Het is een goed jaarlijks gebruik dat Emo als eerste het verslag doet, en dat daarna de update vanuit bus 1 komt. Daar komt-ie dan!
Laten we beginnen bij de aankomst in het hotel. Dit bleek een prima plek met goeie kamers en prima eten. Het routeteam had voor zichzelf het 4-persoons appartement geregeld want er was nog wel wat voor te bespreken voor aanvang. Prima plek, alleen met vier volwassen kerels 1 toilet delen was wel een dingetje. Na aankomst op het startterrein de gebruikelijke drukte, hoewel het een stuk rustiger was dan vorig jaar, aangezien er al teams vertrokken waren en er sowieso minder teams op de route waren zou later blijken.
Wel heel prettig dat we een half uur van tevoren het startende busje naar voren mochten halen, op deze manier konden Hans 3 en ik en de overgebleven loper ook de start zonder stress meemaken. 5 startende teams, waarvan slechts 1 op de noord-route. Dat betekende direct vanaf de start weinig mensen om je heen, geen andere deelnemers om je aan op te trekken en als prooi te verschalken.
De eerste 24 kilometer richting Beuningen werd zonder problemen gedaan, waar team 2 al stond te trappelen om het stokje over te nemen. Daarna op naar Vasse, een bekende plek met toiletgelegenheid bij de plaatselijke sportclub. De ballen van Douwe roken we al op afstand en ze smaakten weer als vanouds, alleen daarvoor zou je al meedoen!
Team 2 rook de nasi en zette de sokken erin, wij gingen op weg voor onze eerste doortocht naar Coevorden. De eerste avondetappe, beginnen bij daglicht, in het donker aankomen. Het eten stelden we uit tot bij Karin in Ter Apel, waar Maartje ons een lekkere kop soep voorzette, waar ik mijn smoel vreselijk aan verbrand heb, maar dat terzijde. Zoals we van Karin gewend waren wilde ze weer alles uit de kast trekken, maar ik denk dat we ons best gedaan hebben om het voor haar niet te intensief te maken. Het is een lieverd, maar je moet haar wel tegen zichzelf in bescherming nemen. Toilet, douche en slaapplek werd door iedereen zeer gewaardeerd.
Weer aangehaakt voor Ter Wissch, op naar Boven Pekela, zodra je Oude Pekela binnenkomt denk je dat je er al bijna bent, maar dat valt vies tegen, het is nog een kolere-eind langs het water. Maar na Oude-, Nieuwe-, en Boven-Pekela komen we aan op de wisselplek waar de plaatselijke fotograaf al de hele dag plaatjes stond te schieten. Bus 2 ging verder richting Emmen, wij gingen rechtsaf naar Hilko en Wilma, 2 oud-collega’s van Jan-Willem 1 en mijzelf. Lieve ontvangst met koffie en toilet en pannenkoeken vanuit het catering team. Prima plekkie!
Karin had na vertrek van bus 2, 3 en 4 nog een achtergebleven kussentje gevonden wat ze vervolgens “even” naar de volgende stop kwam brengen.
Daarna verplaatsten we ons naar een open vlakte aan de rand van Emmen, vorig jaar stonden we daar helemaal weg te regenen, dit jaar lekker in het zonnetje, de tent kon binnen blijven. Zondag rond het middaguur werden we weer afgelost, lekker op schema, maar door onze ongelukkige starttijd was het een eenzaam gebeuren zonder andere teams om je heen. Er zaten er nog 2 achter die met rasse schreden dichterbij kwamen, onze eerstkomende prooi die langzamer ging dan wij was nog ver weg. We hebben ons prima vermaakt met elkaar, maar een deel van de Roparun-sfeer is toch wel afhankelijk van de omgang met andere teams. Op naar Mariënberg, ook zo’n prima plek voor je rust en toiletstop, zelfs (koud) douchen was mogelijk. Na de nasi gingen we door naar ons kamp in Enter.
We werden ontvangen door de vrouw van de boer, in tegenstelling tot haar man is zij wel te verstaan. We konden het achterste veld weer in gebruik nemen en van het stroompunt gebruik maken. De tent opgezet voor de zon en onderuit. Ik werd gewekt door Diana die mijn schouders eens even heerlijk onderhanden heeft genomen, toch even weer wat rust gepakt. Vlak voor de schemering gingen we weer op weg richting Loenen. Die 2e nacht hakt er bij iedereen in, slaapgebrek en vermoeidheid gaan je nekken, maar toch zonder problemen de finish gehaald, pasta eten en dan door naar Lienden.
