En zo kwam er toch een Roparuneditie in 2021, anders dan de mijn eerdere 19 Roparuns, maar ik tel hem toch gewoon mee als nummer 20!
In dit gekke coronajaar waarbij we in 2020 helemaal niet aan roparunnen toekwamen werd echt uitgekeken naar 2021. De voorbereidingen, onze oefenloopjes, vergaderingen en de deze keer niet als afsluiting gehouden BBQ maar gewoon als begin van (iets moois), de routeverkenningen zorgden al voor veel plezier, kortom we hadden er zin in!
Hoewel we eerst wel allemaal negatief waren was de uitkomst daardoor wel positief en gingen we op weg naar het mooie Oosterhout om te verzamelen bij onze nieuwe (hoofd)sponsor TANIS Confectionery. Met twee enthousiaste teamleden in ons midden, Maartje en Dennis, is de connectie met deze sponsor snel gemaakt en waren en zijn we als team enorm verrast met de kleding (in de juiste oranje RAL-kleur) en de krachtige uitstraling die natuurlijk past bij TANIS waar de kernwaarden betrokken, verbonden en vindingrijk zeker ook van toepassing zijn op ons team.
Met het binnendruppelen van de teamleden kregen we eerst een rondleiding van Maartje en Dennis, om een beetje een idee te krijgen wat TANIS (wereldwijd) aan machines levert om de snoepproductie in de juiste banen te leiden en natuurlijk kregen we wat gummybeertjes mee welke in het innovatiecenter geproduceerd kunnen worden. Bijzonder leuk en gewaardeerd werd in ieder geval dat Victor Tanis ons team enorm veel succes toe kwam wensen. Deze Rotterdamse familie is zeker niet onbekend met de Roparun en vindt het een eer om ons team te kunnen sponsoren, het past ook nog eens in het project Tanis-Vitaal wat binnen de onderneming een belangrijk onderwerp voor het welzijn van de medewerkers is. Hij deed een voorzichtige toezegging dat hij misschien ook wel een keer mee wil……we zullen zien!
Na het in- en overpakken van de tassen, fietsen en materialen gingen we met 2 busjes en 2 kleine vrachtwagens (wat een goed idee en dat houden we er zeker in!) richting Maastricht naar de Stayokay. Binnen een kwartier arriveerden we daar ondanks de drukte op de weg op een alleszins redelijk tijdstip rond 17 uur. In busje 1 deed de radio het (nog) niet terwijl in busje 2 de samengestelde Play list al een aardig stukje op weg was, jammer dat Dennis nog niet in de bus zat om zijn aangevraagde nummers voorbij te horen komen. Hij reed de materiaalbus omdat onze Limburgse vrienden Claudia en René pas op zaterdagmorgen zouden aansluiten.
De indeling van de kamers ging vrij soepel en iedereen zou een bed (beneden of boven in het stapelbed) gevonden hebben in kamer 127 of zoiets. Jammer dat ik “gedwongen” werd om bovenin plaats te nemen…. maar is uiteindelijk wel goedgekomen.
Eten deden we met z’n allen bij het geregelde lopend buffet en eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat het een goede keuze is geweest en het een meer dan goede vervanger was van de normaalgesproken te houden BBQ en zo was het voor de rookies ook nog eens een makkelijke binnenkomer want zij konden ook gewoon aanschuiven in plaats van de BBQ verzorgen. Voor de late(re) aanschuivers Natasja (eerst nog even haar propedeuse opgehaald! Proficiat) en Casper (harde werker ook op vrijdagmiddag!) was nog een bord overgehouden, nou ja bord…. Natasja dacht dat ze voor alle dagen moest stapelen gezien haar volle borden, maar die “gewoon” tot op de laatste hap naar binnen werd geschoven tot verbazing van Constant. Na het eten kwamen ook JW en Diana zich melden en had JW getwijfeld om nog even door te rijden naar het MVV-stadion om zijn ADO te kunnen zien winnen van MVV. Gelukkig werd het een ruime overwinning (2-6) ook zonder zijn support. Het bleef in ieder geval nog lang gezellig in de eetzaal/bar van het hostel. Er werd dan ook een aanslag gedaan op de biervoorraad, doubles/triples, wijn en niet te vergeten de Fritz-Kola. Kortom een prima voorbereiding op 300 km rennen/fietsen, begeleiden en wakker blijven… toch?
