Hét verslag van onze Roparun 2019 door Emo

Pfff…daar istie weer dat rare gevoel na een “weekendje” Roparunnen. Het maakt dus niks uit of je al voor de 19e keer mee bent geweest, dat gekke gevoel van niks doen en alleen maar foto’s en filmpjes van ons en andere teams kijken en verhalen teruglezen is iets wat me bezighoudt. En als ik de appjes zo voorbij zie komen is dat ook bij de teamgenoten het geval. Wat heb ik, wat hebben we, nu eigenlijk de afgelopen dagen gedaan?

We vertrokken op vrijdag met 21 man/vrouw vanaf de Coolsingel bij de ABN AMRO Bank in Rotterdam. En wonder boven wonder was iedereen op tijd en ook de busjes en het inpakken van de busjes, fietsen op de fietsendragers, ging eigenlijk van een leien dakje. Er was zelfs tijd om, bij met name de mannen, de pinknagel van een blauwe kleur te voorzien. Zorgde trouwens bij thuiskomst voor wat vragende blikken en fronsende wenkbrauwen bij mijn 6-jarige kleindochter.

Tijd voor koffie en de bekende versnapering van bakker Jan uit Katwijk. Kortom, alles verliep volgens plan. Overigens mede dankzij de inspanningen van Hans 1 en Jeroen die al een dag eerder de bussen 3 en 4 hadden opgehaald en, zoveel als mogelijk, hadden ingericht. Rond half 11 reden we richting Hamburg en we zouden elkaar in ieder geval nog even zien bij de pleisterplaats in Bad Bentheim, net over de grens. Onderweg naar Bad Bentheim mocht ik weer mijn bekende pakketje en lieve woorden van Mila ontvangen. De “sushi” in snoepvorm zorgde voor het stapelen van de o zo noodzakelijke suikers!

Onderweg werd in busje 2 al veel (Nederlands) gezongen en werd het ‘verboden’ woord ‘hoelang’ voor Robin bepaald… we weten allemaal waarom… Maar ook Ronald moest buiten zijn gezichtsveld blijven, haha. Vanaf Bad Bentheim was het ieder voor zich en hoe verrassend is het dan dat bij aankomst rond half zeven alle busjes binnen 5 minuten de parkeerplaats bij het hostel oprijden. Ondanks files en verschillende routes om deze eventueel te ontwijken is dat ook best bijzonder. Ook heel bijzonder was dat wij (busje 2 en 3) ongepland langs het concentratiekamp Bergen-Belsen reden. Daar werd en wordt je gewoon even stil van.

In het hostel ontstaat een spontane kamerindeling. Hoewel, niemand wilde bij mij op de kamer en waarom weet ik niet. Trouwens de geluidsopname die Jeroen aan mij liet horen, dat was ik volgens mij niet. De BBQ was met zoveel rookies en herintreders een makkie, waarbij Ed zich ontpopte als een heuse grillmaster! Hans 1 en ik gingen nog even bij de Edeka wat extra hamburgers en zalm kopen en ‘gelukkig’ belde Anneke nog even na het afrekenen dat kruidenboter ook welkom was… Konden we nog een keer in de rij gaan staan.

Iedereen zocht al snel de slaapkamer op om nog een goede nachtrust te pakken. Vanwege onze vroege start om 13:12, zouden we vroeg ontbijten en op tijd naar het startterrein rijden. Daar mochten we ook nog eens in twee etappes de pastamaaltijd eten. Ook weer om te stapelen haha. Nog een fotomomentje, meezingen met Joost die anders geaard was, de peptalk met bekendmaking van de startloper Margo!
Ed benadrukte nog eens waarom en voor wie we deze Roparun gaan volbrengen!

En daar gingen we op weg, nog steeds droog maar wel met veel wind (tegen). Na 22km nam busje 2 het stokje over. Voor Anneleen het grote onbekende avontuur waarbij de ervaren rotten Rob, Robin en Darryl haar graag wilden helpen. In deze etappe al snel onverwachte extra kilometers doordat in een ‘RBR’ de brandweer ons team (en enkele andere teams) terug stuurde vanwege een fabrieksbrand. Maar verder ging het prima, iedereen kon zo een beetje wennen aan de kilometer en de in- en uitstapmomenten.

