Roparun 2025… weer naar Frankrijk en geen spijt van (gehad).

We leefden als team erg naar de start van de Roparun toe, via facebook en instagramposts werd er al dagelijks afgeteld naar “D-day” maar vrijdag 6 juni was het dan zover.

Vanuit het “hele” land druppelden de bussen en teamgenoten binnen bij Tanis in Oosterhout. Het in- en overpakken van de kleding, materialen en proviand ging zonder problemen. Al wilden sommige teamgenoten blijkbaar maar wat graag in busje 2. Bij aankomst in Frankrijk de tassen van Johan en Dana daar alvast waren neergezet. Maar eerst maar het “probleemloze” vertrek in Oosterhout behandelen.

Vraaggesprek tussen Hans en Emo:

Hans: “heb jij de stickers voor mij Emo?”
Emo: “stickers? Die heb jij toch meegenomen vanuit Rijsoord?”
Hans: “ik niet, dat zou jij toch doen? “
Emo: “nee, ik dacht ze lagen niet meer op de tafel dus jij hebt ze meegenomen”

PANIEK – Stickers en vouchers voor de medailles lagen nog “gewoon” in de kantine bij de vv Rijsoord… Geen probleem joh zei Mick, ik pik ze wel even op en kom dan zo snel mogelijk naar Frankrijk. Scheelde voor hem maar 2,5 half uur reistijd. Die werd ingevuld met het luisteren, met zijn twee dartele “vlinders” Dana en Ilse, naar vooral Kraantje Pappie. Tot groot plezier van Dana.

Kortom een ouderwets begin van de reis naar St Quentin. Busje 2 is onder het genot van de door de teamleden zelf samengestelde guilty pleasures in een keer doorgereden naar het hotel. Bus 1 en bus 4 (Sander (2), Jeroen en Kim) kwamen na hun tussenstop iets later aan. Het inchecken en de kamerpasjes was al geregeld. Omdat busje 2 “iets” eerder was, konden zij alvast een kamerinspectie doen en zelf een keuze maken welke luxueus ingerichte 5-persoonskamer ze zouden nemen. Toen Mohammed de kamer in kwam zei hij: 5-persoons? Ik zie maar 3 bedden hoor. Euh… dat klopt Mohammed, er zijn 2 (cosy) twijfelaars en een eenpersoonsopklapbed… de keuze voor Mo was niet zo moeilijk!

Het eten in ons favoriete restaurant zou iets later worden, ervan uitgaand dat busje 3 dan ook gearriveerd zou zijn. Dat was natuurlijk kansloos want het latere tijdstip in combinatie met de vraag om alles rustig uit te serveren maakt daar niets uit. En dus had iedereen al gezien hoe de dopjes van de flessen worden gehaald. En hun pizza, pasta, burgers of iets anders naar binnen gewerkt voordat Mick, Dana en Ilse kwamen binnenfladderen. Maar de snelheid waarmee zij werden verblijd met hun eten zorgde ervoor dat we toch tegelijk het etablissement konden verlaten. Al zit Mick nog steeds te wachten op zijn crème brûlée.

Terug in het hotel heeft quizmaster Marco met zijn Kahoot-quiz de lachers op zijn hand gekregen. Al duurde het even voordat iedereen, door het belabberde internet van het hotel, mee kon doen. De leukste vraag was misschien wel om de kleur van de schoenen van de Ropa-vogel te noemen waarbij we konden kiezen uit de antwoordkleuren van Kahoot, die niet overeenkwamen met de antwoorden of zoiets… Nou ja, je moet erbij geweest zijn! Een late borrel werd ons in het hotel niet meer gegund, 22.00 uur sluiten is 22.00 uur…. De lokale drankverkoper had nog even een goede avond en in de buitenlucht werd nog een Hitster-poging ondernomen… De jaren 70 en 80 lagen mij wel maar de latere jaren waren toch wat moeilijker… Tegen 23.00 uur had iedereen zijn of haar bedje opgezocht. Want we zouden al vroeg gaan ontbijten om op tijd op het startterrein te kunnen zijn en de stickers moesten nog geplakt worden…

De vroegste ontbijtvogel, Patrick, had zelfs al een ochtendloopje gedaan voordat de anderen ook de eetzaal wisten te vinden. Cyrion en ik hadden wel pech, want de voorraden werden minimaal aangevuld. En toen het er wel was, bleken de chocoladebroodjes en de croissants, waar we zo naar hadden uitgekeken, iets te kort gebakken (volgens Cyrion dan hè). Na het ontbijt, het uitchecken waarbij de “pretrunners” nog een rekening op een van onze kamernummers had weten te zetten (drie cola en een whisky). Maar daar trapten wij natuurlijk niet in. Het stickerplakken kon beginnen. Daarna het aftanken en dan naar het startterrein waar ons een plek dichterbij de start was beloofd. Nou dat scheelde al snel 75 meter ten opzichte van vorig jaar!

Het team werd aangemeld, de fietsen werden genummerd, de teamnummers voor de lopers verbonden met de veiligheidsspelden. De laatste controles, de onvermijdelijke pannenkoeken met stroop, een laatste peptalk en als startloper werd Rudolf als de gelukkige aangewezen. Waar hij maar wat trots op was, en terecht!

Exact om 13.20 ging hij er in ieder geval onder luid applaus als een haas vandoor. Begeleid door zijn medelopers Sander, Stefan en Patrick op de fiets en Arne en Johan als de echte fietsers. Na zo’n 8,5 km mocht bus 1 met Dirk aan het stuur, Michiel als navigator en gastlid tijdens deze eerste shift, Ilse (om het roparun gevoel te ervaren). Bus 3 en 4 waren direct naar het eerste grote wisselpunt gereden in Bohain-en-Vermandois. Bus 2 was naar Homblieres gereden voor de wissel na de 22 km. Het door ons gemaakte schema werd uitstekend gevolgd (en dat zouden we eigenlijk blijven doen, hoe bizar) dus hoefden we niet lang te wachten. Het loopschema in bus 2 was gemaakt, Casper, Dennis, Marco (of Martin voor intimi) en Wendy. En dus nam Casper het stokje maar wat graag over, samen met fietsers Jolanda en Mo en ging de bus met Cyrion, Emo en het andere gastlid Dana (ook haar gunnen we het Roparungevoel) op weg naar de volgende wissel. We waren nu als Team126 echt allemaal begonnen!

Na de soms meer dan glooiende hellingen in dit gedeelte van Frankrijk werd ruimschoots op tijd de volgende wissel eenvoudig en zonder problemen bereikt en gingen we op weg naar ons eerste kamp. Die zou bij de watertoren in Saultain zijn. Die was ook vorig jaar ingepland maar kon toen niet gebruikt worden, zou het dit jaar wel lukken? Het antwoord op deze vraag was, ja! Prima plek, de bedjes werden uitgestald en wie wilde rusten of slapen kon een poging wagen.