Wakker geworden zouden we rond 08.00 uur ontbijten en de ochtend een beetje rondhangen bij het hostel voordat we op weg konden naar het startterrein om ook Claudia en René in te lijven om zo compleet het terrein op te kunnen rijden zodat we bij elkaar konden staan. Na een tankstop lukte dat met wat haperingen wonderwel. Al duurde het vinden van een parkeerplek wel wat ongewoon lang(er) dan dat we gewend waren. Maar het aanmelden en de ontvangen pannenkoekbonnen (natuurlijk te weinig) ging soepel. Bovendien gingen de enorme pannenkoeken met spek/appel of gewoon suiker en stroop er goed in en werd een goede basis gelegd.
Na de gebruikelijke peptalk om iedereen nogmaals aan te geven dat plezier en fun vooropstaat en dat veiligheid voor alles gaat en het belangrijkste om nog eens aan te geven waar we het allemaal voor doen. De stichting Roparun, die met alle opgehaalde gelden nog steeds fantastisch, en helaas noodzakelijk, werk kunnen doen. Onze teller staat inmiddels rond de 11.000 euro (en stil counting). Ten slotte werd de startloopster bekend gemaakt, altijd bijzonder en goed voor extra kippenvel als je mag starten, en de keuze was gevallen op Anneleen!
En daar gingen we dan, misschien minder aanmoedigingen bij vertrek, maar het gevoel was niet minder. We waren vertrokken. De eerste ongeveer 12 km als run-bike-run en dan met begeleiding door busje 1 vanaf Brunssum. Dus Hans 1 moest flink doorrijden om vanaf het startterrein daar op tijd te verschijnen maar dat was uiteraard geen probleem voor de Hansen. Er werd gelijk al een voorsprong gepakt op “ons” schema zodat wij van busje 2 al snel vanaf km 19.4 het stokje over konden nemen vanaf Douvergenhout (wie kent het niet). Het was even stoeien met de “Belgische” fietsendrager, en we begrijpen inmiddels waarom deze maar 100 euro kostte op Marktplaats , om de reservefiets erop te krijgen. En met onze turbo-loper Adriaan op het parcours was het logisch dat we hem pas na 1.8 km konden aflossen. Maartje sprong letterlijk uit de bus wat door Hans 2 en Emo natuurlijk niet werd geaccepteerd want om na 1 etappe al de reserveloper te moeten inzetten was zeker geen optie… ze begreep de hint en dus gingen lopers voortaan letterlijk hand in hand naar de wisselplek… Voor de eigen en onze veiligheid…. Na Maartje kwam Natasja en na Natasja Robin om het loperskwartet vol te maken…
En toen kwam Adriaan weer uit de bus… het zou een memorabele aflossing worden. Nog maar net weg bedacht Dennis dat hij wel een koprol kon maken op de fiets… Zijn flexibele spatbord trapte voor hem even op de rem en hij werd zowaar gelanceerd en kwam op de straat terecht… paniek… Maar niet bij Adriaan want die liep door…. Gelukkig viel de schade bij Dennis mee maar kostte het wel tijd om de fiets weer aan het rijden te krijgen. Met grof geweld lukte dat, maar inmiddels waren Adriaan en Ed wel “gevlogen” na 3.8km hadden we ze toch weer te pakken en zonder noemenswaardige problemen kwamen we aan bij Susteren waar busje 1 het stokje weer overnam.
Busje 2 ging naar de volgende wisselplek bij het stadion van VVV Venlo. En dat was geen verkeerde plek om te stoppen. De stichting had hier het steunpunt “neergezet” dus de broodjes worst, de warme soep en zelfs de koffie met vlaai vonden gretig aftrek. Het wachten op busje 1 duurde zeker niet lang, de ingezette voorsprong op ons loopschema werd langzaamaan steeds groter. Dus na even rusten en een warme pastamaaltijd (was misschien niet zo’n goed idee om na het broodje worst voor het lopen te doen… maar smaakte wel lekker!) Helaas begon het ook een beetje te miezeren. En dat zou net als de wind eigenlijk de hele tocht zo blijven, soms wat hardere regen al lijkt het erop dat busje 1 uiteindelijk meer “last” heeft gehad van deze omstandigheden, het vreemde was wel dat ondanks de neerslag en de regen de temperatuur met zo’n gemiddeld 17 graden vrij hoog bleef.
