Daar istie dan… Kort verslagje van (weer) een mEMOrabele Roparun.
Er is al genoeg geschreven over hoe de startplaats voor dit jaar is ontstaan maar het maakt eigenlijk niet zoveel uit waarvandaan we vertrekken. Het is en blijft een machtig mooie ervaring of je nu in busje 1, 2, 3 of 4 bent ingedeeld, het is een groot feest. Dat realiseer ik me elke weer als ik in de gebruikelijk day-after-dip terecht ben gekomen en na een lange (inhaal)nachtrust wakker word en er de hele dag niets uit m’n handen komt. (jaja maak de grap maar……)
Het begon dit jaar niet zo moeilijk….Ik moest niemand ophalen, hoefde ook geen busje naar Rotterdam te rijden, alleen maar in de auto te stappen bij Rik die mij “gewoon” in Ridderkerk op kwam halen. Lekker op tijd kwamen we dus aan op de Coolsingel, waar Hans 2 Bak 1 al rustig stond te wachten. Iedereen druppelde binnen en het wachten op de busjes en de teamleden kon beginnen. Even wat hectiek bij de beveiliging maar uiteindelijk mocht iedereen naar binnen voor het bekende kopje koffie en de lekkernij van Jan. De uitzwaaispeech van Mark Koolen was oprecht en kwam binnen bij het team en bij hem. Altijd goed als een buitenstaander constateert dat hij de energie voelt dat we met elkaar deze klus gaan klaren, waarbij iedereen zijn of haar taak kent. Op tijd gingen we naar de bussen waar we met twee verrassingen te maken kregen…. een bekeuring voor 1 bus (ad € 90,00) vanwege foutief parkeren. Hoeveel leuker was de tweede verrassing, Mark Koolen had zijn afdeling/personeel, zeker 50 collega’s, gemobiliseerd om ons uit te zwaaien. Een eerste kippenvelmomentje.
De bussen bleven redelijk bij elkaar en wisten de stopplek in Nazareth met een klein beetje file rond Antwerpen te bereiken. Karin verzorgde de muziek en er werd (soms) luidkeels meegezongen. Vooral bij Lee Towers ging Yordi helemaal los….hoewel hier al wel ons lijflied “Lekkah” al via de telefoon van Yordi de grote favoriet werd. (Nu ik vandaag de tekst lees, pffff haha, het komt niet in gospel top 10 denk ik) De tijd vloog in ieder geval voorbij en de camping werd snel gevonden. Talenknobbel Lisette wist de juiste sleutels voor de (verkeerde?) huisjes snel te regelen. Verkeerd omdat we bij ons eerdere bezoek gek werden gemaakt met gloednieuwe onderkomens en nu in een identiek aftreksel terecht kwamen als op de vorige Franse camping. Maar goed er waren wel een meisjesbungalow en een drietal mannenvilla’s die dicht bij elkaar stonden. De indeling ging vlotjes al had Hans 1 misschien toch bij een andere snurker (Tjeerd?) op één kamer willen liggen.
Het bezoek aan de supermarkt was dit jaar ook eenvoudig, toch weer teveel ingekocht en te weinig rode wijn? En ook de door Hans 3 Bak 2 aangeschafte rum was te weinig hoewel hij zelf een drietal glaasjes over de grond verspreidde…. De rookies Robin 2 en Wouter kweten zich van hun taak om het vlees/vis te bereiden. Het was allemaal te eten (natuurlijk!) alleen zullen we volgend jaar toch weer kiezen voor de aanschaf van BBQ en kolen bij de supermarkt (als het Parijs wordt). Omdat het toch wat frisser werd, werden de bedden redelijk vroeg opgezocht of kwam dat door het verhaal van de wakkermaakmeisjes…..
