Het is en blijft een feest, een spektakel van de bovenste plank, a way of (my) life, een teamprestatie, teambuilding en nog veel meer………
Dit jaar voor de tweede keer naar Hamburg, de voorbereiding ging goed. De gebruikelijke hectiek rondom de teamsamenstelling maar uiteindelijk was iedereen of bijna iedereen op tijd aanwezig. Ik moest deze keer wel Bea inschakelen om mij, samen met Rob, op tijd op de Coolsingel te krijgen. De bussen die normaal gesproken uit Ridderkerk kwamen waren nu door Anneke in Nieuwkoop geregeld (voordeliger en dus beter voor de teamopbrengst). Voor Bea geen probleem omdat ze toch naar een vergadering van haar werk moest….. Gelukkig vergat ik mijn telefoon en portemonnee uit de auto te halen zodat ze toch nog een keer terug mocht rijden. Ik blij, zij niet blij. Ze kwam op haar werk binnen bij de rondvraag. Lekker begin zullen we maar zeggen.
Verder geen problemen bij het vertrek kunnen constateren, hoewel extra kentekenplaten wel makkelijk waren geweest. Maar ook dat werd zelfs zonder Johandigheidje opgelost. Hans 1 tot en met 3 hadden hun gereedschapskoffer voor de zekerheid maar meegenomen,
De koffie, cake en de uitzwaaispeech van Patrick Pfaff, namens ABN AMRO Rotterdam, waren allemaal perfect. Hopelijk hebben we een goede indruk achtergelaten, om volgend jaar weer een beroep te kunnen doen op de zo belangrijke sponsoring. Het vertrek, naar mijn idee voor het eerst in 15 jaar, ging op het vooraf aangegeven tijdstip van 10.30 uur. Busje drie met Hans 3, Anggrainy en Karin was zelfs iets eerder vertrokken om Karin’s fiets in Amersfoort op te halen. De rest van het team werd keurig conform opgegeven samenstelling in de bussen verdeeld om op weg te gaan naar Bad Bentheim, waar ook onze tukker Edwin aan zou sluiten.
In bus 2 was dus tot aan Bad Bentheim lekker veel ruimte en werden er diepgaande kennismakingsgesprekken gevoerd, waardoor we bij het Hofplein al wisten dat debutant Ries niet alleen zijn benen had geschoren….. 
In Bad Bentheim werd eindelijk het team compleet gemaakt door Edwin en hebben we in onze eigen Raststätte nog voor de inwendige mens gezorgd. Het was ook Hans 3 gelukt om met fiets en na een bandenoppompstop in Bad Bentheim aan te komen, zodat we in onze eigen tempo naar Hamburg konden rijden. Vele filemomentjes later en de gebruikelijk plasstops voor de meisjes, pfffff, kwamen we wonder boven wonder met vier bussen tegelijk aan bij de jeugdherberg.
Daar kregen we in het engels uitleg over de spelregels. Verboden binnen te roken of om heel veel haarlak te gebruiken, waarbij wel heel nadrukkelijk naar Tjeerd werd gekeken. Op straffe van een ongewenst brandweerbezoek wat zeker 500 euro zou kosten….. Je zou er bijna bang van worden. De kamers en de bedden werden verdeeld, waarbij blijkbaar niemand het aandurfde om bij Ronald en mij op de kamer te slapen. Terwijl wij toch echt heel zachte snurkgeluidjes maken. We hebben in ieder geval geen last van elkaar gehad.
Het was tijd om inkopen bij de Lidl (aan de overkant) te doen voor de geplande bbq. Ervaring van vorig jaar leerde dat we toch nog een beetje vlees bij moesten kopen en een beetje witte en rode wijn ook de weg wel weet te vinden. Het gevraagde bier was niet koud genoeg om mee te nemen zodat dit later gewoon aan de bar werd besteld. Asha meenemen naar de Lidl, of volgens mij naar welke winkel dan ook, zorgt voor vertraging. Zij ziet altijd wel een doosje, een verpakking waarbij de buitenkant belangrijker is dan de inhoud waarbij ze dan ook de verleiding niet kan weerstaan om dit aan te schaffen. Dat ze vervolgens onderweg ons bij elke Lidl zegt dat ze een Lidl ziet is een bijkomend probleem. En er zijn er heeeeel veel op de route, weten we inmiddels.