Busje 1 stond alweer te trappelen en wij gingen op weg naar Lilienthal, basiskamp op de parkeerplaats bij de Edeka. Voordeel van vroeger starten is dat we ook eerder op dit basiskamp zijn en de Edeka nog open is. Even extra pindakaas gekocht en het ‘kundentoilet’ flink aan het werk gezet. Lopers en fietsers probeerden nog wat rust te pakken al moesten Ronald en Jeroen letterlijk alle zeilen bijzetten om ze niet nat te laten worden. Medelijden met busje 1 die het vanwege de wind en de regen zwaar te verduren had. Maar dat deerde hen weinig want ze kwamen keurig op tijd en nog even enthousiast het stokje overgeven.

Wij van busje 2 gingen richting Bremen en de nacht in. Onderweg werd de naam van Hans 2 veranderd in Mark. Waarom? Geen idee… Ook werden er spelletjes gespeeld door bekende personen te raden. Iemand nam zo’n persoon in gedachte en door vragen te stellen moesten we er er achter komen wie dat was. Zo leerden we van Darryl dat Michael Jordan een fanatiek basketballer was die zelfs bij vele outdoorkampioenschappen mee heeft gedaan, jaja. Rob liet ons kennismaken met indoorzeilen en Mark liet ons raden naar een ‘beroemde’ honkballer, pffff, ben z’n naam alweer vergeten. Maar zo ging in ieder geval wel deze etappe ongemerkt snel voorbij.

We mochten het stokje alweer doorgeven en na een warme maaltijd van Niek en Imerle gingen wij naar onze laatste stop in Duitsland, in Esterwegen. Daar werden de bedjes neergezet door Ronald en Jeroen of bleef men in de ‘warme’ bus om even een hazenslaapje te kunnen doen. Vroeg in de morgen mochten wij weer aan de bak na een ontbijtje en ging bus 1 naar het warme bad in Ter Apel.

Busje 2 mocht in deze etappe even stoppen bij Kluse voor een broodje worst, kopje soep of een croissantje… Al zouden de lopers dat niets vinden, Mark en ik maken daar graag tijd voor vrij… en de lopers aten lekker mee… Jammer wel dat er onderweg weinig belangstelling was voor de info over de monorail… Ik had nog zo m’n best gedaan. Maar Sellingen in Nederland maakte alles goed, wat een feestje daar, deze moet gewoon een eervolle vermelding gaan krijgen!

En dan…..tijd voor Ter Apel, wat een heerlijkheid en wat een luxe. Iedereen van ons team geniet daar met volle teugen en kan zich opladen voor de tweede helft! Niets is Karin te veel, wat zijn we blij met deze welkome onderbreking. En het is daar ook nog eens altijd mooi weer! Busje 1 ging weer opgeladen en “uitgerust” verder en zou een fotomomentje hebben bij het inloophuis Sigrid’s Garden in Emmen. Mede door onze inspanning mochten zij een financiële bijdrage ontvangen, heel bijzonder en het maakt het zo nog concreter!

Tijdens onze verplaatsing van Ter Apel werden we wel opgeschrikt door een telefoontje van Hans 3 dat we last hebben gehad van een opstootje in Coevorden, ff schrikken en bij de wissel even aandacht voor elkaar. Daar moeten we natuurlijk tijd voor nemen. Overigens was dit blijkbaar wel reden voor het ACT om contact op te nemen, we liepen inmiddels wat achter op ons opgegeven schema. Door verklaarbare factoren, maar toch goed dat die aandacht er was.

Inmiddels was Almelo weer indrukwekkend, toegezongen door een damespopkoor, door het centrum met de bus achter de loper en fietsers en Rob die daardoor 1700 meter voor z’n kiezen kreeg. De wissel bij de boer net na Enter ging weer op tijd. Het bellen op zo’n 14 km voor de wissels werkte in ieder geval perfect, het liep gesmeerd!

Busje 1 ging de nacht in en wij gingen richting Loenen om bij de parkeerplaats bij het zwembad ons kamp op te slaan. Even weer een slaapje, jarig wakker worden, en op weg naar Lienden. De route die ons over de, vaak donkere, Veluwe leidde en natuurlijk na Ede de Grebbeberg. Die werd met soepele tred door Anneleen ‘genomen’ en dat deed ze zo snel dat ze volgens Strava op dit traject gewoon bij de eerste 20 staat! Topper! In Lienden stond busje 1 alweer klaar en gingen wij, na het beroemde broodje bal van Douwe te hebben verslonden, naar de laatste grote wisselplek in Meerkerk.

