Zoals gebruikelijk probeer ik weer een opsomming te maken van de momenten die we de laatste dagen hebben beleefd. Veelal natuurlijk vanuit het perspectief vanuit busje 2 maar daar zal Hans 1 uiteraard ook een aanvulling op maken vanuit busje 1 en ik nodig ook busje 3 en busje 4 om hun belevenissen op papier te zetten. Dan krijgen we een compleet beeld en kunnen we zo de run gewoon nog een keer beleven.
We beginnen natuurlijk met de vrijdag. De start van mijn 21e run begon eigenlijk relaxed. Andere jaren was het stressen om al in de vroege morgen op de verzamelplek te komen omdat ons vaak nog een lange busrit richting ons overnachtingshotel te wachten stond. Dat was met een vertrek dit jaar in Nederland van Vliegveld Twenthe en een overnachting net over de grens in Duitsland, niet nodig. Dus ik haalde dorpsgenoot Rob Kocks om half 1 op. Rob, die eigenlijk al afscheid had genomen maar na mijn telefoontje om mee te gaan als reserveloper daar niet lang over hoefde na te denken. Volgens Wilma, zijn vrouw, die het telefoongesprek hoorde en ook dat Rob zei; “Ik moet er even over nadenken” was al voordat hij de verbinding verbrak duidelijk dat Rob maar wat graag mee zou gaan, ja hèhè!
Oosterhout werd rond 13 uur bereikt en de teamleden uit de diverse windstreken druppelden ook binnen. Het was een goede keuze om een GROTE cateringwagen tot ons beschikking te hebben en ook de materiaalwagen van Eugène was ruim genoeg om alles kwijt te kunnen. De fietsendragers voor de bussen waren ook nog niet nodig (hadden we dat toen maar wel gedaan en uitgetest…) want alles ging met gemak in de volgwagens.
Na de lekkere warme worstenbroodjes (we zijn tenslotte in Brabant), koffie, thee en de uitzwaaispeech van Wouter Tanis gingen we op pad met de vier voertuigen richting Vreden in Duitsland. De TomTom’s, netjes ingesteld door Hans 2 voor elk voertuig, zouden ons daar zeker op tijd gaan afleveren. Ondanks de TomTom’s werkt Hans 2 zelf liever met een actuele online routeplanner die files ontwijkt. Dus al na 500 meter stuurde deze “tomtom” ons niet naar de rijksweg maar naar links. Dat vond met name Arne vreemd, want die wist als voormalig inwoner van Duitsland ons te overtuigen dat het wel mee zou vallen met de file en dat we gewoon over de rijksweg konden gaan. Dat was voor de heenreis zijn laatste aanwijzing want Hans 2 besloot om na deze (FILE)ervaring toch maar op zijn online routeplanner te vertrouwen. Die bracht ons door pittoreske dorpjes met smalle straatjes en verkeersdrempels maar met de foute-nummers-play-list was dat geen enkel probleem. Er werd alvast luidkeels meegezongen met Boney M of Abba.
We arriveerden in ieder geval als eerste bij de grens en daar moest het volgens de “tomtom” zijn, toch? Helaas moet je wanneer je naar het buitenland gaat met de auto dat ook aangeven bij de instellingen dus we moesten nog iets verder maar arriveerden uiteindelijk in Vreden bij een (naar later bleek) uitstekend gevonden onderkomen op slechts een half uurtje van het startterrein. Voordeel is dan dat als je de eerste bent nog ruime keus hebt over de beschikbare kamernummers. “Toevallig” wist ik de “bruidssuite” van het hotel te kiezen voor Hans 2 en mijzelf, een kamer met heel veel ruimte (en die heb ik wel nodig). Maar ook de andere kamers waren prima, al zullen we bij een volgend bezoek wel iets dikkere kussens willen hebben dan de “kussenslopen” die nu op het bed lagen.
Maar goed, busje 1, 3 en 4 arriveerden kort na elkaar ook bij het hotel en om 19 uur was het “hoog tijd” voor het begin van de maaltijd. En die was prima, de schnitzels waren ruim voorradig en werden (voor?) Constant aangevuld al wist Natasja ook wel raad met wat er werd geserveerd. (Ja en zelf vind ik schnitzels ook wel lekker). In het verloop van de avond werd er nog even gekeken op een telefoonscherm naar de voetbalwedstrijd tussen België en Nederland voor de liefhebbers of werd er lekker bijgekletst onder het genot van een drankje (of 2 of 3)….