De BBQ was voortreffelijk en de rookies hebben zich van hun beste bbq-kant laten zien. Al is het net als bij elk bbq-festijn dat de bbq het helemaal perfect doet als iedereen al “volgevreten” en gedronken is. Redelijk op tijd werden de bedden opgezocht en hadden we begrepen dat we tussen 07.00 uur en 09.00 uur aan het ontbijt werden verwacht. Dat is iedereen gelukt, al was het moeilijk om Tjeerd te herkennen zonder gel of haarföhn. Maakte mij wel een beetje jaloers.
De eerste “briefing”om half 10 lukte bijna met het hele team, jammer voor de dames die deze zo belangrijke info over de indeling van de zaterdag hebben gemist. Nu moest dat constant weer apart uitgelegd worden. En zo moeilijk was het niet, kamersleutels inleveren, zelfs Karin was hem dit jaar niet kwijt!, fietsen alvast Roparun-klaar maken. Daarbij ontdekten we dat een reservefiets zonder een vastzittend stuur geen optie is om daadwerkelijk in te zetten. Een bezochte fietsenmaker kon hem in ieder geval niet herstellen en ook later de aanwezige ANWB-wegenwacht met fietsenkennis lukte het niet.
Verder is het veel wachten tot het tijd is om te vertrekken naar het startterrein, nog even een tankstop, een potje tafeltennis (tussenstand Ries-Emo 1-1 dus die derde beslissende pot moet nog volgen. Waarbij ik mezelf als ik weer fris en fruitig ben een goede kans geef om dat potje naar me toe te trekken). Rond half een waren we echt niet meer te stoppen en moesten we de sfeer gaan proeven en de pastamaaltijd natuurlijk.
Het weer was inmiddels van een miezerig regentje overgegaan naar een lekker warm zonnetje dus ook dat zag er veelbelovend uit. Na een laatste motivatiespeech en het uitdelen van de chip aan de startloper Louis met direct in zijn kielzog de andere kanjers van bus 1. Omdat een “massa-start”op dit terrein tot de mogelijkheden behoort en er zelfs geen sprake hoefde te zijn van een run-bike-run voor de eerste kilometers. Iets wat bij alle eerdere edities wel gebruikelijk was. Eigenlijk was dat het enige positieve want voor de rest was de start, buiten onze eigen enthousiaste aanmoedigingen en die van de collega start-teams een beetje slap aftreksel van onze eerdere ervaringen, maar goed, WE WAREN WEL BEGONNEN!
Bus 2, 3 en 4 gingen naar de eerste wisselplek en wisten die met de TomTom feilloos te vinden. Er werd nog even gerust, illegaal geplast in het bos(je), een broodje gegeten, van de zon genoten en werden de voorbijkomende teams aangemoedigd. Eindelijk was het dan zover, ook busje twee mocht kilometers gaan maken en op weg gaan naar de “melkfabriek”. Onze eerste shift was er één zonder problemen, temperatuur was goed, de weg geplaveid, geen run-bike-run. Alleen maar rennen, fietsen, voldoende drinken en eten (daar zorgt Asha wel voor) en de bus om de kilometer laten stoppen om lopers op het parcours te wisselen. Voor we het wisten waren we al bij de melkfabriek waar het voor busje 1 goed vertoeven was.
Lekker overdekt uitrusten, plassen of poepen op een normale wc en voldoende gelegenheid om te eten en te drinken. Het was bijna jammer dat wij van busje 2 al zo snel Grasberg wisten te vinden om busje 1 weer op pad te sturen. Nu mochten wij ook nog even rustig genieten van de faciliteiten aldaar maar moesten we ook wel weer op tijd naar onze volgende wisselplek afreizen. We hadden een plek gevonden bij Delmenhorst, bij een ziekenhuis/verpleeghuis van een diaconaal kerkelijk gebeuren waar we het aggregaat niet aan konden doen, maar waar wel onder de bomen een heerlijk uurtje geslapen en gerust kon worden op de veldbedjes.