Aangezien we achteraan het veld reden bedacht ik dat we ook wel op de carpoolplaats konden gaan staan in plaats van een kilometer verderop, had er even geen rekening mee gehouden dat we daarmee natuurlijk een paar uur vooruit schoven en er toch best nog wel teams daar hun loper wisselden na de Grebbeberg. De rit van Loenen naar Lienden is best pittig, je hele busje slaapt en dan moet je als enige wakker blijven, valt niet mee, dan ben je blij als je veilig aangekomen bent.
Aan het begin van de ochtend vertrokken we alweer voor onze laatste etappe richting Meerkerk. Die laatste etappe hebben de lopers er nog even lekker de sokken ingezet, vele PR’s werden nog even verbroken. Gedurende de run hebben we met veel motorrijders gezellig staan kletsen, aangezien we achteraan het veld liepen hadden zij ook niet zoveel meer te doen. Had wel als nadeel dat we vaker gespot werden. Bij een eerdere wissel had Hans 2 me al gewaarschuwd voor een erg fanatieke motormuis die strikt volgens het boekje werkte. Geneuzel over onze manier van parkeren had al wat opmerkingen opgeleverd, staat lijnrecht tegenover complimenten en duimpjes van anderen, maar goed. Deze zelfde motormuis had ook op deze etappe al een opmerking gemaakt over dat ik niet juist geparkeerd stond, ik haal mijn schouders op en verplaats de bus, jij je zin! Totdat we door Leerdam gingen en Jan-Willem besloot even bij de plaatselijke brandweer naar het toilet te gaan. Arne en Mikal gingen met z’n tweeën verder, niet volgens het regelement, maar he, bijna thuis en niemand tot last.
Toen werd de frustratie over dat hij niet aangenomen was op de politie-opleiding hem teveel en zag hij zijn kans schoon en maande Arne en Mikal tot stoppen, ze mochten niet verder totdat Jan-Willem weer was aangesloten. Vervolgens reed hij door naar het busje, wat keurig geparkeerd stond, om officieel een stop & go penalty uit te delen en zijn frustratie even bot te vieren. In het vervolg zou hij niet meer waarschuwen maar direct weer een stop uitdelen! Kijk Bromsnor, jij snapt niet zoveel van de dynamiek van zo’n evenement blijkbaar, je snapt niet dat het succes van de Roparun afhankelijk is van belangeloze deelname door vrijwilligers en dat je met mensen omgaat die al bijna 2 etmalen met veel te weinig rust aan het doordraaien zijn. Maar goed, Emo heeft ook dit deel prima van zich af geschreven in zijn feedback naar de organisatie.
Bij aankomst in Meerkerk zat het er voor bus 1 op, ik liet ze over aan bus 2 voor een menu bij de McDonalds, ik ging samen met Mick en JW2 richting Hoogerheide om bus 3 en 4 te lossen. Dat was snel gebeurd, dus op naar Capelsebrug, wat even later omgezet werd naar de Kralingse Zoom. Prima geregeld met de metro, we waren ruim op tijd op de Coolsingel, mijn frustratie van vorig jaar werd daarmee weggepoetst. Na de finish nog even naborrelen en daarna ging ieder zijns/haars weegs. Voor mij was dat richting Oosterhout waar Ineke me ophaalde. Ik geloof niet dat ik erg gezellig gezelschap was op die rit naar huis.
Roparun 2023, mijn 17e! Sowieso een betere dan vorig jaar met mooi weer en het meemaken van zowel de start als de finish. Jammer van onze plek in het veld, maar gelukkig hebben we met Coevorden en Zutphen toch 2 mooie doorkomsten beleefd met hartverwarmende woorden van mensen die toch maar even de moeite nemen om er voor jou te staan. Dat is het Roparun gevoel!
Dinsdag na een goeie nachtrust op het gemakje alle spullen weer opgeruimd, de hoezen voor over de banken hangen nog aan de waslijn, vanmorgen liep om 5 uur de wekker weer af om voor het eerste sinds 3,5 week weer te gaan werken. Het gewone leven is weer begonnen!
Dank je wel allemaal voor een mooi en onvergetelijk weekend.