Maar drank of niet, de volgende ochtend zat iedereen weer “rise and shine“ aan de uitgebreide ontbijttafel. Het was wederom veel en lekker! Met recht is dit hotel een goede keuze gebleken. Na het ontbijt gingen we ons klaarmaken voor vertrek naar het startterrein… paniek. Een van de fietsendragers had een zevenpolige stekker terwijl een dertienpolige was verwacht door de bus (of andersom…). De verloopstekkers werkten ook niet, dus was het nog even noodzakelijk om een Hornbach op te zoeken in Enschede om dat probleem te tackelen… Maar helaas, die hadden niet de oplossing en nu begon de tijd toch wel te dringen…. We moesten ons wel op tijd melden bij de start, dus maar even gebeld dat we onderweg waren maar iets later op het starterrein zouden komen. Op het startterrein toen maar “even” de ANWB-wegenwacht geregeld door Natasja en zowaar lukte het hun om de stekker zo aan te sluiten dat “alles” functioneerde al kon de fietsendrager van busje 1 daardoor niet van de trekhaak worden gehaald tijdens de run…
Casper en ik hebben vervolgens het team aangemeld en we kwamen er daardoor achter dat het een behoorlijke tippel was naar de start. Omdat er gestart zou worden met een (korte) runbikerun zou busje 1 met Hans 1 en Hans 3 en loper Eugène de start niet mee kunnen maken. Zij moesten direct naar het eerste wisselpunt na de RBR om daar op tijd te arriveren. Na de pannenkoeken en de peptalk van mij, werd natuurlijk ook na “rijp” beraad de startloper aangewezen. Maartje was de gelukkige en ging erom exact 12.50 uur vandoor! We waren echt begonnen!
Busje 2 ging naar het eerste wisselpunt op zo’n 23.7 km in Beuningen, zorgvuldig uitgekozen door het routeverkenningsteam. Het was dan ook een koud kunstje om de juiste plek te vinden en het voordeel van een eerste korte etappe is dat je niet zolang hoeft te wachten om ook “echt” te zijn begonnen. Het weer was in ieder geval prima, misschien zelfs voor de lopers iets te warm maar voor chauffeur en navigator heerlijk, haha. Keurig op schema vond de eerste aflossing plaats en ging Casper als startloper op weg samen met Constant en Arne als begeleiders op de fiets. Na Casper was het de beurt aan Natasja, daarna Robin en als slotloper Patrick. Het leek (en was) een geoliede machine die op weg ging naar het eerste grote wisselpunt in Vasse bij de plaatselijke voetbalclub. Daar stond busje 1 ons al op te wachten, samen met busje 3 waar de eerste nasi werd uitgeserveerd door Claudia en Dennis. En natuurlijk was er ook even gelegenheid om alvast “onderhanden” genomen te worden door Diana of Kim. Want ook het noodzakelijke materiaal was reeds neergezet door Carl en Rob. Na deze korte break gingen we in colonne opweg naar ons eerste grote wisselpunt in Coevorden. De eerste optie langs het Stieltjeskanaal was vanwege de aanwezige vissers en een onmogelijke draai voor de “vrachtwagens” onmogelijk en dus weken we uit naar de reserveplek in de hoek van de Schansweg. Ook een prima plek om even te rusten en zelfs de ogen even te sluiten op een veldbedje in de zon. Diana ging even een beetje door haar rug en stelde voor om een stukje te gaan lopen. Een stukje was voor mijn stappenteller iets om rood uit te slaan… en Rob kreeg zelfs een melding dat hij de 10.000 stappen had gehaald!
Of het ermee te maken had dat voor busje 1 het warme bad bij Karin in Ter Apel op de rol stond weten we niet maar het feit was wel dat we ruim voor ons schema weer op weg waren van Coevorden naar Ter Apel. Onze eerste grote etappe verliep zonder noemenswaardige problemen. Ook de atleten van busje 2 bleven werken aan een grotere voorsprong op het door ons doorgerekende schema want ook wij wilden natuurlijk naar Karin in Ter Apel. Want het is echt een warm bad daar, er wordt met bedden geschoven, de handdoeken liggen klaar bij de douche, masseren doen “we” gewoon in de woonkamer en we mogen extra rust pakken door even op een matras op de grond te kunnen liggen. Dat het mij moeite kostte om na het weksignaal op te kunnen staan, ontlokte Casper het advies om eerst even op mijn buik te rollen, en bedankt! Trouwens, Dennis neemt een veldbedje echt letterlijk want die pakte gewoon zijn hazenslaapje in de buitenlucht.