Op zaterdag was iedereen op tijd op en werd er haast gemaakt om het ontbijt te nuttigen, drie chalets moesten om 10uur schoon worden opgeleverd. Eén chalet mochten we langer gebruiken dankzij ons talenwonder Lisette. Omdat het weinig zin had om onnodig langer op de camping te blijven besloten we toch maar om af te reizen naar het startterrein, maar niet voordat we bij de Carrefour de bussen hadden afgetankt. Dat was nog best een gedoe. Wachtrijen, eenrichtingsverkeer op een eindeloos groot parkeerterrein. Eerst denken dat we niet wilden tanken met pinbetaling maar te laat zagen dat er ook contant afgerekend kon worden, dus toch maar weer terug. Busje 4 kwijt zijn, die was te hoog voor de toegang tot het terrein kwamen ze iets te laat achter. Het enige geluk was dat ze niet vast kwamen te zitten. Vanaf de Carrefour naar het startterrein ging ieder dus maar zijn eigen weg. Door file was dit van langere duur dan dat de TomTom aangaf maar we draaiden uiteindelijk toch met z’n vieren het startterrein op.
Gelijk maar even sfeerproeven bij de start van vertrekkende teams en eigenlijk al niet kunnen wachten op ons vertrek. Maar we moesten eerst nog even een pastamaaltijd naar binnen werken voor de broodnodige calorieën. Nog een laatste check en na het bekendmaken van de startloper, Robin 1, konden we echt richting de start. Daar stond Nellie Cooman ons al op te wachten om samen met ons team mee te zingen en te dansen op Don’t stop me now van Queen. 17:27uur……. Robin ging er als een haas vandoor…. de fietsers en lopers op de fiets moesten gelijk in de beugels.
Busje 1 en 2 gingen op weg naar Villiers le Bel om na 10km de eerste wissel plaats te laten vinden. Die ging vlekkeloos en dus ging busje 2 op weg naar Vaucelles waar busje 3 en 4 al een eerste kamp hadden opgebouwd. We waren daar niet de enigen. Een team met een enorme paardentrailer, die nu was ingericht als vakantiebungalow, bevolkte ook onze pleisterplaats. Dat zullen de bewoners prettig hebben gevonden, ze zijn vast fan van Henk Wijngaard en kunnen daar ook geen haardhout meer vinden omdat (van) alles werd opgestookt in de vuurkorf waarvan ze het restant smeulend achterlieten. Daar wist Robin 2 toch nog regelmatig met de laatste restjes hout raad mee en laaide het vuurtje nog regelmatig op. Ondertussen stapte busje 1 lekker door en werd er volgens de verwachting rond 22:30uur aangetikt en mocht busje 2 het stokje overnemen.
Na twee vlekkeloze wissels werd het “donkere bos” al aangedaan en was er dus een eerste stukje run-bike-run. Het bos werd genomen en we gingen op weg naar Compiegne. Ook daar weer een korte RBR, over de voor de oudgedienden, nieuwe brug en op een weg met veel dalen en stijgen. Even ervaren dat wissels iets verder weg kunnen zijn dan 1 km maar het lukt toch om op schema aan te komen in Campagne waar busje 1 al staat te trappelen om hun shift weer te mogen doen. Busje 2 gaat met 3 en 4 naar Levergies nadat er eerst een warme nasimaaltijd naar binnen werd gewerkt. Dat is best lekker als het buiten maar zo’n 4 a 5 graden is. In Levergies werden snel de veldbedjes opgezet en de slaapzakken opgezocht en ondanks de kou werd er door iedereen even een hazenslaapje gedaan.
