Wie ben je?
Mijn naam is Sander Wels, 41 jaar oud en ik woon in Vught.

Wat is je rol in het team?
Ik ga mee in een ondersteunende rol. Dus in eerste instantie zal dit zijn bij het op- en afbouwen. Maar indien nodig zal ik ook de lopers ondersteunen.

Hoe vaak heb je meegedaan?
Dit wordt de eerste keer.

Wat moeten we verder van je weten?
Team 126 kwam via Tanis op mijn pad. Ik ben nu net iets meer dan een jaar werkzaam bij Tanis en kreeg in de eerste weken al te maken met de kerstmutsenverkoop. De Roparun kende ik al wel van mijn vorige werkgever en had hier altijd al interesse voor. Dit jaar kwam de kans om teamlid te worden en daar had ik zeker wel oren naar.

Ik vind het mooi om te zien hoe een heel team samenwerkt om tot een top-prestatie te komen en bereid is om daarin te investeren. Ik ben heel benieuwd naar hoe de dagen tijdens de Roparun zijn en wat er allemaal op ons pad komt.

Ik heb er in ieder geval super veel zin in!

Ik ben Jan-Willem Beerman, getrouwd en heb 2 volwassen kinderen en ben woonachtig in Oosterhout.

Vorig jaar werd mijn interesse al gewekt toen er binnen Tanis een berichtje rondging dat er op het laatste moment nog een fietser en chauffeur voor dit evenement werd gezocht.
Helaas kreeg ik dat privé toen niet geregeld.
Na de Roparun heb ik het weer eens overgesproken en besloten om dit keer mee te gaan doen.
Ik ga mee in de ondersteuning als chauffeur.

Ik werk sinds 2021 bij Tanis, eerst in de rol van spare parts engineer en sinds november ’22 als support projectmanager voor de afdeling Tanis Support.
Erg afwisselend en veel uitdagingen.

In mijn vrije tijd probeer ik 3x per week 1 uur op een spinning fiets het “luie” zweet eruit te fietsen.
Maar ook een beetje klussen ga ik niet uit de weg.

Al weet ik nog niet helemaal wat mij allemaal te wachten staat tijdens de Roparun, heb ik wel veel zin in deze uitdaging.

Ik ben Jolanda, 47 jaar en woonachtig in Waspik.

Vorig jaar viel er op het laatste moment een fietser uit en werd er binnen Tanis gevraagd wie deze plek in zou kunnen vullen. Mijn interesse was gewekt, maar mijn reactie was helaas te laat. Toen er dit jaar fietsplekken vrij kwamen werd ik benaderd om een fietsplek in te vullen. Na even nagedacht te hebben heb ik hier natuurlijk ja op gezegd.

Ik houd van een sportieve uitdaging en het opzoeken van mijn grenzen. In mijn vrije tijd zit ik regelmatig op een wielrenfiets. Het lijkt me leuk, soms ook helemaal niet leuk, fantastisch en erg vermoeiend om deze uitdaging met het team aan te gaan. Daarnaast is het goede doel wat we hiermee steunen ook een drijfveer, want iedereen krijgt in zijn leven helaas direct of indirect te maken met deze rotziekte. Zie ernaar uit iedereen beter te leren en samen deze fantastische uitdaging aan te gaan in mei.

Wie ben je?
Ik ben Arne Hückelheim, ik ben in Januari 2021, voor mijn nieuwe baan bij Tanis, van Duitsland naar Nederland verhuisd.

Bij Tanis werk ik als Process Engineer. Mijn werk begint dus met een vertaling van een snoepje naar een productielijn… En het werk is af als een stroom van tonnen snoep uit de machines komt en wij trots tegen de klant kunnen vertellen dat de machines goed draaien en hij nu lekker snoepjes kan maken.

Wat is je rol in het team?
Ik ben fietser, dus ik laat de lopers weten waar de weg naar Rotterdam toe is. s’ Nachts zorg ik op donkere wegen voor verlichting… en heel soms verdeel ik snoep uit mijn fietstassen om de lopers energie te geven.

Hoe vaak heb je meegedaan?
2023 wordt de tweede keer.

Wat moeten we verder van je weten?
Mijn rol bij Tanis en bij de Roparun heeft een beetje te maken met vroegtijdige inprenting:

Ik ben in een gezin zonder auto opgegroeid, maar wel met wandelschoenen, fietsen en zeker ook met “Gummibärchen”. Fietsen vind ik nog steeds te leuk om een auto te kopen.

“Gummibärchen” is volgens mijn ouders een van mijn allereerste woorden na “Mama” en “Papa”  – ik mocht toen geen chocolade ivm met een melkallergie.

Met navigeren ben ik op de wandelpaden in het Noorse Fjell begonnen toen ik drie jaar oud was en nieuwsgierig was wat mijn ouders met de wandelkaart deden.

Nog een minder leuk reden om bij de Roparun mee te doen is dat een van mijn opa’s en mijn moeder aan kanker overleden zijn. Mijn opa heb ik amper bewust ontmoet. Mijn moeder zien vechten tegen borstkanker en later tegen “ongeveer-alles”-kanker toen ik 10 tot 14 jaar oud was, is mijn meest vreselijke ervaring ooit. Het enige wat men nog voor haar kon doen was om haar vol te pompen met morfine tegen de pijn en een onder de omstandigheden zo mooi mogelijke omgeving in een hospice te creëren… dus, daarvoor doen we het bij de RopaRun.