Even een aanvulling op het stuk proza van Emo, het is een lange traditie dat hij als eerste een mooi verslag maakt. Inderdaad, een heel bijzondere run, die wel de nodige voorbereiding heeft gevergd, zowel voor de organisatie als voor ons. Geen run in 2020, toch 20 mille opgehaald, want we waren er wel helemaal klaar voor. In 2021 plannen voor een tocht Landgraaf – Rotterdam, helaas sneuvelde dat scenario, te ingewikkeld in Corona-tijd. Plan B werd uitgewerkt door de organisatie, en in korte tijd hebben ze iets moois uit de grond weten te stampen, want ga er maar aan staan, een tocht van 308 km uitzetten, overal bij elke gemeente gaan uitleggen wie je bent en wat je wilt gaan doen, vergunningen aanvragen, routes uitstippelen, we hebben er niet voor geapplaudisseerd maar ik vind dat de organisatie van Stichting Roparun dat zeker verdiend heeft.

Wat betekende dat allemaal voor ons, als team? Veel, een heel nieuwe route, dat is dus alles onderweg opnieuw uitvinden. Routeverkenningen, stopplekken uitzoeken, en in een later stadium erachter komen dat de route op veel plekken nog werd gewijzigd. Als routeteam hebben we er onze handen vol aan gehad, met name Hans 2 die veel voorbereidend werk heeft verzet door via Google Earth de route al gedetailleerd te bestuderen. Zijn huiswerk was top, bij onze eerste verkenning hebben we daar heel veel profijt van gehad.

Verder kreeg ons team een nieuwe naam vanwege onze nieuwe sponsor. In 2021 hebben we ons ingeschreven als Team Tanis – ABN AMRO. De bank had voor 2020 nog ons startgeld betaald en dit is doorgeschoven naar dit jaar. Vanaf 2022 gaan we als Team Tanis door het leven. Wat een fijne sponsor, wat een mooi bedrijf, wat een enthousiame, we hopen hier een lange samenwerking mee te kunnen hebben!

Een nieuwe sponsor betekende ook een nieuwe verzamelplek, een prima locatie! Vanuit Oosterhout door naar Maastricht. Bij de eerste rotonde in Oosterhout werd het konvooi al uit elkaar getrokken en de vier bussen kwamen uiteindelijk afzonderlijk aan bij de hostel. Een prima hostel, want we mogen ons inmiddels ervaringsdeskundigen noemen. Prima kamers, leuke ontvangst, goed eten en een prima bar. Het is dat Maastricht niet langs de Bremen route ligt, anders werd het een blijvertje. Zaterdagmorgen richting Landgraaf, bussen ordenen, cateraars welkom heten en voorbereiden op de start met een prima pannenkoek, weer eens wat anders dan de traditionele pastamaaltijd voor vertrek.

Om 13.30 gaan de lopers en fietsers van bus 1 van start en beginnen een run-bike-run van 11,4 km tot vlak voor Brunssum. Hans 3 en 1 rijden naar dat punt, bus 2 gaat naar punt 2 en bus 3 en 4 rijden naar punt 3. Best bijzonder, nooit eerder gedaan zo. Bij het eindpunt RBR werden we opgewacht door Ineke met de honden, die me begroetten alsof ik al twee weken weg was. De honden dan, Ineke had zichzelf beter onder controle.

Fietsen opladen en een korte normale route van 8 km, toen waren we alweer in Douvergenhout, waar bus 2 weer overpakte. Bus 1 ging lekker, voor op schema, waarmee de trend was gezet voor de volgende etappes. Bus 1 sloot aan bij bus 3 en 4 op het kamp in Susteren. De tent werd daar voor het eerst opgebouwd, een goede investering zo is gebleken tijdens deze run. Bus 2 zette er ook de sokken in, en voor je het weet gaat dan je eerste lange etappe beginnen, richting Venlo. Tussendoor in Echt een rondje over een industrieterrein waar niemand de schoonheid van inzag, maar waar sponsor Masita is gevestigd en daar moesten we even langs. In onze Masita teamkleding werden we hartelijk ontvangen en kregen een goodie-bag mee, die voornamelijk bestond uit de nieuwe catalogus, geweldig, dat hadden jullie nou niet moeten doen. 🤔. Via Roermond en Swalmen gingen we zonder al teveel problemen richting Venlo, maar de knieproblemen voor Anneleen waren al zichtbaar. Een goeie massage zou moeten helpen, maar garanties werden niet gegeven door de dames. Een ander probleem bleek de achterband van Jan-Willem, die iets teveel lucht verloor. Handig is het dan als onderweg de fietspomp niet meegaat maar in de materiaalbus blijft liggen. Aandachtspuntje 1 voor volgend jaar. Of nee, aandachtspuntje 2, want het begon al op het startterrein waarbij ik met droge ogen beweerde dat de veiligheidsspelden toch echt in de kist bij bus 4 zouden moeten zitten.

Na een korte stop in Venlo reden we door naar Aarle-Rixtel, waar echt geslapen moest worden. Dankzij een ander team op hetzelfde parkeerterrein werd dat een uitdaging, de filiaalmanager van de Aldi kwam nog even checken en ook de politie is nog langs geweest. Ik heb mijn eerste powernap kunnen doen, dat was hard nodig voor de volgende etappe. Jan-Willem probeerde zijn fiets te repareren, maar in het doosje bandenplak bleken geen bandenlichters te zitten (aandachtspuntje 3).