Ondanks de kou lukte het iedereen wel om zijn of haar rust in een warme slaapzak te pakken. Die kou werd pas echt voelbaar toen we ons weer klaar moesten maken voor onze tweede shift. Het was echt koud (de temperatuur zou zakken naar 2,5 graden!). Met extra warme kleding voor lopers en fietsers werd de kou getrotseerd en zagen wij het langzaam alweer licht worden en konden we met de bus op weg naar het volgende wisselpunt.
Daar nam bus 1 maar wat graag het stokje over want zij wisten dat na deze shift Ter Apel in zicht kwam. Het was inmiddels al eerste Pinksterdag geworden en de kou van de nacht werd verdreven door een warme zon waardoor wij “gewoon” in de open lucht op een veldbedje zelfs buiten de slaapzak konden uitrusten en slapen. (Met excuses voor de bijgeluiden mijnerzijds heb ik begrepen, maar die boom is wel om!)
Na deze wissel gingen wij lopend op weg naar Ter Apel, waar Karin en familie ons een meer dan warm welkom zou geven, wat ook busje 1 inmiddels al had mogen ervaren. Toen we de grens al waren gepasseerd maakte ook Carlo nog even zijn opwachting, om toch nog even te laten zien en ervaren dat een “verplichte” sabbatical niet aan hem is besteed.
In Ter Apel werd ruim de tijd genomen om te rusten, te douchen en te eten. Heerlijke zelfgemaakte kippensoep, overheerlijke pasta en broodjes, niets was Karin en familie te veel. Wat een fantastische mensen die ons zo in de watten hebben gelegd dat we echt op de klok moesten kijken om naar onze volgende wisselplek af te reizen. Naar Wielen (wederom even in Duitsland) om daar op tijd te arriveren.
Daar hoorden we over het technisch mankement aan de fiets van Martin. Zijn zadelpen was afgebroken. Hij reed nu wel rond op de reservefiets maar bij het volgende wisselpunt zal er weer een poging door de ANWB worden gedaan om dit te gaan verhelpen. Of het allemaal nog niet genoeg was kreeg Anggrainy een migraineaanval en dan helpt het ook niet als je erg moe bent met te weinig slaap om daar in korte tijd van te herstellen. En we wisten ook dat Douwe wel het beloofde eten zou brengen, maar niet zou kunnen aanhaken vanwege fysieke problemen en daardoor ontstaan slaapgebrek. Kortom uitdaging, uitdaging, uitdaging, uitdaging….. maar zoals zo vaak komt alles natuurlijk op z’n pootjes terecht. Wel was goed te zien dat door al die tegenvallers de verwachte aankomsttijd niet in ons voordeel werd bijgesteld. Kortom, nog een uitdaging erbij om verloren tijd in te halen.
In Wielen pikten wij in ieder geval de draad weer op en begonnen wij aan onze langste etappe van 57km. In deze etappe een aantal run-bike-run-stukken en we kwamen weer Nederland binnen via het Tukkerland van Edwin. Wat wel makkelijk was om de aanmoedigingen van de Tukkers ook door hem te laten vertalen. In deze shift ook de doorkomst in Almelo waarbij de stuurmanskunst van Hans2 Bak1 werd getest. De bus mocht ook het parcours van de loper en fietser volgen. Dat was een smalle bedoening en zeker toen de tante van Edwin een stukje op de bumper mee wilde rijden, werd Hans op de proef gesteld. Maar hij slaagde met vlag en wimpel.
In Enter hadden we wat moeite met het juist “lezen” van de route-informatie en hebben we onnodig tijd verloren, maar zijn we uiteindelijk wel weer op de juiste route gekomen. Een mooi punt voor onze eigen evaluatie. Kort daarna tikten we busje1 aan voor hun volgende traject en gingen wij naar Ugchelen om te gaan slapen in de kou en af een toe een spatje regen. Met Yordi inmiddels even achter het stuur om Hans (en mij) wat rust te gunnen, moest Margo Yordi er nog wel even op attenderen dat er geen vaste keuken in de bus zat maar vermoeide mensen die graag op hun eigen plaats wilden blijven zitten. Hij begreep de hint.