Michiel belde keurig op het afgesproken belmoment zodat bus 2 zich klaar kon maken voor hun eerste langere etappe, van Saultain naar Ath. In deze etappe zouden we Frankrijk achter ons laten en België onveilig gaan maken. Het was nog steeds droog, lopers en fietsers hadden het prima naar hun zin. In Ath stond busje 1 alweer klaar om hun etappe af te leggen waarbij ze de muur van Geraardsbergen (18%) zouden moeten gaan bedwingen, succes! Dat ging ze (Rudolf) makkelijk af want mooi op tijd mochten wij weer een stukje rennen vanaf Aalst (in België Dirk).

De regen werd inmiddels wel heviger maar de temperatuur bleef rond de 18 graden. Dus ja, we werden nat maar het was niet koud. Na Aalst zouden wij in Temse worden afgelost door busje 1. Die aflossing leek wat langer te duren, Dirk was niet zo lekker en kon niet sturen. Bus 3 en 4 waren al op weg naar Zundert, maar Michiel kon natuurlijk niet alleen met de lopers en fietsers op pad. Dilemma… Ik zou meegaan als navigator/begeleider en Sander (2) zou met Jeroen en Dana terugkeren om Jeroen dan weer in te wisselen voor mij… Altijd prettig om een flexibel team te hebben.  Wat een rol speelde Jeroen eigenlijk. Die heeft alle facetten van de Roparun meegemaakt en ingevuld. Ondersteuner bij het opzetten van de basiskampen, cateraar, chauffeur, loper en fietser… En dat allemaal met een glimlach!

In Zundert was het weer een heerlijk warm bad, wat een gastvrijheid bij de ouders van Bryan. Douchen, een echt toilet, slapen, heerlijke nasi eten en ook nog eens verrast worden door Hans 2 en Hans 3 die “even” kwamen buurten. Zo’n warm bad gun je natuurlijk ook aan bus 1 en dus gingen zij ook na de wissel bij Wuustwezel naar Zundert. Wij van busje 2 zouden wederom de grens passeren en nu België achter ons laten en op weg zijn in Nederland met een enorme Brabantse omweg naar Rotterdam. In Dongen werd keurig op tijd, onder het toeziend oog van een aantal familieleden van de gelukkig weer opgeknapte Dirk, Marco, Michiel en Sander 1), het stokje weer overgedragen aan Busje 1.

Wij mochten gaan genieten van de ballen van Douwe, de douche bij Tanis en de uitgestalde veldbedjes in de fitnessruimte, wat een luxe wederom! Even een schoonheidsslaapje en dan toch weer wakker gebeld worden om aan onze een-na-laatste etappe te beginnen in Rucphen. Het was werkelijk een mooie etappe, iets kouder dan de eerste nacht maar gelukkig droog. En kippenvelmomenten bij de doorkomsten in Hoeven, Oud Gastel en Oudenbosch (wat een mensenmassa was daarop afgekomen, echt geweldig). Dat geeft een enorme boost. Maar ook het lint van rode lichtjes op de kronkelende Brabantse wegen van de teams die we daar tegenkwamen, die we inhaalden, of ze haalden ons in, was echt indrukwekkend. Bij Jolanda ging bij Roosendaal even het licht uit maar een hazenslaapje in de bus, mede omdat er een langere run-bike-run kon worden ingezet, en een peptalk deden wonderen en zat ze als herboren op de fiets! Kort na Ossendrecht stond ons busje 1 alweer te wachten en konden wij ook, net als zij eerder, genieten van de gastvrijheid in huize Noordzij. Getrakteerd op wederom een douchemogelijkheid, een heerlijke soep en slapen in de slaapkamer of onder carport en we konden er weer tegen. Om de laatste run-bike-run-etappe vanaf de Volkeraksluizen naar Rotterdam te gaan volbrengen. Voor busje 1 was dit hun laatste etappe geweest en werd er aangemonsterd bij de Mac in Barendrecht. Het is eigenlijk geen probleem, om door het verliezen van tijdsbesef op een tijdstip waarop je normaal zou ontbijten, te genieten van een Mac-menu.

Ruim op tijd gingen we via het metrostation Kralingen naar de Binnenrotte om het instapvak te betreden en daar hoefden we eigenlijk niet eens zo lang te wachten op de aankomst van lopers en fietsers van busje 2. We hebben het toch maar weer met elkaar gefikst. Het was weer een memorabele editie van de RoPaRun. Gevierd met elkaar, met familie en oud-teamgenoten was het gewoon een feestje om dit Roparunavontuur weer te volbrengen. Zelfs de medailles konden opgehaald worden ondanks dat ook de voucher nog ergens in Hoogerheide lag…

Ja, het was mijn laatste Roparun en ik heb met volle teugen genoten. Mede dankzij jullie. Ik zal het zeker gaan missen, maar ik denk met heel veel plezier terug op deze editie waar ook weer mooie herinneringen zijn ontstaan. Net als die voorgaande edities!

Vriendschappen zijn aangehaald en nieuwe vriendschappen zijn gesloten. Ja, dat is het Roparun-gevoel of misschien wel iets wat een Roparun-virus met je doet. Ik hoop echt dat Team126 de komende jaren zal blijven bestaan. En ik zal er alles aan doen om degenen die het stokje zullen overnamen, met raad en daad bij te staan. Je mogen inzetten voor zo’n mooi doel is en blijft een dankbare uitdaging, zeker als je hoort en ziet waar de opbrengst van ook onze inzet terecht komt.

We gaan elkaar zeker (blijven) zien.