Pas nadat Karin ook op dit vroege tijdstip afscheid had genomen van ons allemaal, konden wij richting het hoogste punt op de route om het stokje weer over te nemen in Nieuwe Pekela (volgens ons ook gemeente Emmen…) Met goede zin, al begonnen de eerste pijntjes al, daalden we af naar Emmen waar busje 1 al stond te popelen om het weer van ons over te nemen. Wij gingen op weg naar Mariënberg waar we voor het eerst hoorden van Hans 2 dat zijn moeder daar geboren is, en volgens mij als ik het goed onthouden heb, in het woonhuis wat er nu nog staat maar wat toen een bakkerij was. In Mariënberg mochten we op een groot grasveld staan bij een woning tegenover de camping waar ook de toiletten door ons gebruikt mochten worden, goed geregeld! Het schema was nog steeds een prima leidraad en we bleven erop voor lopen, dus voordat we het wisten waren we weer op de route richting Enter. We hoorden hier van de weerberichten en de verwachting dat er (veel) regen onderweg was. Een reden voor busje 1 om het kamp niet op te slaan bij de boer op een grasveld maar uit te wijken onder het viaduct daar vlakbij. Er was wel meer herrie maar ze, en later wij, stonden wel droog. Voordat we overigens daar aankwamen moesten we wel eerst Almelo passeren. Dat was voor de lopers en fietsers misschien wel allemaal te doen maar voor de chauffeur en navigator zorgde de last-minute-wijziging en de toenemende vermoeidheid voor wat onduidelijkheid maar daar heeft natuurlijk niemand wat van gemerkt…
Onder het viaduct was het in ieder geval droog al haalde Rob wel een nat pak doordat hij op pad ging om een familiezak chips te scoren voor Hans 2 en mij (wij mochten namelijk van Diana geen chips meer eten… die was alleen voor de lopers en de fietsers… pfffff). Rob werd echter overvallen door een buitje en kwam zeiknat terug en ook nog eens zonder chips. Overigens werd ik door de organisatie nog aangesproken of we hier wel ons basiskamp mochten neerzetten en of hier een vergunning voor hadden. We stonden namelijk naast de route… Ja hèhè dat staan de meeste basiskampen. Hij zou nog even bij de organisatie het een en ander navragen… niets meer van gehoord…
We besloten zelfs langer onder het viaduct te blijven om niet in de open lucht bij het zwembad in Loenen te hoeven staan. Ook nu weer een goede keuze, want het regende. Niet zo erg als op de zuid-route maar genoeg om nat van te kunnen worden. Ruim op tijd losten wij busje 1 weer af die de regen hadden getrotseerd. Wij gingen de nacht in op weg naar Lienden. Af en toe een buitje al deed het vals plat bij Loenen of de donkere omgeving op de Veluwe ons meer pijn. De grote runbikerun bij Otterlo werd lachend “genomen” en op weg naar Ede was ook geen enkel probleem. Na Ede keken we uit naar de Grebbeberg, deze keer werd de helling met glans genomen en gewonnen door Robin, die de fietsers Constant en Arne achter zich liet maar gelukkig even later wel weer konden aansluiten.
De aflossing in Lienden was op tijd, lopers en fietsers zaten er echt wel een beetje doorheen maar dus werd het stokje maar wat graag overgegeven. Wij zochten de bussen op en zouden dan in konvooi naar Meerkerk rijden. Maar… helaas stopte bus 4 ermee, schakelen was een probleem. Hoe lossen we dat op. Diverse overleggen werden gevoerd want het schopte de voorbereiding op de laatste RBR-etappe naar Rotterdam behoorlijk in de war. Geen massagetafels, geen veldbedjes, geen tent die we konden opzetten en geen Carl, Diana en Rob in Meerkerk. Creatief werd er een beetje geslapen/gerust in de cateringwagen of in de bus. Gemasseerd werd er op de bank in de bus want we wilden wel de RBR zo goed als mogelijk op pad sturen. En dat lukte natuurlijk ook met vereende krachten. Nadat de RBR werd gestart gingen wij terug naar Ochten waar bus 4 inmiddels stond om de spullen over te hevelen en de achterblijvers op te halen. Bus 3 ging zoals in het draaiboek stond lossen in Hoogerheide om dan hopelijk op tijd aan te kunnen sluiten op de Coolsingel (iets wat uiteindelijk jammer genoeg niet lukte). Busje 1 en busje 2 gingen ook volgens draaiboek naar de Mac in Ridderkerk om, voordat we richting Vijfsluizen zouden rijden, nog even een verrassingsbezoek te brengen aan de run bike runners die “toevallig” ook door Ridderkerk kwamen aangesneld. Altijd leuk!
Laatste halte voor de bussen was nu Vijfsluizen om vervolgens met de metro naar het Wilhelminaplein te gaan. Dat lukte prima want ruim op tijd kwamen we daar aan. Het begon inmiddels wel wat meer te waaien en echt droog was het ook niet meer. Maar gefinished werd er en nog steeds een half uur voor ons eigen berekende schema! Na deze finish zouden we met het team over de Erasmusbrug richting de Coolsingel lopen. Dat was duidelijk niet het leukste gedeelte van de run. Vermoeidheid en de wind en de regen zorgden ervoor dat het niet het einde van de run was zoals we die ons hadden voorgesteld. Maar we hebben het toch maar weer gedaan met elkaar! Een prestatie waar we zeker trots op mogen zijn en dat zijn we natuurlijk ook! Gauw terug naar Vijfsluizen, de spullen ophalen en vertrekken naar huis of eerst nog een afsluiting bij Tanis in Oosterhout. Gelukkig probeerde een volgwagen van een ander team nog wel of er een extra opening kon worden gemaakt door tegen de klep van onze catering bus aan te rijden. Wij bleven gelukkig schadevrij iets wat de andere partij niet zal kunnen zeggen als hij de bus in zal leveren bij de verhuurder.
Roparun 2022 je was geweldig!
Genoten van jullie allemaal!
Hans 1 – de motor van ons kernteam, regelt zoveel, lijkt zo gewoon maar is gewoon bijzonder. Balen dat je dit jaar zowel de start als de finish moest missen.
Hans 3 – rots in de branding, deze run maar 1x vergeten om mij te bellen dat jullie eraan kwamen!
Adriaan – bizar dat je zo snel na jouw blessure gewoon de roparun kan (wil en moet) doen.
Eugène – lekkere positieve instelling, je had een Rotterdammer kunnen zijn, niet lullen maar poetsen, hoop dat het meevalt met de Rozing-bus.
Maartje – wat een powervrouw, fijn om jou in het kernteam te hebben!
Nathalie – was best zenuwachtig maar heeft het gewoon geflikt!
Susanne – gewoon stukje fietsen of het woon-werkverkeer is, jaja.
Jan Willem – je bent en blijft een moordgozer en wat een mooi en bijzonder interview zo vlak voor de start……
Diana – mijn roparunvriendinnetje, jammer van het verbod op de chips….
Hans 2 – wat voelen wij elkaar goed aan, jammer dat we niet dezelfde muzieksmaak hebben.
Casper – ja je was wat zwaarder en voor je gevoel minder getraind dan in oktober maar jeetje ik heb gewoon van je genoten en die lach op je gezicht
Natasja – we dachten het praten zal wel minder worden op den duur maar nee hoor het stopte niet, integendeel. Maar wel gewoon een topprestatie geleverd!
Patrick – wist te vertellen dat hij op basis van zijn horloge de marathon had gelopen in 3uur en 10 minuten, wat een heerlijke humor trouwens!
Robin – jij krijgt die lach niet van mijn gezicht zou door jou gezongen kunnen worden. En wat een prestatie op de Grebbeberg!
Kim – wat een leuke lieve meid met gouden handjes! Hans 2 en ik hebben in ieder geval een vast contract voor je geregeld.
Constant – gelukkig was er nog een scheermesje gevonden…jankerd! (Is een grapje he, haha)
Arne – gewoon fietsen joh, vind ik leuk. Wat een enthousiasme en een puike prestatie!
Claudia – lekker vrolijk gek mens wat ook nog eens keihard werkt om alles voor elkaar te krijgen en dat is meer dan goed gelukt.
Dennis – wat een aanpakker ben jij, dat wisten we al en het maakt niet uit in welke rol je jouw steentje bijdraagt een meer dan waardevolle kracht.
Carl – de stille kracht maar een op en top regelaar en meedenker hoe dingen opgelost kunnen worden.
Rob – dit jaar geen inzet op loopgebied door de reserveloper maar wat zijn en waren we blij dat iemand zoals jou met al jouw ervaring mee bent geweest. Jammer van de chips….
Douwe – op afstand, maar zo betrokken en al de maaltijden geregeld, top gedaan.
Ed – op het laatste moment af moeten haken, ben benieuwd hoe jij de dagen bent doorgekomen….
Ad – penningmeester maar ook meer dan betrokken, leuk dat je nog even langskwam in Meerkerk.
Ineke – misschien op papier geen actief lid van ons team maar eigenlijk gewoon wel natuurlijk! Je hoort er gewoon bij!