Busje 2 ging in ieder geval weer op weg, de volgende wissel zou in Aarle-Rixtel zijn, en de opgebouwde voorsprong op het tijdschema werd mede door een heerlijke windmee verder uitgebreid. Grappig op in deze shift ook teams tegen te komen die de route in tegenovergestelde richting (klok mee of tegen Rob?) liepen en zo voor extra drukte op het parcours zorgde. Maar met een topchauffeur als Hans 2 aan het stuur is dat geen enkel probleem. Het leukste vond en vindt hij om de bus achteruit in te parkeren om zicht te houden op de aankomende lopers en fietsers! We kwamen zo snel aan in Aarle-Rixtel dat busje 1 nog niet in de gaten had dat onze fietsers met turbo-man Adriaantje (t…lijer) het wisselpunt passeerde, gelukkig stond de telefoon van Ed op vliegtuigstand en heeft Hans 2 al rennend en telefonerend met Dennis, Adriaan tot stoppen gedwongen zodat Busje 1 het stokje weer over kon nemen. Ze zouden in deze nachtelijke etappe wel wat last zou krijgen van de (tegen)wind, de soms harde regen en de drukte op het parcours met al die ploegen die dus tegenovergesteld liepen… maar ook Hans 1 is een topchauffeur en draait daar zijn hand niet voor om!
Wij gingen na een bakkie cup-a-soup op weg naar de te huur staande en dus lege brasserie ’t Blaakven in Weert. Een prima gevonden locatie en de tent kon beschut worden neergezet, de bedjes binnen met de slaapzakken en eenieder kon een tukkie doen of in ieder geval even uitrusten. Hans 3 belde ons op tijd wakker zodat onze masseuses Kim en Diana de spiertjes en pijntjes konden wegmasseren… Er was tijd voor een ontbijtje en we stonden alweer te trappelen om op weg te gaan naar Buchten waar het volgende kamp van Busje 1 zou zijn. Deze etappe ging vrij gemakkelijk (in ieder geval voor Hans 2 en mij… haha) natuurlijk het deed zeer bij lopers en fietsers maar ze pepten elkaar daar waar noodzakelijk op en voor we het goed en wel in de gaten hadden… hoewel… Natasja wist het precies hoor, die hield het aantal loopbeurten uitstekend bij en kon exact aangeven wanneer de laatste beurt er aankwam…(Deutsche gründlichkeit?).
Wij gingen naar Berg en Terblijt en Busje 1 ging alvast ervaren dat de Limburgse heuvels best pittig kunnen zijn. JW kwam in ieder geval op de reservefiets (zijn eigen fiets kon na een lekke band niet gerepareerd worden) helemaal verrot aan en busje 2 kreeg een beetje in de gaten wat hen in de laatste kilometers te wachten stond. Dat ging Ed in ieder geval ook merken, hij had het even moeilijk op een helling van 8% maar dat losten we gewoon op door hem even in de bus te zetten en kreeg ik eindelijk ook eens een taak om mijn fietsskills te laten zien, haha. Ik gaf met plezier de fiets weer terug aan Ed zodat hij met de lopers en Dennis de laatste kilometers in een run-bike-run konden volbrengen.
Wij sloten aan op het startterrein waar de overige teamleden ons al stonden op te wachten om de lopers en fietsers van busje 2 in te halen om met elkaar nog een welverdiende ereronde te lopen op het Pinkpopterrein om te finishen waar we werden opgewacht door Nelli Cooman, een waardig ambassadeur van de stg Roparun.
En zo werd deze run, mijn 20e, ook weer een gedenkwaardige run. Het is en blijft bijzonder hoe we met relatief onbekende mensen zo een geweldige teamprestatie neer kunnen zetten. Dat gevoel zal altijd blijven of het nou Parijs, Hamburg of Landgraaf is. Laten we deze run maar zien als een meer dan geslaagde opmaat naar de Roparun in 2022…. Want het voordeel is wel dat we nu zeker niet lang hoeven te wachten… Had, heb en blijf er zin in! Tot snel allemaal en iedereen nogmaals bedankt voor zijn/haar tomeloze inzet humor en kameraadschap. Ik ben er trots op om met jullie dit avontuur aan te zijn gegaan!