– Dirk, 1 bal van Douwe zou genoeg geweest moeten zijn, maar je hebt wel een lekker tukkie gedaan in Zundert, heb je wel Antwerpen gemist
– Michiel, je zat heerlijk in je rol en belde me keurig op tijd wakker, zag de hele run een glimlach op je gezicht
– Rudolf, mooi om te zien dat het je wat deed om startloper te zijn en je ‘eiste’ gewoon Geraardsbergen op maar dat vonden je medelopers geen probleem joh.
– Sander 1, voor de vorm zeg ik dan maar even, goed gedaan! Nee gekheid je hebt het gewoon echt goed gedaan, ben trots op je (voor de vorm)
– Stefan, ik heb alleen maar gezien dat je enorm hebt genoten
– Patrick, je stelt voortdurend nieuwe doelen die je ook nog eens weet te behalen, waar gaat dit eindigen? Ik denk de marathon binnen de drie uur?
– Arne, onverstoorbaar en soms onnavolgbaar maar man man man wat een doorzetter
– Johan, zelfs een lekke band brengt jou niet van de wijs, ik heb aan alles gezien dat je het waanzinnig naar je zin had.
– Cyrion, het waren grote schoenen om te vullen maar wat heb je dat meer dan uitstekend gedaan, heb van jou genoten en ach een afslag (bijna) missen als Nederland scoort kan gebeuren
– Casper, gewoon de bus verlaten met een duivels dilemma en dan bij terugkomst naar de antwoorden…..je bent echt een te gekke, leuke gozer, friend for life ❤️
– Dennis, weet iedereen steeds weer te motiveren en geeft ook nog eens het goede voorbeeld en wat ben jij trots op jouw Wendy, en dat begrijp ik! Topbestuurders!
– Marco, stuiterbal, maar je wilde meer genieten en dat heb je zeker gedaan en de quiz was echt meer dan leuk! Jammer van de wisselende schoenenkleuren van de Roparun vogel, was inderdaad verwarrend, haha
– Wendy, wat ben jij een powervrouw! Dat zag ik vorig jaar al op de fiets, je wilde dit jaar gewoon lopen en dat doe je gewoon zonder “problemen” en wat genoot je van de doorkomsten! Meer dan trots op jou! ❤️
– Jolanda, je zou een rotterdammer kunnen zijn, niet lullen maar poetsen zeggen ze daar. Ik weet zeker dat je hebt genoten en van Roosendaal,kunnen we alleen maar lering uittrekken! Ik zei tegen je dat ik van je hou en dat meen ik! ❤️
– Mohammed, ga er maar aan staan, zo kort voor vertrek ja zeggen tegen dit avontuur en dan met zo’n glimlach kilometers lang op een fietszadeltje zitten, respect
– Sander 2 – ook voor jou respect, een belangrijke taak om op tijd bij de kampen te zijn, tent opbouwen, veldbedjes neerzetten, ook weinig slaapmomenten en gewoon blijven lachen!
– Jeroen, een meer dan verwachte invulling van reserve loper, we spraken halverwege al af dat je de laatste etappe mee zou fietsen mits……maar dat je ook zou gaan chauffeuren en lopen, pfffff een allround roparunner na 1 editie
– Kim, veel meer dan fysio/masseur en onmisbare schakel, (te) gekke meid! ❤️
– Mick, was blij dat hij weer mee kon en wat een niet moe te krijgen teamlid al had hij zijn schoonheidsslaapje in Hoogerheide wel nodig, haha
– Dana, geen fan van Kraantje Pappie maar wel een aanpakker die haar plek in het team snel had gevonden, fladderde door de dagen heen als een vlinder
– Ilse – wat ben jij een takkentrol (geuzennaampje) maar wel een hele leuke takkentrol!
– Hans, op afstand een meer dan aanwezig en betrokken teamlid, meer dan belangrijk in het voortraject naar de run toe, en ook tijdens de run, een brok ervaring, gastvrijheid om samen met Ineke ons een gouden kampmoment aan te bieden, Ineke die ook nog even een pasta maaltijd verzorgd en bij ontvangst ook soep kan aanbieden, diep diep diep respect❤️
– Ad, over ervaring gesproken, soms streng maar altijd met het goede doel in gedachten. Long time friend! ❤️

En dan wil ik ook zeker nog noemen:
– Denise, zo vlak voor de run af moeten haken maar wel respect voor deze beslissing! hoop van ganser harte dat je volgend jaar er gewoon bij kan zijn.
– Eugene, echt balen dat een blessure weer roet in het eten gooide, hoeveel pech kun je hebben.
– Karlo, al vroeg moeten besluiten om dit jaar niet mee te gaan, fijn dat je er was bij de finish! En wie weet komend jaar weer van de partij.

Een meer dan trotse teamcaptain (met heel veel hulp van mede kernteamleden Jolanda, Hans en Ad).

Dankzij de gulle sponsoring van Robin Heikens Verhuur straalt Team 126 dit jaar in gloednieuwe teamkleding tijdens de Roparun. Robin Heikens Verhuur is dé specialist in het verhuren van evenementmaterialen voor uiteenlopende opdrachtgevers – van marktkramen en tenten tot podiumwagens, hekwerk, meubilair en meer. 

Voor Robin was het sponsoren van het team een vanzelfsprekende keuze. Zijn zusje Kim maakt al ruim vijf jaar deel uit van Team 126 als fysiotherapeut/masseur, en bovendien is Robin geen onbekende in de wereld van hardloopevenementen. Hij is al jarenlang vaste leverancier van evenementmaterialen voor onder andere de Marathon van Rotterdam en de CPC Loop in Den Haag. 

Robin hecht veel waarde aan uitstraling – het totaalplaatje moet kloppen. Dat zie je terug in zijn werk én in zijn sponsoring: alle teamleden ontvingen naast een shirt ook een bijpassende jas, sporttas, handdoek en zweetbandjes. 

Dankzij deze ondersteuning stappen we goed uitgerust én stijlvol aan de start van de Roparun! 

Voor meer informatie over Robin Heikens Verhuur, ga naar: www.rhverhuur.nl 

Donderdag 4-1-2024 12:44.
Dennis D: Hey maatje, er is in ons Roparunteam misschien nog een reserveloper nodig.
Ik moet nog groen licht krijgen om mensen te benaderen, maar heb jij hier eventueel oren naar om ons team te versterken? 

Dinsdag 9-1-2024 06:01.
Dennis D: Hey Maatje, het team zou het vet vinden als je mee gaat.

Diezelfde dag nog werd ik gebeld door Emo.
Ik dacht meteen na zijn eerste zinnen wow dit is echt een vader voor het team. Met zoveel passie, enthousiasme en liefde vertelde hij over de Roparun dat ik helemaal met het enthousiasme mee ging. Of zou ik dat altijd al hebben ☺.
Toen Emo na de toespraak eindigde met welkom bij de Familie was ik helemaal om en wilde ik maar wat graag het team ontmoeten en met zijn allen strijden tegen die nare ziekte.

Donderdag 11-1-2024
Hans nodigt me uit voor de groepschat. (ik denk dat hij hier nog steeds spijt van heeft). Binnen een aantal minuten werd ik door een ieder welkom geheten. Ik hoorde de woorden weer van Emo. (Welkom bij de Familie)

Zondag 21-1-2024
Het eerste teamsoverleg met ons team126.
Na dit teamsoverleg was de overtuiging compleet. Stukje voor stukje vormen wij een schitterende puzzel waar ik deel van mag uitmaken.

Zondag 18-2-2024
Tja……..uhm……..brrrrr……..grrrrr……..#@#$^%*#&!!!!!!
(dit is samenvatting van mijn ochtend voor aanvang van mijn eerste ervaring met een run-bike-run)
Marco, die onder de 15 graden nog met Thermokleding sport en pas in een t-shirt loopt als de mussen dood van het dak vallen, had het deze ochtend niet zo best.
Maar ja, als je dan met Dennis en Cyrion in de auto zit denk je daar niet meer aan.

Eenmaal bij aankomst was het weer nog steeds bar en boos. Maar wat was iedereen vrolijk en wat hadden ze er allemaal zin in.
Deze dag heb ik ervaren hoe dit topteam in elkaar zit. Ik heb niemand horen mopperen en we hebben zelfs erg veel gelachen. We hebben deze dag alle weersverwachtingen verslagen en compleet uitgespeeld. Man man man, wat heb ik het zwaar gehad deze dag.
Toen ik thuis kwam en mijn zoon vertelde ‘tja pap, dit was nog maar een 1/12 deel’.  Toen besefte ik dat jullie echt een stel toppers zijn en door elkaar aan te moedigen een stel beesten worden.

