Hoe langer je wacht, des te meer hebben anderen al geschreven. Ik geef een aanvulling op de stukken proza van Emo en Dennis.
Mijn Roparun 2022
Mijn Roparun begint al op donderdag, na eerst de cateringbus en het aggregaat bij de verhuurders opgehaald te hebben, begint het inkopen van alles wat we onderweg nodig hebben. Mijn boodschappenlijst lag al klaar, dus op naar de Sligro, Lidl en Albert Heijn. Eieren hoefden we niet te kopen, want onze kippen zijn de laatste weken reuze productief geweest, dus vrije uitloop eieren, ik hoop dat je dat hebt kunnen proeven 😉.
Vervolgens alle materialen die hier bij mij in de loods opgeslagen liggen naar voren halen, samen met Ineke de keuken inbouwen, alle kisten controleren, de verlichtingshesjes en hoofdlampjes van nieuwe batterijen voorzien en vervolgens alles inladen. De helft ervan pakken we straks weer over naar bus 4. Vervolgens een stukje persoonlijke voorbereiding zoals we allemaal gedaan hebben.
Vrijdagmorgen nog even de bestelling bij de bakker ophalen en dan richting Oosterhout. Samenkomen bij Tanis, een toespraak, en off we go met de rode bus, elkaar op de eerste 100 meter al kwijtraken, konvooirijden is sowieso al niet mijn sterkste punt, maar dit werd wel een heel individuele rit.
Met de nodige verkeersdrukte uiteindelijk als laatste bus in Ammeloe aangekomen. Lekker weer, goeie sfeer, prima hotel. Na het ontbijt alles overpakken in de juiste bussen en dan tot de conclusie komen dat je de stekker van het oude fietsenrek niet gekoppeld krijgt met de contactdoos op de bus. Ook het koppelstuk mocht niet baten. Dan maar “even” naar Enschede, waar ook de Hornbach en de Decathlon geen oplossing hadden. Gehoopt bij de ANWB een nieuw rek zoals die inmiddels op bus 2 zat te kunnen kopen, maar helaas, die was alleen online verkrijgbaar.
Dan maar richting startterrein, dan kijken we daar wel verder, de tijd begon te dringen. Gelukkig konden de vrienden van de ANWB een noodoplossing maken, waardoor we licht op het fietsenrek hadden. Het rek kon er niet meer af tot aan de finish, maar hé, we konden starten!
Dat startterrein lag zover weg dat Hans 3, Eugene en ik niet bij de start aanwezig konden zijn, balen, maar gelukkig is het gefilmd. Op het moment dat Maartje startte voor ons team, reden we met de bus naar de eerste wisselplek, waar bus 2 klaarstond voor vertrek in Beuningen.
De eerste stint verliep zonder problemen, iedereen had er zin in! Voor mij twee nieuwelingen op de bus, Susanne en Nathalie. Ze genoten er zichtbaar van, ik ben nog geen foto van Susanne tegengekomen waarop ze niet lacht.
Na de overname door bus 2 reden we door naar het kamp in Vasse. Er waren meer teams op het idee gekomen, maar er was plek zat. En het broodje bal liet zich zoals elk jaar weer goed smaken. Voor op schema vertrokken we voor onze tweede stint, 51 km richting Coevorden. Coevorden had goed zijn best gedaan om het de deelnemers naar de zin te maken, goeie sfeer, veel publiek, leuk! Afgelost door bus 2, doorgereden naar Karin in Ter Apel, het was weer werkelijk een warm bad. De bedjes lagen klaar, en het lukte me zowaar om een kleine 2 uur te slapen. Na de wake-up call van Hans 3 even snel gedoucht, want die kans zou ik niet meer krijgen.
En dan de nacht in, op een pikdonker stuk in Ter Apel. Inmiddels lagen we dik een half uur voor op het schema, uitgaande van 11,8 km per uur, want de Stichting had verzuimd dit aan te passen naar 11,6 zoals ik hen gevraagd had. Eindelijk ook eens Sellingen ervaren, is jarenlang het privilege van bus 2 geweest. Leuk, anderhalve kip en een paardenkop die er toch maar wel even staan midden in de nacht. Door de nacht richting Boven Pekela. Als je op een gegeven moment Oude Pekela inrijdt heb je het idee dat je er bijna bent, maar je moet nog door zo’n 25 km lintbebouwing langs het kanaal heen voordat je er eindelijk bent. Bus 2 was op tijd vanuit Ter Apel vertrokken en stond klaar voor een vliegende wissel. Bus 4 was al onderweg naar Emmen en bus 3 stond zoals afgesproken om de hoek bij mijn oud- bankcollega Hilko Kraijema, toevallig ook een oude bekende van Jan-Willem, klein wereldje. Met Hilko had ik afgesproken dat we daar ons verlengsnoer konden inpluggen, zodat we niet om zondagmorgen 5 uur het aggregaat aan hoefden te zetten. Dat verhaal was niet helemaal doorgekomen, maar vooruit, hij woont naast de begraafplaats, dus geen klachten gehad. Leuk verhaal, Jan-Willem, Hilko en ik stonden te praten over hoe zij daar woonden in de middle of nowhere, tegenwoordig weten we dat de aarde rond is, maar anders zou je verwachten om er 100 meter verderop af te flikkeren. Hilko stond vol trots te vertellen dat ze zo lekker centraal wonen daar (?!), want Stadskanaal ligt op 8 km. Maar goed, zij wonen er naar hun zin en daar gaat het maar om.