Inmiddels was duidelijk dat onze aankomsttijd rond 17 uur zou worden. Na het aantikken van busje 1 zou busje 2 de laatste 52 km in 5 uur moeten gaan volbrengen. Dat ging natuurlijk lukken. Andere jaren werden deze kilometers volledig in een RBR uitgevoerd. Dit jaar wilden we bekijken in hoeverre begeleiding toch mogelijk was. Al snel kwamen we tot de conclusie dat dit niet werkte en dus werd het toch een RBR naar de finish. Wel konden Mark, Diana en ik nog even naar de doorkomst in ‘mijn’ Rijsoord om de lopers en fietsers nog even extra aan te moedigen en een cheque van het plaatselijke comité ophalen, ook leuk!

We hebben het weer gedaan, om iets voor 17 uur werd er gefinisht en met elkaar kunnen we zeker terugkijken op een fantastische editie van deze Roparun. Laten we Coevorden maar als een vervelend incident beschouwen en een klein smetje zijn. Met familie en bekenden werd afgesloten in de Cluijs bij ABN AMRO waar Pauline, Elsa, Hélène en Ineke ons culinair wisten te verrassen. 2019 was een topeditie met een TOPteam.

Hans 1 – met jouw tomeloze inzet, voor en achter de schermen, zorg jij voor een heeeel groot gedeelte voor het realiseren en het doen slagen van de run, helemaal TOP.
Hans 3 – teruggekeerd na zoveel jaar in een andere rol, ik ben blij dat ik je gevraagd heb en dat je de uitdaging wilde aangaan. Topgozer.
Louis – deze keer weer als loper en dat ging je natuurlijk weer goed af. Ik heb je deze editie alleen maar zien genieten!
Margo – pfff still going strong, enorm trots op jouw prestatie!
Adriaan – eindelijk weer kunnen knuffelen en wat loop jij hard…
Maartje – wat een plezier straalde jij uit en dat met een zachte g…
JanWillem – wat voelt dat vertrouwd zeg, voor altijd in mijn hart!
Ed – jeetje wat een enthousiasme en wat een bikkel, helemaal top!
Diana – pfff gewoon ff de enige masseur in het team en iedereen ‘fit’ over de streep. Trots op jou hoe jij je “taak” vervulde, genoten van jou (zoals altijd).
Hans 2 (aka Mark) – friends for life, ik weet het, je hebt me niet nodig [red- niet waar hoor, ik heb je hard nodig!] maar zit toch graag naast je….dus 2020 here we come.
Robin – haha wat een humor, gewoon steeds beter gaan lopen en de pijn(tjes) negeren!
Darryl – wat leuk om je (eindelijk) in bus 2 te hebben, volgend jaar maar weer dan, als er een wk of ek komt van outdoor-Basketbal dan moeten we daar zeker heen.
Anneleen – ik kreeg die lach niet van je gezicht… En de Grebbeberg, pffff die tijd zal volgend jaar zeker verbeterd gaan worden!
Rob – blijft gaaf en bijzonder, en tik ‘m aan ouwe, die houden we erin! Haha.
Willeke – gelukkig ben je nooit wat kwijt… hoewel haha, ging weer prima.
Anneke – zelfs Almelo ging dit jaar goed….haha.
Jeroen – gewoon niet vertellen dat je op 10 juni 25 jaar getrouwd was, haha. Je bent een echte aanpakker! Gooi je die snurkopname wel weg?
Ronald – kostte mij geen moeite om jou te vragen om last minute mee te gaan want dat betekende dat Mila… haha. Stille kracht en ook een enorme aanpakker!
Imerle – wat een heerlijk enthousiasme en wat een mooi koppel, genoten van jouw positieve inzet en harde werken.
Niek – nu weet je het als je met zo’n zooitje ongeregeld op pad gaat… Hoop dat het een beetje is meegevallen. Is best een eind met een vreemde wagen om even heen en weer te rijden, respect!
Douwe – onze thuiskok, het was weer prima verzorgd en je ballen zijn en blijven ongeëvenaard.
Patrick – de reden dat je niet meekon was begrijpelijk, maar weet dat er komend jaar zeker een herkansing zal komen.

Grtz, een trotse teamcaptain. Een papieren titel, want door taken te verdelen in het kernteam doen we dat met elkaar!