Na een aantal weken was ik vrienden via Strava van een aantal lopers. Toen ik op Strava had gezien welke raketten wij in het team hebben, werd ik wat stiller en onzekerder. Zo hard kan ik niet lopen, ik heb nog nooit een marathon gelopen, na 15km heb ik al overal pijntjes. En die mannen lopen het met hun ogen dicht.
Gelukkig sprak ik Dennis meerdere malen per week en wist hij mij toch telkens te overtuigen dat ik dit echt wel kan. (Dennis ik weet niet of je hier ook echt zo zeker van was, maar het kwam wel zo over)

Zondag 7-4-2024
De tweede run-bike-run met ons team.
Nou dit was alleen maar genieten en plezier maken. Heb deze route ook veel meer gezien dan enkel het natte asfalt van de vorige run. Het was een topervaring deze dag en dacht toen nog. Als ik moet invallen halverwege de Roparun komt dat wel goed.

De dagen die erop volgden, kregen we helaas nog altijd geen goede berichten over het herstel van Eugene. Op 23 april kwam dan ook voor mij erg onverwachts dat Eugene helaas niet genoeg hersteld was en niet kon deelnemen aan de Roparun.
Nu achteraf kan ik me wel voorstellen hoe dat voelt. Maar erg knap besluit hoor Eugene. Petje af.

Met nog 5 dagen voor mijn vakantie gierde ineens de adrenaline door mij heen. Dit kan ik helemaal niet. Hier ben ik niet klaar voor. Ik denk dat ik vanaf deze dag ben begonnen met stuiteren. En vandaag de dag ben ik nog niet uitgestuiterd. Na de vele telefoontjes en appjes met Dennis maar ook met Eugene was het tot me doorgedrongen dat ik niet veel fitter en sterker kon zijn dan ik nu al ben. En dat de Roparun op karakter gaat en doorzettingsvermogen.

Na mijn terugkomst van vakantie had ik welgeteld 1 dag om alles voor te bereiden. O nee, deze dag was ik ook nog aan het werk. Na een telefoontje met Denis en het lijstje van Jolanda had ik gelukkig niet alleen hardloopkleren mee. ☺

Vrijdag 17-5-2024  (Daar gaan we!!!!!!!)
Wat een ontvangst was dat van alle teamleden die middag bij Tanis. Nadat ik al stuiterend alle toppers gedag had gezegd werd er gauw een worstenbroodje in mijn mond geduwd.
Niet veel later vertrokken we naar Frankrijk. Wat een lange rit zeg. Rijden is al ver en dan gaan we het ook nog eens terug rennen. Met die gedachte gingen we eten in het stadje. Gelukkig werd mijn gedachte aardig snel veranderd toen ik me aan het bedenken was hoe die barvrouw onze pizza heeft aangesneden.  Dus…, en door.
Het eerste avontuur was om samen met Arne in een ledikantje te overnachten. Nou ja…. Zoals Dennis altijd zegt: volgens mij slaap jij staand.

Zaterdag 18-5-2024 6:00 en de 60 uur.
Wat een ongelooflijke ervaring heb ik met jullie mogen doorstaan. Geen idee welke doorkomst ik wanneer ben langs gegaan. Geen idee wat ik wanneer heb gegeten. Geen idee waar en hoeveel ik heb geslapen. Geen idee hoe ik erbij heb gelopen.

Maar 1 ding weet ik wel. Zonder dit topteam was dit nooit gelukt. Geen pijntje deed te veel pijn om te stoppen. Geen regendruppel hield ons tegen en geen berg was te hoog. (nou jaaaaa….18%).

Jolanda: Zonder jou als navigator maar vooral als steady factor. (soms had ik niet eens door dat je er was, zo vanzelfsprekend was het dat jij voor, naast of achter me fietste). Ik weet dat ik me met jou geen zorgen hoef te maken, want jij lette continu op mij.
Wendy: Wat een powervrouw was jij ook. Jouw muziek en aanmoedigen deden me erg goed. Telkens weer die correctie als deze stuiterbal weer eens te snel ging. Welk tempo ik ook liep je zei iedere kilometer “lekker tempootje hoor”.
Maaike: Een en al respect voor jou, hoe jij het tussen deze stuiterballen hebt volgehouden.
Iedere keer weer als ik jou mocht aflossen kwam je met 2 handen in de lucht op me af rennen. Beetje jammer dat ik me er pas de laatste keer bewust van was toen ook ik eindelijk een high 10 terug gaf.
Sorry dat ik je 4.526 keer Maaike heb genoemd.
Casper: Man man wat heb ik met jou gelachen. Iedere kilometer weer zag ik na 500 meter je al klaar staan met een big smile op je gezicht. Nou jaaaaa iedere kilometer? Soms zag ik je pas de laatste 5 meter en soms ook helemaal niet, maar daar zal ik nu niet over beginnen. (oké kleine hint: 51315)
Dennis: Ja Maatje. Wat een droom is er uitgekomen. Wij samen de Roparun lopen. Dat is toch wel iets heel moois wat we samen hebben meegemaakt. Jouw enthousiasme en wijze raad brengen me naar doelen die ik niet had durven dromen. Er is geen uitdaging waarbij jij zal zeggen dat kun jij niet.
Bedankt topper
Hans: Wat een topper ben jij toch. Kilometer na kilometer na kilometer na iets meer dan een kilometer wist jij het busje weer veilig langs de kant neer te zetten. En man wat een mooie opmerkingen komen er toch soms achter dat stuur vandaan. Op de moeilijke momenten wist jij ons busje weer te veranderen van Jehova-getuigenbus naar de bus met 18% en Cadans.
Bedankt man.
Emo 51315: Wat een bijzonder persoon ben jij. Ieder woord komt rechtstreeks uit je hart. Je zit vol liefde en passie (voor de schuifdeur). Snel geteld was het de bedoeling dat je zo’n 574 keer de deur open en dicht mocht doen. Ik denk dat dit zeker voor 18% is gelukt. Nee, zonder grap. Jij stond 100% klaar voor onze veiligheid. Geen idee waar je me er allemaal hebt uitgegooid maar weet dat het veilig is en dat ik daar ook niet over hoef na te denken.

