Trots

Trots ben ik op jullie, op ons, op mezelf.

Dit was het gevoel dat mij opviel toen ik die laatste kilometers naar de Coolsingel mee kon fietsen. Het voordeel van wat later zijn, is dat het ook stiller is op straat. De cadans van de lopers die als één geheel door de Rotterdamse straten lopen. Het eenvoudig ritme van een groep vastberaden mensen die het met zijn allen geflikt heeft. Het was een zeldzaam mooi geluid en gezicht.
Op dat moment realiseerde ik me dat ik trots ben om daar bij te mogen horen.

Daarvoor dank ik jullie allemaal!

Het was bepaald geen makkelijke run. Ik heb er nu toch ook alweer vijf op mijn naam staan en dit was er een met vele uitdagingen. Daar komt dan ook zeker een deel van de trots vandaan. We hebben ons er niet onder laten krijgen. Het grote doel is behaald, we zijn in Rotterdam aangekomen.

Volgens mij is het voor het eerst in de geschiedenis van Team 126 dat we onderweg als laatste op het parcours liepen. Je merkt dat dit wel degelijk impact had. Niet alleen is het onderweg stiller dan we gewend zijn, het doet ook mentaal wel wat. Maar het heeft ook de kracht en sterke mentaliteit van dit team getoond.

Aan het begin van de etappe vanaf Ugchelen stond ik even alleen, in de regen, op onze lopers te wachten die aan hun run-bike-run bezig waren. Het was stil, er kwam geen team meer voorbij, de Veluwe was langzaam aan het ontwaken en het begon al licht te worden. Ik bedacht me dat we vorig jaar op dat tijdstip Wageningen al voorbij waren en vond Rotterdam opeens nog heel ver weg. Gaat dit nog goedkomen? Bus 1 zag er afgeleefd uit toen we ze net hadden verwelkomd. Ik had er niet veel gesproken, maar aan Hans kon je zien dat het zwaar was geweest. Toch weer wat tijd verloren door pech en dat stemde me somber.

Op dat punt in de regen stuurde ik mijn vrouw Miranda een berichtje. Gewoon om even mijn gevoel te delen. Daar kreeg ik als reactie op “Ik ben in ieder geval niet minder trots, sterker nog, trotser!”. Daar moest ik even over nadenken, maar verdomd, ze had gelijk. Natuurlijk willen we een mooie sportieve prestatie neerzetten, je wilt je bewijzen als sporter. Maar we hebben een heleboel geld van mensen gekregen om naar Rotterdam te lopen. Dan zúllen we ook naar Rotterdam lopen. Ongeacht of we eerste of laatste worden, dát is waar we het voor doen. En om dit doel als laatste team met tegenslag te behalen, daar is nog meer wilskracht en doorzettingsvermogen voor nodig.

Vanaf dat punt kwam voor mij de omslag. Ries, Rob, Ronald en Edwin kwamen aan en zagen er fris uit. Ze liepen lekker, voelden zich goed en er was eigenlijk geen reden voor somberheid. De sfeer in de bus was goed, we hadden onze plek geaccepteerd en konden er prima grappen over maken. Natuurlijk fijn als we er nog een paar kunnen pakken, maar we hebben er het beste van gemaakt. Iedere Roparunvrijwilliger langs het parcours kreeg toegeroepen dat hij naar huis kon. Het zat erop, wij waren de laatste. Een motorcontroleur die grapte dat hij ons een stop-and-go zou geven als hij geen gevulde koek kreeg, kreeg als antwoord dat hij alleen zichzelf daarmee had. Was híj later thuis.

Leuk om dan Wilko en Johan tegen te komen en nog even te dollen. Bij het wegrijden met Johan achter ons aan een rotonde helemaal rond in plaats van de eerste rechts. Heerlijk zo’n verbaasd gezicht in je spiegel. Tegen de tijd dat we bij de wissel aangekomen waren was de stemming opperbest en de snelheid ook. Fijn om dan te zien dat bus1 ook weer helemaal opgeknapt is en er ook weer zin in heeft. Een vriend van me zat als vrijwilliger in dezelfde ruimte als het ACT en van hem kreeg ik af en toe een berichtje. “ jullie hebben ze bijna, nog 1 kilometer”. Van hem hoorde ik gisteren ook dat ze daar teams in de gaten houden die slecht gaan. Dat er van sommige teams verwacht wordt dat ze uit gaan vallen. Die status hebben wij nooit gehad en zo heb ik het zelf ook nooit gevoeld.

Ik heb me weer prima vermaakt, ben fitter dan ooit aan de finish gekomen en mijn hoofd zit weer helemaal vol met mooie herinneringen aan een fijne groep mensen.

Wat mij betreft graag tot volgend jaar!

One Comment on
  1. Hans, dat heb je mooi opgeschreven. Die trots voel ik ook voor ons als team 126. We hebben een mooie prestatie neergezet.
    Daar op de Veluwe kwam voor ons als lopers ook de omslag. We weten allemaal dat het geen wedstrijd is, maar als sporter wil je gewoon liever geen laatste worden! Beide teams hadden blijkbaar nog wat reserves over om er een eindsprint van 135km uit te persen!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *