Ik ga toch maar eens beginnen met het jaarlijkse verslag. Vanaf het moment dat ik “echt” wakker was ben ik al bezig met het “schrijven” van de belevenissen van dit jaar. Dus here we go….
Het was eigenlijk een relaxt vertrek voor mij dit jaar. Weggebracht worden naar metrostation Capelsebrug om daar opgehaald te worden. Dat we daar nog niet eerder aan hadden gedacht. Ook een “prima” metrostation om na afloop afscheid van elkaar te kunnen nemen, of niet? Maar goed, JW2 was vanuit Oosterhout met busje 2 naar Capelle ad IJssel gereden om Hans2, Hans 3, Constant en mij op te halen. Keurig op tijd kwamen we dan ook aan bij onze hoofdsponsor TANIS waar de personeelsvereniging ons opving met een broodje kebab (altijd goed) en nog door de PV gesponsord ook, nog beter! Na wat inpakwerkzaamheden, rondje koffie/thee een eerste speech van de captain gingen we eerst op de foto (nog zonder Kim en Patrick want die zouden pas zaterdagochtend aansluiten) om vervolgens keurig op tijd naar ons, met de grootste precisie uitgezochte, wellnesshotel in Enschede te vertrekken.
Op vrijdag voor Pinksteren is het altijd wat drukker op de weg en inderdaad waren we elkaar (bus 1 tm 4) al bij de eerste rotonde kwijt, maar dan is het altijd wel frappant dat we binnen een tijdsbestek van 15 minuten gewoon aankomen op de plaats van bestemming. De “aardige” eigenaar had Hans1 al gebeld waar we bleven want het liep toch al tegen half 6 en het diner stond gepland om 18.00uur. Dat was dus voorbarig want na het inchecken hadden we zelfs nog tijd om even van het zonnetje te genieten en konden we met de hele groep aan tafel. De keuze was schnitzel of kabeljauw (geen zalm zoals ik eerder had geschreven, sorry) en het smaakte (volgens mij) naar tevredenheid en we zijn met elkaar ook keurig binnen het afgesproken budget gebleven. Na het eten werd er door een groepje nagetafeld een aantal gingen naar de sauna en een gedeelte van de groep ging mee op ontdekkingsreis met Arne die de heimat schijnbaar al rook en ons toch ook even voet op Duitse grond wilden laten zetten, en dat lukte nog ook.
We hadden de afspraak gemaakt om tussen half negen en half tien te gaan ontbijten en dat lukte nog ook. Advies was om een flinke bodem te leggen want de eerstvolgende middagmaaltijd zou pas rond half twee op het startterrein zijn. Na het ontbijt konden we redelijk op het gemak de bussen ordenen, de fietsen in orde maken, kortom klaarmaken voor vertrek. Rond elf uur kwamen dan ook Kim en Patrick ingevlogen om het team compleet te maken. In konvooi vertrokken we, werd er bij een tankstation afgetankt en werd het startterrein, nu eens zonder bezoek aan de Hornbach, opgereden.
Hans en ik zijn ons gaan aanmelden, dat is nog steeds een aardige tippel naar de start, en kregen stickers mee met route noord om te voorkomen dat we alsnog de zuidroute opgestuurd zouden kunnen worden. Even gecheckt waar het parkeerterrein was voor bus 1 om dit jaar wel als team de start mee te kunnen maken. En dan weer richting de bussen voor de pannenkoeken, naturel met stroop of suiker, met kaas of met spek, het leek wel een pannenkoekenrestaurant.
Voordat we met elkaar naar de start gingen mocht ik namens het kernteam nog even een peptalk houden en de startloper bekend maken. Dat dit Constant is geworden leek een logische keuze zeker nadat hij zijn persoonlijke verhaal met ons had gedeeld. Dan weten we ineens waar we het allemaal voor doen en hoe nodig dit soort evenementen met goede doelen zijn. Bij de start even grote schrik, we stonden niet als startend team om half 4 op het vertrekbord. Zou de gevraagde tijdswijziging dan toch niet doorgevoerd zijn? Gelukkig was dat meer een technisch probleem en konden we gewoon starten. Constant ging er als een haas vandoor, we waren begonnen. Bus1 kon na de eerste RunBikeRun (RBR) op weg naar het eerste punt om het begeleiden op te pakken en bus2 kon op weg naar het eerste wisselpunt in Beuningen.
De bussen 3 en 4 gingen rechtstreeks naar het eerste grote wisselpunt in Vasse bij de plaatselijke voetbalclub. Bij bus2 konden de passagiers alvast wennen aan de playlist die dit jaar in het teken stond van “alle 13 dood” en ja Tina Turner was nog net op tijd toegevoegd. Onderling werd de loopvolgorde alvast gemaakt. Om het makkelijk te maken had men voor de alfabetische volgorde gekozen. Dus eerst Casper, dan Eugene, daarna Harold en ten slotte Sander. Als we dat zo’n 70 keer zouden doen moeten we op tijd in Rotterdam aan kunnen komen.
Busje 1 liep keurig op ons schema (en eigenlijk ook dat van de stichting) al merkten we al wel dat we de eerste uren weinig tot geen teams zouden tegenkomen. Dat was ten opzichte van vorig jaar wel even wennen. Maar goed, rond half 6 op zaterdagavond was ook busje 2 “echt” gestart. Begeleid door Jolanda en Bryan op de fiets werd deze eerste kleine etappe met gemak afgelegd. Ook nog eens met Kim als mentale supporter in de bus. Voor we het goed en wel wisten kwamen aan in Vasse waar busje 1 maar wat graag het stokje weer overnam. Voor ons stond nasi op het menu en die ging er prima in. Maartje (of was het nou Maaike) had thuis haar best gedaan en dat pakte goed uit, de maaltijden gingen er altijd prima in en er viel geen onvertogen woord. Na het eten vertrokken wij naar Coevorden waar we ons kamp zouden opslaan en nog even (extra) konden rusten. Bij aankomst daar, gewoon in konvooi en slechts een keer een afslag gemist omdat Hans2 een dame met een paardenstaart zag, werd er driftig gebruik gemaakt van de veldbedjes. De spieren werden door Kim en Diana nog even onder handen genomen en rond half twaalf zouden we het overnemen van Busje 1.
We lagen nog steeds prima op het door ons verwachte schema en zouden na deze etappe weer afgelost gaan worden in het “bekende” Ter Wisch. We hadden onze komst op tijd aangekondigd (dachten wij) maar daar dacht busje 1 anders over die kwamen iets later aangesjeesd. Wilden blijkbaar zo lang mogelijk genieten van onze pleisterplaats in Ter Apel bij Karin. Dat begrepen we wel en dus gingen ook wij zo snel als mogelijk naar Karin toe om daar te genieten van de verse soep à la Maartje, de massages van de Kim en Diana, de douches, de wc’s en natuurlijk de mogelijkheid om een kleine twee uurtje te slapen (of te rusten). Wat zijn wij ontzettend blij en reuze dankbaar dat we nog steeds van harte welkom zijn bij Karin. Dat voelt met recht nog steeds als een warm bad op onze reis richting Rotterdam!
In de vroege ochtend gingen we toch weer op pad om op tijd de aflossing te verzorgen in Nieuwe Pekela. Daar was ook een fotograaf reeds ter plekke om een sfeerreportage te maken voor de Pekelaase internetkrant (of zoiets) en die doodleuk vertelde dat het nog wel even kon duren voordat busje 1 er zou zijn. Nee joh zei Harold, die zijn er over een kwartier, nee hoor zei de fotograaf dat duurt nog 3 kwartier. Wij weten inmiddels wie er gelijk heeft gehad (en Harold ook). De volgende wissel zou in Emmen zijn, dus van provincie Groningen weer naar de provincie Drenthe. Dan kom je ook plaatsnamen tegen waar je natuurlijk geweest moet zijn, Gasselternijveenschemond, volgens Hans2 de langste plaatsnaam van Nederland. De sfeer in de bus was in ieder geval prima, veel grappen en grollen dus dat geeft misschien ook wel een indicatie dat het met de “vorm” wel goed zit. Langs de weg zagen we trouwens nog een echte EMO, dus ook die wonen gewoon in Groningen. In de bus bij ons zat ook JanWillem 2 om in geval van nood Bryan op de fiets te vervangen. Bryan voelde zich niet top maar wist zich in deze etappe redelijk te herstellen, dus JW2 zou in de deze etappe niet nodig zijn.
In deze etappe zouden we ook het steunpunt aandoen, sterke verhalen van Hans2 en Emo over broodjes worst, soep, koffie en een echte wc of zelfs een douche. Helaas, blijkbaar hadden ze zich verrekend bij de stichting want alles stond al ingepakt, we waren te laat, hoewel we nog steeds keurig op schema lagen. Een tegenvaller en dat opgeteld bij de weinig nog bemande doorkomsten dat leek het lot te zijn van een team wat op de laatste plek in de route loopt, jammer!
In Emmen werd de beurt weer overgedaan aan busje 1 en konden wij richting Mariënberg, waar met name Hans2 al weer naar uitkeek, is immers de plek waar zijn moeder is geboren, of had hij dat al verteld? Hier werden we weer hartelijk ontvangen, het weer was prima, de camping voor douche en toilet dichtbij, kortom ook hier weer een prima plek om stil te staan en je op te laden voor de volgende lange etappe. Masseren, slapen in de openlucht, eten, drinken, zonnebrand smeren, slap ouwehoeren (dat kunnen we allemaal wel, daar is busje 2 op geselecteerd). En voor we wisten waren we weer op weg, Langs het geboortehuis van de moeder van Hans2, deze keer geen foto gemaakt, was geen tijd voor want we werden op de hielen gezeten door een snel team waar uiteindelijk Sander in zijn shift voor moest capituleren (gelukkig hebben we de foto’s nog). In Vriezenveen hebben we onszelf ook nog getrakteerd op een welverdiend ijsje, die ging er met de hoge temperaturen wel in bij de “Obesibussers”.
In Almelo werd nogmaals duidelijk wat het lot van het laatste team op de route is. De doorkomst op de Laan van Bezinning waar zeker door Hans2 naar werd uitgekeken was niet meer aanwezig. Dat was meer dan jammer, zeker ook omdat dit de plek zou zijn om extra stil te staan bij de gedachtes die Hans2 met ons vooraf had gedeeld.
De doorkomst in het centrum van Almelo was voor lopers en fietsers gelukkig wel het bekende feestje!
In Enter werden we opgewacht door busje1 die net na 21.00uur de route mochten vervolgen. Wij gingen na de pastamaaltijd op het veld bij de boer in Enter naar onze slaapplek bij het zwembad in Loenen. Even slapen, beetje eten en drinken en in het holst van de iets koudere nacht weer op weg om 02.15uur. In de bus nu voor de zekerheid Patrick om indien nodig het fietsen van Bryan over te kunnen nemen, en dat was deze keer wel nodig. Dus al snel zat Patrick op de fiets van Bryan. De donkere Woeste Hoeveweg bij Hoenderloo, de lange RBR tussen Otterlo en Ede, het kostte allemaal geen moeite voor onze Obesibus-boys zoals we inmiddels door toedoen van Harold waren benoemd. Waarom hij mij Holle Bolle Gijs noemde begrijp ik ook nog niet (haha). Bij CP10 ontstond in de bus (en ver daarbuiten) lichtelijke paniek. Er werd ons verteld dat ondanks dat we volgens ons op schema lagen, volgens de mensen die ervoor doorgeleerd hebben, de mogelijkheid dat wij niet op tijd zouden finishen met alle gevolgen van dien. Gebeld met het ACT, we vonden en vinden het een vreemde zaak maar het werd wel bevestigd. Oplossing, een tandje erbij en dat hebben we (de lopers) toen maar gedaan. Onder aanvoering van eerst busje 1, die het stokje overnamen bij Lienden nadat Harold zijn snelste tussentijd juist op de Grebbeberg had weten te zetten. Heeft hij zich dan al die tijd gewoon in zitten houden?
Maar goed, busje 1 ging als een komeet en wij van busje 2 wisten wat ons te wachten stond, knallen op de laatste kilometers onder aanvoering van een ontketende Eugene werd dan ook “gemakkelijk” de Coolsingel bereikt. Teamleden die nog even van de Mac konden genieten waren dan ook nog maar net op tijd om de lopers en fietsers in Ridderkerk nog even te begroeten. Hans 1, JanWillem2, Mick en Patrick waren overigens de bussen 3 en 4 al gaan lossen in Hoogerheide en sloten op tijd aan op het op de op het laatste moment gewijzigde parkeerterrein bij Metrostation Kralingse Zoom (sorry Maartje en Hans3 voor de onverwachte interventie……)
Met elkaar hebben we de finish op de Coolsingel bereikt, natuurlijk de ontlading voor deze prestatie was groot en helemaal terecht, WE DID IT (again).
Na met elkaar weer op de fiets of met de Metro terug te keren bij de Kralingse Zoom konden we afscheid van elkaar nemen. Een laatste “speech”, een laatste zakje chips. Een ervaring rijker! En wat voor een! Het was een fantastisch gebeuren en het is weer bewezen hoe snel je als team naar elkaar toe kan groeien en het gevoel kan geven dat we vrienden voor het leven zijn. Dat doet de roparun met je! Tot spoedig ziens bij de BBQ bij Hans en Ineke en misschien dat we dan alweer plannen kunnen maken voor een volgende editie…..want ja Hans2 en ik hebben al aan elkaar beloofd om er in ieder geval nog een jaar aan vast te plakken.
Ik ben 