Ons top Team 1:
Karlo: Onze stille genieter. Maar iedere omhelzing die we elkaar gaven voelde super krachtig.
Dion: Wat een beest ben jij toch. Met rook onder je schoenen rende jij de kilometers weg.
Rudolf: Geweldig loopje heb je toch. Ik heb een bijzonder loopje, maar die van jou kan er ook wat van. Mooi om jou te zien genieten bij de wisselpunten.
Sander: Wat was het mooi om jou te zien glunderen. Vanaf het moment dat jij hoorde dat je mag starten verscheen er een brede glimlach op je gezicht. Nou die is er niet meer vanaf gegaan. Iedere wissel weer genoot ik van jouw energie.
Dennis: Bij iedere wissel kreeg ik niet alleen energie van jou, ik voelde het ook. Man wat kan jij een knuffel geven. Mijn rug hoefde niet gemasseerd te worden, door jou werd ik weer even rechtgezet. Heerlijk. Keek daar iedere wissel weer naar uit.
Arne: Onze grote teddybeer. Wat een oprecht mooi persoon ben jij. Alles moet kloppen. 18% is voor jou niet genoeg. (hoorde overigens ook dat het 18,5% was). Zelfs toen je sliep en ik me omdraaide legde jij de dekens weer recht.
Hans en Carl: Om wat discussie te vermijden. Top gereden en top geparkeerd hoor. Wij van bus 2 begrepen precies wat jullie bedoelden.  Na jaaaa… Dat zeiden we.
Maar bedankt mannen zonder jullie hadden we de hele route zelf moeten lopen. Gelukkig stonden jullie klaar om ons weer af te lossen.

Tanja en Kim: Wat bijzonder dat ik de effecten van jullie kunsten heb mogen ervaren. We werden iedere keer weer van een natte krant opgelapt tot beesten. Nooit gedacht dat dit zo’n invloed heeft op het lopen. Zonder jullie lag ik nog ergens in het donker op straat. Bedankt toppers.
Louis: Ik heb de hele run aan je gedacht. Zo knap dat je deze taak op je hebt genomen. Lijkt zo makkelijk, reserveloper. Maar je moet altijd aan staan en gefocust zijn. En dat lijkt me erg lastig naast Cyrion. Bedankt dat je er was en al jouw ervaringen met ons hebt gedeeld. Alles was voor ons tot in de puntjes geregeld.
Cyrion: Als ik een stuiterbal ben. Dan ben jij het zeker. Wat een energie zit er in jou. Je denkt, die man neemt alles met een grap. Maar nee. Jij hebt alles voor ons tot in de puntjes geregeld. Op het slaapliedje na kon het niet beter. Bedankt maatje.
SkottelBryan: jij hebt mijn grootste angst doen laten verdwijnen. Geen hap krijg ik normaal door mijn keel voor en tijdens wedstrijden. Geen idee hoe je dit voor elkaar hebt gebracht. Maar dankzij jou maaltijden heb ik de finish gehaald. Petje af hoor.
Jan-Willem: over een teddybeer gesproken. Hij heeft ze uitgevonden. Wat ben jij een lieve zachte man. Ook bij jou was alles tot in de puntjes geregeld.

Ad en Hans 3,4,5,6: Bedankt Ad dat je elk dubbeltje hebt omgedraaid. Er is geen cent die bij jou zal ontbreken. Ja en dan heb je nog Hans dacht ik en Hans en Hans. En geen idee. Ben er vast nog meer vergeten.

Maar tegen iedereen wil ik hetzelfde zeggen:
Dit team voelt als thuiskomen en dat je dan ziet dat je vrouw er nog niet is.

Familieteam 126 bedankt!!!!
Marco

Toch maar weer achter de  PC gekropen om de laatste dagen weer vast te leggen. Het was werkelijk een feestje om met ons team deze editie te volbrengen, met oude rotten, nieuwelingen, herintreders en thuisblijvers. Genieten met hoofdletter G.

Nadat Hans 1 ons/mij al op de hoogte hield van de vorderingen op de donderdag werd het toch echt vrijdag – D-day – vertrekdag. Het wegbrengen naar metrostation Kralingse Zoom en daar opgehaald kunnen worden richting Oosterhout was vorig jaar goed bevallen, dus was dat ook dit jaar weer in het draaiboek opgenomen. Even na elf uur kwam busje 2 met achter het stuur Hans 1 om Hans 2, Hans 3  en mij op te halen. Dat voelde vertrouwd. Ik op stap met de drie Hansen. Voor we het in de gaten hadden waren we in Oosterhout bij Tanis waar al teamleden zenuwachtig stonden te wachten en de rest van het team uit diverse richtingen binnen kwam druppelen. Het grote inpakken in de Rozing-bus en de Tanis-bus kon beginnen. Zelfs Arne had zich los kunnen rukken van zijn werkplek en was druk in de weer om zijn beide fietsen (1 reservefiets) verzendklaar te maken. De koffie, soep en meegebrachte worstenbroodjes (dankjewel Hans 1) gingen er goed in om de reis naar Frankrijk te gaan ondernemen.

Op tijd konden de bussen dan ook het terrein bij Tanis verlaten om elkaar dan zoals gebruikelijk weer uit het oog te verliezen. En weer even tegen te komen op een in de route opgenomen rustplek (Hans 2 denkt ook aan alles, zelfs aan rustplekken). In bus 2 was lang nagedacht over een thema voor de muziek. Na het succes van vorig jaar, het “alle-dertien-dood-thema” werd het thema na enkele muzikale meezingers van de Pointer Sisters, Pussycat, the Cats, Elvis Presely en zelfs het paard in de gang van Andre van Duin als eerste door Casper geraden. Dieren, in de breedste zin van het woord, zorgde voor 8,5 uur muziek, dus de reis naar St. Quentin werd zo muzikaal omlijst naast natuurlijk het slap ouwehoeren in de bus. Zonder noemenswaardige problemen bereikten we rond 17:30 uur ons stadshotel in St. Quentin en het blijft verbazingwekkend dat binnen 5 minuten alle vier de bussen de parking daar op komen draaien. We konden gaan inchecken bij de incheckbalie. Waar we constateerden dat onze Franse taal er in al die jaren niet beter op geworden is en de Fransen het nog steeds vreemd vinden dat, buiten zijzelf, anderen de Franse taal niet machtig zijn. Maar goed, uiteindelijk kreeg iedereen een slaapplek toegewezen. Al moet ik nog wel een excuus maken aan Tanja en Kim die ik eerst, met een zware koffer, drie trappen op liet lopen om vervolgens te horen dat hun slaapkamer in het bijgebouw was waar Jolanda al stond te wachten.

Nadat iedereen zijn of haar slaapplek had gevonden gingen we richting het etablissement dat Hans 1 vanuit Nederland voor ons had gereserveerd. Het was inderdaad op loopafstand en voor we de keuze hadden kunnen maken of we binnen of buiten zouden gaan zitten werd eigenlijk de keuze voor ons gemaakt… We werden buiten op het terras ‘geplaatst’, met jas aan en net buiten de regendruppels (of net niet Wendy). Ook werden we verrast met de Franse manier van het openen van flesjes met een dop, al deed de dame het volgens ons (mannen) beter dan de mannelijke ober. Het eten viel zeker niet tegen en kwam ondanks de grote groep van 22 man keurig op gelijke tijd, of kwamen de slakken toch iets later? Met de koffie (of ijs voor Rudolf) was het voor Karlo vreemd dat een gewone koffie bij de ober hetzelfde was als een dubbele espresso, of was deze toevallig op z’n dienblad beland? Karlo dronk de inmiddels koude koffie in twee slokken op en klaagde (verder) niet. We gingen terug naar ons stadshotel waar Kim de leiding had over een spel Hitster wat “mijn” team met glans wist te winnen. Wat wel opviel was dat bij het raden van de song/artiest Karlo heel veel wist, maar moeite had met het juiste jaartal. Hij zat er steevast 1 jaar naast. Het bleef nog lang onrustig aan de bar, maar uiteindelijk zocht iedereen zijn of haar bedje op. 

Op zaterdagochtend werd rond 9 uur genoten van het Franse ontbijt en werd na het uitchecken rond 11 uur de reis naar het startterrein ingezet, waarbij we natuurlijk onderweg nog even de diesel hadden bijgevuld. Gelukkig werden we op het startterrein op de verst mogelijke plek neergezet zodat we alvast wat kilometers konden maken. Maar waar we ook de tijd hadden om de fietsen Roparunklaar te maken. De tijd kroop langzaam naar het tijdstip van vertrek en nadat in het kernteam democratisch was overlegd (ja toch Jolanda) dat Sander de startloper zou zijn, gingen we naar de start waar we om 14:45 dan toch echt van start gingen. 

De lopers en fietsers van bus 1 begonnen met een run-bike-run van zo’n 8 km, waarna Carl en Hans 3 vanaf dat punt zouden kunnen begeleiden. Bus 2 ging naar het wisselpunt op zo’n 27 km en bus 3 en 4 gingen vast op weg naar het eerste grote wisselpunt in Bohain en Vermandois. Zoals verwacht zou bus 1 deze afstand in recordtijd bereiken en mocht bus 2 het stokje overnemen. De startvolgorde was na kort overleg in de bus vastgesteld waar we met Casper als startloper voldeden aan de criteria van de jongste, de zwaarste en de eerste in het alfabet… Na Casper zou Dennis starten om vervolgens Maartje en als slotloper Marco het parcours op te sturen waarbij de begeleiding op de fiets door Wendy en Jolanda zou worden verzorgd. En dat deden zij zonder problemen, de heuvels en hellingen werden bedwongen alsof het een trainingsloopje rond Oosterhout was. Via Homblieres, Essigny Le Petit en het zeker ook pittoreske Fontaine-Uterne werd de eerste grote wisselplek bereikt. Busje 1 nam het stokje weer over en wij van busje 2 konden gaan genieten van de nasi a la “skottelbryan”. En die ging er prima in. We konden op weg naar Saultain, waar busje 1 naar op weg was, om daar ons weer te ontmoeten. Saultain zou de laatste wissel in Frankrijk zijn, want wij zouden in deze etappe de grens met België gaan passeren. Keurig op het door Hans 2 verwachte schema losten wij iets voor 23 uur de (hard)lopers van busje 1 weer af en gingen wij de eerste donkere nacht in.

Het lopen en fietsen ging meer dan uitstekend en dus bereikten ook wij keurig op “ons” schema het Belgische Ath, waar we deze keer een pastamaaltijd kregen voorgeschoteld en ook deze variant ging er weer prima in. Verplaatsing naar Aalst kon beginnen waarbij lopers en fietsers in slaap werden gezongen door Hans 2 en mijzelf die als leden van The Nylons zeker niet uit de toon vielen (toch?). Terwijl wij heerlijk de slaap konden pakken op het bedrijventerrein in Aalst wisten de lopers en fietsers van busje 1 de muur van Geraardsbergen te bedwingen. Een steile heuvel van volgens Marco wel 18%…….maar uiteraard was het voor hen een peulenschil en werd er in Aalst gewisseld met busje 2. Busje 2 kon nu gaan genieten van de aangekondigde doorkomsten met als opwarmer Opstal en natuurlijk het hoogtepunt in Zele. Het was een hele happening daar al waren we misschien het echte feestgedruis wel voor en had men in Zele liever een nachtelijke doorkomst gehad, zoals men dat in eerdere edities gewoon was. In deze etappe werd ook een poging gedaan om Casper achter te laten. Verrast door een RBR besloten Hans 2 en ik om Casper als extra loper op de fiets te zetten om samen met Marco de afstand van zo’n 1600 meter te overbruggen. Blijkbaar waren we Marco, Wendy en Jolanda nog niet gepasseerd want na onze omleiding zagen we tot onze schrik dat Casper nog niet was aangesloten. Even bellen met Jolanda (heeft eigenlijk geen zin als je niet in Nederland bent) dan maar met Wendy… Casper? Nee niet gezien, die stond nog wortel te schieten op de plek waar we hem hadden achtergelaten. Volgens het reglement sinds dit jaar toegestaan, maar Wendy heeft hem toch maar weer opgehaald om zich bij de rest te kunnen voegen. Hij blij, wij blij, iedereen blij.

In Temse stond busje 1 al vol ongeduld op ons te wachten en konden wij alvast gaan genieten van de gastvrijheid bij de ouders van Bryan in Zundert. Heerlijk om te kunnen genieten van een douche, een toilet, de ballen van Douwe en ook nog eens een heerlijk zonnetje. Voor we het wisten belde Hans 3 alweer om aan te geven dat het tijd was om richting Wuustwezel te komen om het estafettestokje weer over te nemen. Inmiddels was de zon alweer verdwenen achter onheilspellende zwarte luchten. Die zorgden er uiteindelijk wel voor dat net voor de wissel Karlo en Dion en de fietsers Dennis en Arne behoorlijk nat waren geregend maar wel met de wetenschap dat zij ook snel in Zundert zouden zijn om zich weer op te kunnen frissen. Het gekke was dat we wel de zwarte luchten en het gedonder in de verte hoorden maar buiten wat spetters in de eerste loopbeurt van Maartje het droog wisten te houden tot de wissel in Tilburg. Wel vond de organisatie het noodzakelijk om lopers en fietsers al ruim voor 20:00 uur met de kerstverlichting de weg op te sturen.

