisten kwamen aan in Vasse waar busje 1 maar wat graag het stokje weer overnam. Voor ons stond nasi op het menu en die ging er prima in. Maartje (of was het nou Maaike)  had thuis haar best gedaan en dat pakte goed uit, de maaltijden gingen er altijd prima in en er viel geen onvertogen woord. Na het eten vertrokken wij naar Coevorden waar we ons kamp zouden opslaan en nog even (extra) konden rusten. Bij aankomst daar, gewoon in konvooi en slechts een keer een afslag gemist omdat Hans2 een dame met een paardenstaart zag, werd er driftig gebruik gemaakt van de veldbedjes. De spieren werden door Kim en Diana nog even onder handen genomen en rond half twaalf zouden we het overnemen van Busje 1.

We lagen nog steeds prima op het door ons verwachte schema en zouden na deze etappe weer afgelost gaan worden in het “bekende” Ter Wisch. We hadden onze komst op tijd aangekondigd (dachten wij) maar daar dacht busje 1 anders over die kwamen iets later aangesjeesd. Wilden blijkbaar zo lang mogelijk genieten van onze pleisterplaats in Ter Apel bij Karin. Dat begrepen we wel en dus gingen ook wij zo snel als mogelijk naar Karin toe om daar te genieten van de verse soep à la Maartje, de massages van de Kim en Diana, de douches, de wc’s en natuurlijk de mogelijkheid om een kleine twee uurtje te slapen (of te rusten). Wat zijn wij ontzettend blij en reuze dankbaar dat we nog steeds van harte welkom zijn bij Karin. Dat voelt met recht nog steeds als een warm bad op onze reis richting Rotterdam!

In de vroege ochtend gingen we toch weer op pad om op tijd de aflossing te verzorgen in Nieuwe Pekela. Daar was ook een fotograaf reeds ter plekke om een sfeerreportage te maken voor de Pekelaase internetkrant (of zoiets) en die doodleuk vertelde dat het nog wel even kon duren voordat busje 1 er zou zijn. Nee joh zei Harold, die zijn er over een kwartier, nee hoor zei de fotograaf dat duurt nog 3 kwartier. Wij weten inmiddels wie er gelijk heeft gehad (en Harold ook). De volgende wissel zou in Emmen zijn, dus van provincie Groningen weer naar de provincie Drenthe. Dan kom je ook plaatsnamen tegen waar je natuurlijk geweest moet zijn, Gasselternijveenschemond, volgens Hans2 de langste plaatsnaam van Nederland. De sfeer in de bus was in ieder geval prima, veel grappen en grollen dus dat geeft misschien ook wel een indicatie dat het met de “vorm” wel goed zit. Langs de weg zagen we trouwens nog een echte EMO, dus ook die wonen gewoon in Groningen. In de bus bij ons zat ook JanWillem 2 om in geval van nood Bryan op de fiets te vervangen. Bryan voelde zich niet top maar wist zich in deze etappe redelijk te herstellen, dus JW2 zou in de deze etappe niet nodig zijn.
In deze etappe zouden we ook het steunpunt aandoen, sterke verhalen van Hans2 en Emo over broodjes worst, soep, koffie en een echte wc of zelfs een douche. Helaas, blijkbaar hadden ze zich verrekend bij de stichting want alles stond al ingepakt, we waren te laat, hoewel we nog steeds keurig op schema lagen. Een tegenvaller en dat opgeteld bij de weinig nog bemande doorkomsten dat leek het lot te zijn van een team wat op de laatste plek in de route loopt, jammer! 

In Emmen werd de beurt weer overgedaan aan busje 1 en konden wij richting Mariënberg, waar met name Hans2 al weer naar uitkeek, is immers de plek waar zijn moeder is geboren, of had hij dat al verteld? Hier werden we weer hartelijk ontvangen, het weer was prima, de camping voor douche en toilet dichtbij, kortom ook hier weer een prima plek om stil te staan en je op te laden voor de volgende lange etappe. Masseren, slapen in de openlucht, eten, drinken, zonnebrand smeren, slap ouwehoeren (dat kunnen we allemaal wel, daar is busje 2 op geselecteerd). En voor we wisten waren we weer op weg, Langs het geboortehuis van de moeder van Hans2, deze keer geen foto gemaakt, was geen tijd voor want we werden op de hielen gezeten door een snel team waar uiteindelijk Sander in zijn shift voor moest capituleren (gelukkig hebben we de foto’s nog). In Vriezenveen hebben we onszelf ook nog getrakteerd op een welverdiend ijsje, die ging er met de hoge temperaturen wel in bij de  “Obesibussers”.
In Almelo werd nogmaals duidelijk wat het lot van het laatste team op de route is. De doorkomst op de Laan van Bezinning waar zeker door Hans2 naar werd uitgekeken was niet meer aanwezig. Dat was meer dan jammer, zeker ook omdat dit de plek zou zijn om extra stil te staan bij de gedachtes die Hans2 met ons vooraf had gedeeld.
De doorkomst in het centrum van Almelo was voor lopers en fietsers gelukkig wel het bekende feestje!