Wakker gebeld door Lisette moesten we snel aan de bak om op tijd start klaar te staan voor onze etappe naar Beaudignies. Nog steeds in Frankrijk en Yordi vroeg zich af wanneer die klotehellingen achter ons gelaten konden worden. We stelden hem gerust dat het na de grens met België voorbij zou zijn met de hoogteverschillen (sorry Yordi…..). We mochten trouwens in deze etappe wel even bijtanken bij het steunpunt Bertry waar de broodjes Hema-worst of een kopje Unox-soep er wel ingaan. Onderweg naar Beaudignies hoorden we van Ries wat ze met ezels in Chili doen en werd Hans 2 Bak 1 bang gemaakt met Deense doggen….. Rond het middaguur werd busje 1 weer het parcours opgestuurd. Wij met busje 3 en 4 in de achtervolging meerden even aan bij de Mac voor een plas- en poeppauze en smaakte het kopje koffie ook heerlijk. We passeerden snel de Frans/Belgische grens en maakten ons kamp in Chievres bij de Amerikaanse kazerne. Ondanks dat we hier in eerdere edities ook zonder problemen hadden gestaan kwam er nu op eens een beveiliger naar ons toe die vertelde dat we hier niet mochten staan van de Amerikaanse vrienden en dat er een vrachtwagenconvooi onderweg was en hier moest staan….. Een beetje paniek maar ook wel spannend natuurlijk of dit nog gevolgen zou hebben….niet dus, gewoon grootspraak en niemand gezien, haha.
Iets later dan ons schema aangaf (toch die stop bij Bertry? Sorry, maar was wel lekker) het vervelende stuk in België afgelegd, gelukkig was het een vlak stuk (Yordi?) en wisten we voordat het echt donker werd de volgende wisselplek te bereiken. De parkeerplek bij de Brantano. Al kon dat niet gezegd worden van team 180. Zij parkeerden hun busje vrij hopeloos en kansloos in de greppel. We hebben nog even proberen te helpen voor de vorm, maar moesten natuurlijk ook zelf verder. Trouwens bij de finish zag ik dat ook team 180 is aangekomen, dus dat is alsnog goedgekomen.
Busje 1 ging nu op weg naar Zele, uit hun verhalen maar ook uit filmpjes is dat weer een hele happening geweest en hebben zij de titel Roparunstad 2016 weer veilig kunnen stellen. Wij sliepen met z’n allen weer in de open lucht in Temse waar de bewoners van de villawijk nog wel even kwamen kijken wat die Ollanders hier kwamen doen. Maar het woord Roparun stelde hen gerust. Tegen 2 uur mochten wij België gaan verlaten en op weg gaan naar Hoogerheide. Het team had een kleine wisseling ondergaan. Stoute Wouter verving Ries (met verve) en schroefde het gemiddelde een beetje op. Om hem te “pesten” gingen we zelfs even op hem staan wachten waar de route helemaal niet langs kwam. Gelukkig kwamen we daar na 10 minuten achter en wisten Wouter na 3,5 kilometer te achterhalen. (Mea Culpa).
De Belgisch/Nederlandse grens werd genomen en ons feestje in Ossendrecht kon beginnen. Ook hier weer de gebruikelijke kippenvelmomenten. Het blijft bijzonder dat een heel dorp uitloopt om ons even te begroeten en op weg te helpen naar Rotterdam. We hebben wel Ien, de moeder van Hans en de buurvrouw gemist… Die vonden een bakkie koffie net even belangrijker, haha. In Hoogerheide met oud teamgenoten Johandigheidje en Wilco konden we genieten van soep (zonder ballen, die waren onderweg al opgegaan, TOP Douwe) of een pannenkoekje en kon Jan zich uitleven met massages en deed de douche wonderen.
Genoeg krachten opgedaan om in ieder geval bij de illegale wissel bij de Volkeraksluizen, waar ook good old Ad Weeda ons moed in kwam spreken, op weg te gaan naar de Slinge. Busje 2 met de inhoud van busje ging natuurlijk nog even langs bij de Mac waar busje 1 en 4 ook aansloten. Busje 3 was al geleegd in Breda (met hulp van Douwe en Martin) en afgeleverd bij de Toyota-dealer. Bij de Slinge kwam, net als bij het vertrek in Rotterdam, Rob Kocks ons ook nog even aanmoedigen. Altijd goed om te zien en te ervaren dat het Roparun-virus nooit uit je systeem gaat. Naast fysieke aanwezigheid ontvangen we ook altijd goede wensen van oud-teamgenoten via Whattsapp, e-mail en Facebook.