Na Tilburg gingen wij op pad naar Oosterhout om in het pand van, onze sponsor, Tanis  wederom binnen te kunnen uitrusten. Maar niet zonder eerst van 1 of 2 (of 3 of 4 –  Casper) wraps te hebben genoten. Het uitrusten (hazenslaapje) duurde te kort want voor we het wisten reden we naar Etten-Leur om daar voor de laatste etappe met busbegeleiding richting Hoogerheide in te zetten. Natuurlijk de pijntjes werden meer voelbaar en het tempo ging daardoor ook wat naar beneden maar onderling werd er altijd weer de lach opgezocht en sprak men elkaar moed in om door die pijn heen te lopen en het gewoon vol te houden. Hoogerheide werd natuurlijk bereikt en busje 1 begon aan hun laatste RBR-etappe en busje 2 was blij om bij Hans 1 en Ineke even op krachten te kunnen komen, een warme soep te nuttigen en een kort slaapmomentje te kunnen hebben. Arne belde mij op tijd wakker zodat wij de lopers/fietsers ook op tijd (bijna gelukt, sorry nog) net voorbij Willemstad konden afzetten. Het regende inmiddels behoorlijk terwijl de temperatuur nog enigszins acceptabel was maar van die regen wordt je natuurlijk wel nat. De doorkomsten maakten het in ieder geval makkelijker om ook nog eens met de eindstreep in zicht keurig op tijd in Rotterdam aan te komen. Terwijl zij aan het RBR-en waren deed de rest zich te goed aan een verantwoorde maaltijd bij de McDonalds…

De finish op de Coolsingel met familie, vrienden, oud-teamgenoten was intens. We did it! Roparun 2024 was meer dan goed verlopen. Trots op ons allemaal en nog trotser op het constant bij moeten stellen van het bedrag dat wij als team aan de stichting Roparun over (gaan) maken. De teller staat op dit moment op ruim 14 duizend euro!

Bus 2:

Hans 2 – mijn vaste chauffeur, het was de 10e keer samen en dat blijft meer dan goed voelen. Is het gek als ik zeg dat je een plekje in mijn hart hebt?

Wendy – wat een souplesse op de fiets, en dan ook nog even tussendoor de socials bij houden, heb je geen enkele keer horen klagen.

Jolanda- powervrouw, heuvels werden met 2 vingers in de neus genomen. En die lach op je gezicht bij het zien van al die andere teams (dat was je niet gewend haha). En ja dat je brak na de finish, dat begrijp ik wel, dikke knuffel!

Casper – mooi mens, nog sorry om je op de fiets te zetten in België maar het lukte niet om je achter te laten (zouden we ook niet willen hoor!)

Dennis – het leek jou zo makkelijk af te gaan en wat een mooi mens hoe jij iedereen steeds weer weet op te peppen en te motiveren. Topgozer!

Maartje – wat heb jij genoten al voelde je het allemaal wel maar gewoon doorgaan en altijd oog voor anderen! 

Marco – je zei zelf al stuiterbal, maar wel een hele positieve stuiterbal met veel humor en zelfspot. Verrast door de briefjes van je vrouw in de kleding was zeker een extra motivatie. Meer dan leuk om jou in onze bus te hebben!

Bus 1:

Carl – teruggekeerd na een jaar afwezigheid, goed in relativeren. Zelfs bij een bijna-doodervaring als een auto op de uitvoegstrook denkt achteruit te kunnen rijden…

Hans 3 – dit jaar maar 1 keer niet gelukt om je te bellen, we maken vorderingen… Maar altijd leuk om jouw zoetgevooisde stem in de nacht te horen.

Dion – ultraloper die het tempo hoog hield, een welkome aanvulling in ons team.

Sander – de bierkoning met humor, je liep echt te stralen en nam de extra kilometers bij een onverwachte RBR voor lief (toch?).

Rudolf – typische loop maar wel eentje die blijft gaan, en wat kan jij veel eten maar dat begrijp ik wel als je ziet welke energie jij erin stopt.

Karlo – heeft van elke meter genoten, heeft wel moeite met jaartallen kwamen we achter.

Arne – onze onverschrokken kilometervreter belde mij gewoon op tijd wakker in Hoogerheide.

Dennis – bleef dit keer gewoon op z’n fiets zitten en is het type van ruwe bolster en blanke pit maar heeft een klein hartje wat nog op de goede plaats zit ook…

Bus 3:

Jan-Willem – stille kracht maar inmiddels onmisbaar, grote regelaar!

Bryan – keukenprins, maaltijden tot in de puntjes geregeld, geen wanklank gehoord, mag je meer dan trots op zijn.

Louis – op het laatste moment meegaan, reserveloper was dan achteraf (gelukkig) niet nodig maar wat was ik/waren wij blij met jouw aanwezigheid. Ervaringsdeskundige op alle gebied! Een hele grote dankjewel!

Bus 4:

Cyrion – je was echt geschrokken van de ochtenderectie van Hans 3 zag ik… Mooie vent met juiste humor, een echte aanpakker!

Kim – leuk dat je toch een etappe in de bus mee bent gegaan, maar de massages voor lopers en fietsers zijn weer meer dan noodzakelijk geweest. Zelfs jouw “apparaat” is weer gebruikt!

Tanja – respect en wat zul jij van dichtbij hebben meegemaakt hoe trots je kunt zijn op je dochter en schoonzoon, en terecht! Je was meer dan welkom en je hebt je plek in ons team ook meer dan waard gemaakt! Nogmaals sorry voor het gesjouw met je koffer op dag 1.

Thuisblijvers:

Hans 1 – thuisgebleven maar o zo betrokken geweest dit jaar. Wat een belangrijke rol speel jij in ons team. Gaaf dat je jullie huis beschikbaar stelde en ook nog gewoon op de Coolsingel erbij was! Top!

Eugène – balen om op zo’n laat moment te moeten afhaken. Maar wel stoer om in het teambelang te denken! 

Ad – de financiën zijn bij jou in goede handen en zelfs al zit je in Rome, je volgt ons op de voet! Thanks mate!

Douwe – wat moeten we zonder de ballen van Douwe ? Niets! 

Mvg. Een meer dan trotse teamcaptain!
Emo

 

Het is een goed jaarlijks gebruik dat Emo als eerste het verslag doet, en dat daarna de update vanuit bus 1 komt. Daar komt-ie dan!

Laten we beginnen bij de aankomst in het hotel. Dit bleek een prima plek met goeie kamers en prima eten. Het routeteam had voor zichzelf het 4-persoons appartement geregeld want er was nog wel wat voor te bespreken voor aanvang. Prima plek, alleen met vier volwassen kerels 1 toilet delen was wel een dingetje. Na aankomst op het startterrein de gebruikelijke drukte, hoewel het een stuk rustiger was dan vorig jaar, aangezien er al teams vertrokken waren en er sowieso minder teams op de route waren zou later blijken.

Wel heel prettig dat we een half uur van tevoren het startende busje naar voren mochten halen, op deze manier konden Hans 3 en ik en de overgebleven loper ook de start zonder stress meemaken. 5 startende teams, waarvan slechts 1 op de noord-route. Dat betekende direct vanaf de start weinig mensen om je heen, geen andere deelnemers om je aan op te trekken en als prooi te verschalken.

De eerste 24 kilometer richting Beuningen werd zonder problemen gedaan, waar team 2 al stond te trappelen om het stokje over te nemen. Daarna op naar Vasse, een bekende plek met toiletgelegenheid bij de plaatselijke sportclub. De ballen van Douwe roken we al op afstand en ze smaakten weer als vanouds, alleen daarvoor zou je al meedoen!