In Enter werden we opgewacht door busje1 die net na 21.00uur de route mochten vervolgen. Wij gingen na de pastamaaltijd op het veld bij de boer in Enter naar onze slaapplek bij het zwembad in Loenen. Even slapen, beetje eten en drinken en in het holst van de iets koudere nacht weer op weg om 02.15uur. In de bus nu voor de zekerheid Patrick om indien nodig het fietsen van Bryan over te kunnen nemen, en dat was deze keer wel nodig. Dus al snel zat Patrick op de fiets van Bryan. De donkere Woeste Hoeveweg bij Hoenderloo, de lange RBR tussen Otterlo en Ede, het kostte allemaal geen moeite voor onze Obesibus-boys zoals we inmiddels door toedoen van Harold waren benoemd. Waarom hij  mij Holle Bolle Gijs noemde begrijp ik ook nog niet (haha). Bij CP10 ontstond in de bus (en ver daarbuiten) lichtelijke paniek. Er werd ons verteld dat ondanks dat we volgens ons op schema lagen, volgens de mensen die ervoor doorgeleerd hebben, de mogelijkheid dat wij niet op tijd zouden finishen met alle gevolgen van dien. Gebeld met het ACT, we vonden en vinden het een vreemde zaak maar het werd wel bevestigd. Oplossing, een tandje erbij en dat hebben we (de lopers) toen maar gedaan. Onder aanvoering van eerst busje 1, die het stokje overnamen bij Lienden nadat Harold zijn snelste tussentijd juist op de Grebbeberg had weten te zetten. Heeft hij zich dan al die tijd gewoon in zitten houden?

Maar goed, busje 1 ging als een komeet en wij van busje 2 wisten wat ons te wachten stond, knallen op de laatste kilometers onder aanvoering van een ontketende Eugene werd dan ook “gemakkelijk” de Coolsingel bereikt.  Teamleden die nog even van de Mac konden genieten waren dan ook nog maar net op tijd om de lopers en fietsers in Ridderkerk nog even te begroeten. Hans 1, JanWillem2, Mick en Patrick waren overigens de bussen 3 en 4 al gaan lossen in Hoogerheide en sloten op tijd aan op het op de op het laatste moment gewijzigde parkeerterrein bij Metrostation Kralingse Zoom (sorry Maartje en Hans3 voor de onverwachte interventie……)

Met elkaar hebben we de finish op de Coolsingel bereikt, natuurlijk de ontlading voor deze prestatie was groot en helemaal terecht, WE DID IT (again).

Na met elkaar weer op de fiets of met de Metro terug te keren bij de Kralingse Zoom konden we afscheid van elkaar nemen. Een laatste “speech”, een laatste zakje chips. Een ervaring rijker! En wat voor een! Het was een fantastisch gebeuren en het is weer bewezen hoe snel je als team naar elkaar toe kan groeien en het gevoel kan geven dat we vrienden voor het leven zijn. Dat doet de roparun met je! Tot spoedig ziens bij de BBQ bij Hans en Ineke en misschien dat we dan alweer plannen kunnen maken voor een volgende editie…..want ja Hans2 en ik hebben al aan elkaar beloofd om er in ieder geval nog een jaar aan vast te plakken.

Na een fantastisch verlopen run, de verslagen komen binnenkort online, hebben we de balans opgemaakt.

Met trots kunnen we vertellen dat wij dit jaar €17.126,00 hebben bijgedragen aan het mooi doel waar de Roparun voor staat. De steun aan mensen met kanker.

Dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. Alle teamleden die dit geld hebben opgehaald, onze sponsoren die hebben gedoneerd en de kosten voor hun rekening hebben genomen. En natuurlijk iedereen die op welke manier ook heeft bijgedragen. We zijn blij met iedere euro die we kunnen afdragen voor deze mooie doelen.

Tot volgend jaar!