Deze keer vrij laat werden we gewekt door Lisette maar het lukte toch om iedereen te mobiliseren om het stokje weer over te nemen. Het tempo was inmiddels gezakt door de donkere nacht, de kou en wat navigatieprobleempjes en een serieuze valpartij van Martin. Wat wonder boven wonder geen schade heeft opgeleverd. Hoewel zo’n valpartij misschien wel voor extra spierpijn bij Martin zou kunnen zorgen. Vanaf Ugchelen begonnen wij met een zelf ingezette run-bike-run, vanwege de slechte mogelijkheid om gedurende 13 kilometer veilig te kunnen wisselen. Na die 13 kilometer pikten wij de lopers weer op en begrepen we inmiddels wel dat door opgave van een tweetal teams wij de laatste plek in handen hadden.
Dat was en is natuurlijk onze eer te na en dus werd begonnen met een inhaalrace van jewelste. Het tempo ging weer richting of zelfs over de 12km per uur. Door hier zo mee bezig te zijn werden de pijntjes even opzij geschoven en werd er ook nog eens volop gelachen. Werd Ede dus lachend “genomen” en kwamen de lekkere warme pannenkoeken op het juiste moment om genoeg krachten op te doen voor de opdoemende Grebbeberg. En anders hielp de peptalk van de ons opzoekende Wilko en Johan zeker om ons extra te motiveren.
Edwin was de “gelukkige” voor de Grebbeberg en naar het schijnt heeft hij één van de snelste tijden neer kunnen zetten. Bij het transportbedrijf in Ommeren stond busje 1 al klaar om de inhaalrace van ons over te nemen om van de laatste plek af te kunnen komen. Onderweg naar Meerkerk hoorden we al dat die laatste plek was overgedaan en dat er nog meer teams voor ons liepen die we met het ingezette tempo zeker zouden inhalen. De aankomsttijd werd zelfs al weer in ons voordeel van 18.30 aangepast naar 17.30uur.
In Meerkerk op het grote marktplein werd ons laatste kamp opgesteld. Asha regelde nog “even” op de voor haar en ons bekende wijze een wc en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Ook hier kregen we bezoek van een oud-teamlid, Ad Weeda. Die, hoewel hij al een paar jaar niet fysiek meegaat, de run en het team in zijn hart heeft gesloten. Vanaf Meerkerk stopt voor de chauffeurs en navigatoren eigenlijk een beetje de run omdat vanaf dit punt tot aan de Slinge volledig wordt “ge-run-bike-rund”. Dat dit voor de snelheid niet verkeerd is, blijkt wel uit het opschroeven van de gelopen tijden en het inhalen of stofzuigen van een aantal naar adem snakkende teams.
Bus 2 met de bemensing van bus 1 gaat lekker naar de Mac, eigenlijk mijn hoogtepunt, haha. Bus 1, 3 en 4 worden geleegd in Breda (opslag) en alvast neergezet bij de verhuurder. Om dan met gezwinde spoed naar de Slinge te rijden om aan te kunnen sluiten bij de andere teamleden. Waarna met elkaar de laatste kilometers worden afgelegd en, in dit geval Asha en ik, zorgen dat de busjes bij de bank worden geparkeerd. Om aan te kunnen sluiten op de Coolsingel om te laten zien dat ook ik heb getraind voor de laatste 100 meter.
Na de finish volgen de vreugde- en vermoeidheidstranen en vliegen we elkaar om de nek om elkaar te feliciteren met deze prestatie. Want dat is het elke keer weer. Dan is het mooi om dat af te kunnen sluiten in de De Cluys van de bank, met familieleden en bekenden. Daar worden we ook zoals elk jaar weer verrast door de culinaire hoogstandjes van ons thuisteam.
Roparun 2015 zit er weer op en er wordt alweer “voorzichtig” gesproken over de editie in 2016, dat zegt genoeg!
Ps.
Hans N (eerste Hans) – diep respect wat jij elk jaar weer op de voor- en achtergrond regelt. Ik ben er trots op om met jou in het kernteam te zitten!
Lisette – waar een cursus na zoveel jaar al niet toe kan leiden. Een gouden greep en een gouden duo zo met Hans in busje 1.
Ingrid – zo knap hoe jij in zo korte tijd het “risico” hebt aangedurfd om met een stel onbekende mensen dit avontuur aan te gaan. Grote klasse!
Louis – ik vind het zo mooi om te zien hoe jij van dit evenement geniet! Prachtig. Het is en was jou zeker gegund om dit jaar ONZE startloper te zijn!