Team 2 rook de nasi en zette de sokken erin, wij gingen op weg voor onze eerste doortocht naar Coevorden. De eerste avondetappe, beginnen bij daglicht, in het donker aankomen. Het eten stelden we uit tot bij Karin in Ter Apel, waar Maartje ons een lekkere kop soep voorzette, waar ik mijn smoel vreselijk aan verbrand heb, maar dat terzijde. Zoals we van Karin gewend waren wilde ze weer alles uit de kast trekken, maar ik denk dat we ons best gedaan hebben om het voor haar niet te intensief te maken. Het is een lieverd, maar je moet haar wel tegen zichzelf in bescherming nemen. Toilet, douche en slaapplek werd door iedereen zeer gewaardeerd.

Weer aangehaakt voor Ter Wissch, op naar Boven Pekela, zodra je Oude Pekela binnenkomt denk je dat je er al bijna bent, maar dat valt vies tegen, het is nog een kolere-eind langs het water. Maar na Oude-, Nieuwe-, en Boven-Pekela komen we aan op de wisselplek waar de plaatselijke fotograaf al de hele dag plaatjes stond te schieten. Bus 2 ging verder richting Emmen, wij gingen rechtsaf naar Hilko en Wilma, 2 oud-collega’s van Jan-Willem 1 en mijzelf. Lieve ontvangst met koffie en toilet en pannenkoeken vanuit het catering team. Prima plekkie!

Karin had na vertrek van bus 2, 3 en 4 nog een achtergebleven kussentje gevonden wat ze vervolgens “even” naar de volgende stop kwam brengen.

Daarna verplaatsten we ons naar een open vlakte aan de rand van Emmen, vorig jaar stonden we daar helemaal weg te regenen, dit jaar lekker in het zonnetje, de tent kon binnen blijven. Zondag rond het middaguur werden we weer afgelost, lekker op schema, maar door onze ongelukkige starttijd was het een eenzaam gebeuren zonder andere teams om je heen. Er zaten er nog 2 achter die met rasse schreden dichterbij kwamen, onze eerstkomende prooi die langzamer ging dan wij was nog ver weg. We hebben ons prima vermaakt met elkaar, maar een deel van de Roparun-sfeer is toch wel afhankelijk van de omgang met andere teams. Op naar Mariënberg, ook zo’n prima plek voor je rust en toiletstop, zelfs (koud) douchen was mogelijk. Na de nasi gingen we door naar ons kamp in Enter.

We werden ontvangen door de vrouw van de boer, in tegenstelling tot haar man is zij wel te verstaan. We konden het achterste veld weer in gebruik nemen en van het stroompunt gebruik maken. De tent opgezet voor de zon en onderuit. Ik werd gewekt door Diana die mijn schouders eens even heerlijk onderhanden heeft genomen, toch even weer wat rust gepakt. Vlak voor de schemering gingen we weer op weg richting Loenen. Die 2e nacht hakt er bij iedereen in, slaapgebrek en vermoeidheid gaan je nekken, maar toch zonder problemen de finish gehaald, pasta eten en dan door naar Lienden.

Aangezien we achteraan het veld reden bedacht ik dat we ook wel op de carpoolplaats konden gaan staan in plaats van een kilometer verderop, had er even geen rekening mee gehouden dat we daarmee natuurlijk een paar uur vooruit schoven en er toch best nog wel teams daar hun loper wisselden na de Grebbeberg. De rit van Loenen naar Lienden is best pittig, je hele busje slaapt en dan moet je als enige wakker blijven, valt niet mee, dan ben je blij als je veilig aangekomen bent.

Aan het begin van de ochtend vertrokken we alweer voor onze laatste etappe richting Meerkerk. Die laatste etappe hebben de lopers er nog even lekker de sokken ingezet, vele PR’s werden nog even verbroken. Gedurende de run hebben we met veel motorrijders gezellig staan kletsen, aangezien we achteraan het veld liepen hadden zij ook niet zoveel meer te doen. Had wel als nadeel dat we vaker gespot werden. Bij een eerdere wissel had Hans 2 me al gewaarschuwd voor een erg fanatieke motormuis die strikt volgens het boekje werkte. Geneuzel over onze manier van parkeren had al wat opmerkingen opgeleverd, staat lijnrecht tegenover complimenten en duimpjes van anderen, maar goed. Deze zelfde motormuis had ook op deze etappe al een opmerking gemaakt over dat ik niet juist geparkeerd stond, ik haal mijn schouders op en verplaats de bus, jij je zin! Totdat we door Leerdam gingen en Jan-Willem besloot even bij de plaatselijke brandweer naar het toilet te gaan. Arne en Mikal gingen met z’n tweeën verder, niet volgens het regelement, maar he, bijna thuis en niemand tot last.

Toen werd de frustratie over dat hij niet aangenomen was op de politie-opleiding hem teveel en zag hij zijn kans schoon en maande Arne en Mikal tot stoppen, ze mochten niet verder totdat Jan-Willem weer was aangesloten. Vervolgens reed hij door naar het busje, wat keurig geparkeerd stond, om officieel een stop & go penalty uit te delen en zijn frustratie even bot te vieren. In het vervolg zou hij niet meer waarschuwen maar direct weer een stop uitdelen! Kijk Bromsnor, jij snapt niet zoveel van de dynamiek van zo’n evenement blijkbaar, je snapt niet dat het succes van de Roparun afhankelijk is van belangeloze deelname door vrijwilligers en dat je met mensen omgaat die al bijna 2 etmalen met veel te weinig rust aan het doordraaien zijn. Maar goed, Emo heeft ook dit deel prima van zich af geschreven in zijn feedback naar de organisatie.

Bij aankomst in Meerkerk zat het er voor bus 1 op, ik liet ze over aan bus 2 voor een menu bij de McDonalds, ik ging samen met Mick en JW2 richting Hoogerheide om bus 3 en 4 te lossen. Dat was snel gebeurd, dus op naar Capelsebrug, wat even later omgezet werd naar de Kralingse Zoom. Prima geregeld met de metro, we waren ruim op tijd op de Coolsingel, mijn frustratie van vorig jaar werd daarmee weggepoetst. Na de finish nog even naborrelen en daarna ging ieder zijns/haars weegs. Voor mij was dat richting Oosterhout waar Ineke me ophaalde. Ik geloof niet dat ik erg gezellig gezelschap was op die rit naar huis.

Roparun 2023, mijn 17e! Sowieso een betere dan vorig jaar met mooi weer en het meemaken van zowel de start als de finish. Jammer van onze plek in het veld, maar gelukkig hebben we met Coevorden en Zutphen toch 2 mooie doorkomsten beleefd met hartverwarmende woorden van mensen die toch maar even de moeite nemen om er voor jou te staan. Dat is het Roparun gevoel!

Dinsdag na een goeie nachtrust op het gemakje alle spullen weer opgeruimd, de hoezen voor over de banken hangen nog aan de waslijn, vanmorgen liep om 5 uur de wekker weer af om voor het eerste sinds 3,5 week weer te gaan werken. Het gewone leven is weer begonnen!

Dank je wel allemaal voor een mooi en onvergetelijk weekend.