Door naar Emmen, waar de tent al klaar stond. Zowaar weer even geslapen, het moet niet gekker worden. Voor 10 uur zijn we weer op pad richting Mariënberg, waar bus 2, 3 en 4 genieten van de gastvrijheid van heel lieve en betrokken mensen, met als bonus toegang tot het toilet op de camping! Daar hebben we ook nog even fijn van genoten, waarna we doorreden naar Enter. Intussen zag het weer er steeds dreigender uit en waren de onweersvoorspellingen niet mals. Even overlegd met de onverstaanbare boer waar we op zijn land mochten staan, maar we vonden het toch geen fijn idee om tijdens de bliksem midden in een weiland te gaan staan. Dus een klein stukje terug kamp gemaakt onder het viaduct. Wel gehorig, maar droog. Tukkie in de bus gedaan, en dan op pad voor onze een-na-laatste etappe alweer. De andere bussen bleven in Enter achter, beter dan in de regen in Loenen staan wachten.
De doorkomst door Sleen viel tegen dit jaar, achteraf blijken de organisatiecomités van Sleen en Dalen samengewerkt hebben om van de doorkomsten in Coevorden een succes te maken. Nou, dat is wel gelukt, ook de 2e passage door het stadje was top, mijn persoonlijke kandidaat voor de Roparun stad van 2022.
In Loenen aangekomen konden we na een bordje macaroni door naar onze laatste stopplaats. De boomkwekerij in Lienden had zich teruggetrokken, Hans 2 had vanuit de lucht een paar plekjes gevonden, ik ben daar nog op een avond naartoe gereden, maar de alternatieven bleken dat niet te zijn, helaas zijn boomkwekers erg aan hun nachtrust gehecht. Een plekje was bruikbaar, maar nu te nat. Gelukkig had ik een alternatieve plek aan de rand van Kesteren gevonden, en dat werd hem dus.
Terwijl bus 2 zich door de nacht heenreed , pakten wij de draad weer op voor de laatste etappe naar Meerkerk. Dat liep niet helemaal volgens plan na de melding van Carl dat de materiaalbus niet meer verder wilde. Onze etappe ging gewoon door, tussendoor overleg met Emo en de Hanzen over hoe we dat zouden kunnen oplossen. Het scenario wat uiteindelijk werd gekozen, terugrijden van Meerkerk naar Ochten, kostte achteraf veel teveel tijd, waardoor we in de knel kwamen met lossen in Hoogerheide, door naar Vijfsluizen en aanhaken onderaan de brug. Zodat ik met Dennis en Carl uiteindelijk maar de KFC in gedoken ben. Dit was dus voor mij een run zonder start of finish, voelde niet lekker, of beter, ik had er flink de balen van. Luisterend naar de verhalen over de omstandigheden bij de finish schijn ik niet veel gemist te hebben, maar goed, zo zat ik er op dat moment even niet in.
In de laatste etappe de doorkomsten door Warnsveld en Zutphen. De rit naar Warnsveld is altijd een indrukwekkend lint van 4 km waxinelichtjes, dat was dit keer letterlijk in het water gevallen. Ook onze verwachtingen voor Zutphen waren niet hoog gespannen, maar we waren blij verrast dat er toch heel wat volk op de been was om ons aan te moedigen. Zutphen op 2 wat mij betreft. Sowieso, op veel plaatsen volk langs de kant, ondanks het pokkeweer. We stonden op een gegeven moment te wachten op de loper naast een zijpaadje naast een huis, waar de bewoners telkens als er een team voorbij kwam vanonder de overkapping naar voren kwamen gerend om aan te moedigen, om daarna weer snel te gaan schuilen, maar ze deden het toch maar!
Na de hereniging in Vijfsluizen de laatste spullen overpakken. Een ander team besloot even niet uit te kijken en haalde de hele zijkant van hun bus open aan mijn laadklep. Geen schade voor ons, wel voor de tegenpartij. Die zijn zelf vertrokken, later werd Emo vanuit de organisatie gebeld dat een verkeersregelaar gezien had dat we geen schadeformulier hadden ingevuld met de tegenpartij. Teruggebeld naar de stichting, verhaal uitgelegd, tegenpartij was zelf vertrokken, mijn telefoonnummer doorgegeven voor als het nog een vervolg zou krijgen.
Daarna weer door de zeikregen naar Oosterhout, fijn om nog even samen te komen daar, ook al was het met een klein gezelschap. Arne thuis afgezet en daarna naar huis. En dinsdag nog een groot deel van de dag bezig met het uitsorteren, schoonmaken en opbergen.
En dan zit Roparun 2022 er weer op. Weer een hele, maar onder andere omstandigheden. Als ik zo de reacties lees op de FB pagina van de stichting, zouden veel teams er niet rouwig om zijn om volgend jaar weer vanuit Enschede te vertrekken, dit scenario is goed aangeslagen blijkbaar, jammer dat er zo’n 100 teams minder deelnamen dan normaal, dat heeft ook gevolgen voor de eindopbrengst.
Ondanks de goeie voorbereiding toch weer een paar verbeterpuntjes genoteerd. Jullie ongetwijfeld ook, kom er gerust mee, we willen elk jaar beter voorbereid aan de start komen. Ik denk dat we dit jaar al een mooie stap in die richting hebben gezet, maar beter kan altijd.
Groetjes,
Hans 1