Tjeerd – een echte sfeermaker met het hart op de juiste plek. Grote mond, klein hartje is jou niet vreemd.
Darryl – wat een debuut, ik heb je (gelukkig) alleen maar zien lachen. Topprestatie.
Robin – begonnen als reserveloper heb je de noodzaak hiervan inmiddels ondervonden. Het is jou van harte gegund. Topgozer!
Yordi – dit jaar was je onze pechvogel. Gelukkig heb je wel de laatste kilometers rennend kunnen doen en dan begrijp ik jouw ontlading! Het is en blijft een wereldprestatie!
Muriël – eerste jaar kernteamlid. Iets wat je met veel enthousiasme hebt gedaan, net zoals jouw fietsprestaties. De lopers kunnen bouwen op jouw ervaring en doen dat ook maar al te graag.
Martin – wat een uitdaging voor jou, iets graag willen en het dan ook doen daar is moed voor nodig. Inmiddels weet je dus bijna alle rollen in ons team in te vullen. Een echte allrounder, daar kunnen we er nooit genoeg van hebben.
Hans B (tweede Hans, eerste Bak) – heerlijk om zo’n relaxte gozer naast je te hebben. Ik ben zo relaxt, ik durf zelfs naast je in slaap te vallen, haha (sorry). Gouden gozer, ik zeg duo for life?
Rob – terug van weggeweest, Roparun hoort gewoon bij jou dat is wel duidelijk. Probeer voortaan wel het woordje WEL met de juiste klemtoon uit te spreken. Haha
Ries – debutant. Zelfs een slepend been houdt jou niet tegen en tis een kwestie van geduld……….
Ronald – eindelijk hadden we een slaapkamer voor ons samen, haha. Je liep volgens mij ook veel lichter dan vorig jaar……
Edwin – engelse Tukker. Wat een heerlijke humor en relativeringsvermogen. Bij de bbq zullen we de “caviatest”nog maar een keer bespreken. Lijkt me mooi man.
Asha – je bent en blijft een (te) “gek” wijf. Wat een energie en dat weet je ook nog eens over te brengen op de anderen. Als we soms tegen andere teams zeggen dat we je willen inruilen dan menen we dat niet hoor…… hoewel…. haha
Karin – Karin is één en al vrolijkheid en zorgt ervoor dat lopers met “plezier” de bus uitgaan om weer te gaan lopen. Is wel een matige zangeres en zou een zanglesje kunnen gebruiken….
Margo – Ons monument. Trapt de fiets weer elk heuveltje op en klaagt niet of nauwelijks. Jammer dat de spelt- en gevulde koeken van Jan in het verkeerde busje terecht kwamen op de heenreis maar dat hebben we wel ingehaald.
Hans B (derde Hans, tweede Bak) – stabiele rustgevende factor die niet alleen meedenkt maar ook actie onderneemt. Grote klasse.
Anggrainy – je bleef maar doorgaan met verzorgen en vergat daardoor even op jezelf te letten. Gelukkig was je weer op tijd fit voor de Coolsingel.
Rik – je keek je ogen uit, en wij ook, niets was jou te gek. Een echte teamplayer die acteerde of dat hij al jarenlang mee is geweest. Genoten van jou!
Douwe – je gehaktballen waren weer als vanouds, heerlijk! Jammer dat het dit jaar niet echt lukte om fysiek aan te sluiten. Maar als ik het team zo hoorde was je gewoon bij hoor.
Anneke – wat een dubbel gevoel moet jij hebben, maar ben toch trots op jou. Hoe jij ondanks dat dubbele gevoel je steentje meer dan zomaar hebt bij kunnen dragen. Hele dikke knuffel! En volgend jaar ga je gewoon mee, afgesproken!
Willeke – misschien iets meer aan de zijkant maar nog steeds o zo betrokken en meedenkend. Het was zeker een bewogen jaar voor jou maar ben apetrots op jouw rol binnen ons kernteam en niet te vergeten het thuisteam.
Louise – meedenkend en actief meedoen met Willeke. Dat wordt gewaardeerd, zeker door mij omdat ons Roparungevoel teruggaat naar 2001, mijn eerste deelname! Thanks!
Een meer dan trotse teamcaptain.