Het laatste stuk wordt met elkaar gedaan. We hebben momenteel zelfs zo’n getraind team dat het puzzelen is om de bussen op de Coolsingel te krijgen, maar ook dit jaar weer gelukt natuurlijk. Over de streep, de ontlading bij de teamgenoten en de afsluiting in de Cluys op de Coolsingel hoort er natuurlijk bij. Dat er dan lieve collega’s zijn die ook nog ons zorgen voor een buffet maakt het helemaal compleet….. Er wordt al weer gesproken over volgend jaar…. Maar eerst gaan we natuurlijk nog de eindbalans van onze geldelijke inspanningen meemaken en zal Hans binnenkort wel weer de datumprikker gebruiken voor de afsluitende BBQ.
Editie 2016 gaat in ieder geval de boeken in als wederom een fantastische beleving en komt zeker in mijn persoonlijke top16 terecht!
Iedereen bedankt voor zijn en haar inzet op welke wijze dan ook, ik heb genoten!
Hans 1 – samen al meer dan 25 jaar ervaring en dat is meer dan de stichting zelf en dat kan alleen maar meer worden dacht ik zo……. Sorry van het gesnurk maar ik hoorde jou ook hoor haha
Lisette – onmisbare regeltante die elk jaar (nog) meer lijkt te genieten en daar geniet ik dan weer van.
Willeke – terug van niet weggeweest….. lekker hoor
Anneke – wat een plezier op de fiets het spatte er vanaf
Darryl – lijkt niet te stoppen als hij mag rennen, en dat doet hij dan ook niet
Louis – heeft veel gehad aan de routeverkenning wist wanneer er LN-tjes kwamen, topvent
Tjeerd – praatjesmaker die zijn praatjes ook waarmaakt en daar houd ik van
Rik – met ambitie kom je ver dat blijkt maar weer, bij elke wissel werd zijn glimlach groter, respect!
Ingrid – degene met de magic hands, belangrijke schakel in busje 1 om die eigenwijze mannen in toom te kunnen houden
Hans 2 Bak 1 – we hebben niet dezelfde muzieksmaak maar kunnen het meer dan goed met elkaar vinden. Topgozer en fantastische chauffeur! Love you! Ik overweeg om een Deense dog aan te gaan schaffen.
Margo – slechts 4 waarschuwingen voor naast de loper fietsen, dat hadden er meer kunnen zijn haha. Conditie wordt alleen maar beter, next year number 10!
Karin – wat een “lekkah-tje”, never a dull moment, is niet te remmen, blijft gaan (met of zonder banaan)
Yordi – keihard gewerkt, wilde kostte wat kost deze run uitlopen. Jammer voor ons van de verloren weddenschap, haha. Genoten van “Youry, de prijzensloerie”……
Ronald – onze diesel, weer of geen weer, heuvel of vlak hij blijft gaan, zekerheidje ook bij zijn 10e run hoewel wij het bij zeven houden.
Robin 1 – opgeven is geen optie, je verraste ons met de opname van een collega die voor ons een lied had geschreven en gezongen. Maar je verraste ons ook met je niet aflatende humor om de sfeer in de bus er in te houden. BROOODJE…Hey meisje….Heeee Rooonald…. heerlijke gozer!
Ries – ik kan niet meer normaal naar ezels kijken, bedankt!
Jan – de stille kracht. Toch knap dat je aandurft om met een stel gekken twee dagen opgesloten te worden in een steeds lekker ruikend busje.
Wouter – wat een power, je bent er bijna was legendarisch, gewoon volhouden tot aan de finish. Nogmaals sorry voor je extra kilometers in België al waren Yordi, Robin en Ronald maar wat blij dat het bij jou gebeurde!
Robin – goed je rol ingevuld en ook nog eens kunnen genieten van een etappe! Daar worden we nou blij van!
Hans 3 Bak 2 – het maakt niet uit waar we heengaan, Hamburg of Parijs jij bent de grote regelaar op de wisselplekken. Thanks!
Evelien – Je keek je ogen uit maar wist van aanpakken en kon aan je zien dat je intens aan het genieten was. Een geweldig idee van Lisette om jou enthousiast te maken!
Douwe – meer dan op de achtergrond was je gewoon aanwezig!