Anneleen had er weinig vertrouwen in dat ze de volgende etappe zou kunnen volbrengen, haar knie werkte niet mee. Casper, die tot dan toe een geweldige ondersteuner op het basiskamp bleek te zijn, ging mee met bus 1, klaar om in te vallen. Wij gingen de nacht in richting Weert. Vreemd om al die tegenliggers over hetzelfde parcours te zien gaan. Soms ook best verwarrend, allemaal met dezelfde hesjes. Maar net zo plotseling als ze kwamen, droogden de tegenliggers op en konden we weer gewoon in het duister staren.

Waar al voor gevreesd werd kwam uit, Anneleen trok het niet en moest na 3 beurten opgeven. Casper pakte over als loper, en ook dit deed hij met verve en veel plezier. Jan-Willem moest verder op de reservefiets, die niet helemaal voor hem was gebouwd, dus bovenop het takkenweer kwam nog de nodige extra spier- en zadelpijn. Maar die bikkel ging gewoon door, pijn is fijn!

Een hele etappe in het donker, dat maak je normaal gesproken niet mee tijdens de Roparun, het is rond Pinksteren altijd wel van avondschemer naar donker of van donker naar ochtendschemer, maar Weert tikten we aan, nog altijd het in donker. En zo gingen we alweer op weg naar de laatste stopplek van bus 1, Buchten, een groot parkeerterrein even van de route. Een rit in het donker, een bus met slapende mensen, blij dat ik mijn powernap had gedaan, maar ook blij dat ik onderweg ben wakker gehouden door de passagier naast me.

Ook dit bleek een prima kampplek, we konden nog van het sanitair van het zwembad gebruik maken, ik kon weer een uurtje tukken gelukkig, genoeg om tot aan de finish wakker te blijven. Het weer werkte zeker op zondag niet mee, knap dat we allemaal gewoon lekker hebben doorgepakt! Team 2 kwam er alweer aan, wij moesten nog zo’n 30 km naar Berg & Terblijt, de heuvels werden al uitdagender, nog even aanzetten. Een last-minute routewijziging voor de bus werd niet gewaardeerd en begrepen. Er bleek rond het MVV-stadion nog een wielerkoers aan de gang. Een heel onduidelijke beschrijving, verkeersregelaars die er ook niets van begrepen, kortom, een redelijk chaotisch slot van een verder prima georganiseerd evenement. Maar ook hier bewijst een routeverkenning weer zijn nut, ook met een waardeloze beschrijving wisten we op het gevoel wel waar we ongeveer konden aanhaken.

En ook op de volgende wisselplek stond mijn persoonlijke cheerleader ons al op te wachten. Voor Bus 1 is de run altijd onverwacht opeens klaar, bus 2 pakt te etappe tot aan de finish en wij konden met de ondersteuningsbussen door Landgraaf. Bij aankomst de bussen reorganiseren, zodat Eugene zijn eigen bus weer leeg mee naar huis kon nemen. Alles weer in bus 3, dat zien we thuis wel weer verder.

Bus 2 kwam aan, lopers en fietsers run-bike-runden van Vijlen naar Landgraaf, het was nog even afzien. Dan is het wachten op de lopers en fietsers, om vervolgens als team over de finish te lopen. Het ontbreken van het publiek en het doodse rondje van de laatste paar honderd meter was een tegenvaller vond ik, je Roparunbeleving wordt toch altijd wel compleet bij de ontvangst in Rotterdam.

Aan het rondhangen na de finish moesten we duidelijk even wennen, “vroeger” gingen we dan naar het bankgebouw in Rotterdam. Het is goed dat we besloten hadden niet tot het eind te blijven, iedereen was moe en wilde naar huis. Voor mij was dat slechts 20 minuten naar ons huisje in Vijlen, dus ik stond als eerste onder de douche, heerlijk!

Roparun 2021 zit er weer op, mijn 15e deelname in het 30 jarig bestaan van de run. Vanuit alle aspecten bijzonder en niet vergelijkbaar met andere jaren. Veel nieuwe ervaringen opgedaan, veel nieuwe teamleden, maar wat hadden we weer een mooie ploeg, het is elk jaar weer bijzonder om te zien hoe je naar elkaar toegroeit!

Gisteren bij thuiskomst alle zooi naar de loods gebracht, dat zoek ik zondag wel verder uit. Dan komt ook vast nog wel een doosje bandenplak met bandenwippers te voorschijn, ik weet bijna zeker……. Ook de tent opgezet om te drogen en vooral schoon te maken. Alle zeilen netjes opgevouwen, daar moet ik nog een paar kisten voor aanschaffen om ze mooi te houden. Vandaag voorlopig even de laatste dingetjes, de pannen in de vaatwasser, hand- en theedoeken gewassen, etensresten uitgezocht. De honden eten de komende week elke dag een eitje door hun eten.

Geen barbecue als slot van het seizoen. Het zit er weer op, het was mooi! Ik heb genoten van alle voorbereiding, de routeverkenningen, een hoop geregel in de dagen voor vertrek en na thuiskomst. Ineke staat dan wel niet meer op de deelnemerslijst, maar is ook gewoon een paar dagen in touw op de donderdag en dinsdag, mijn toppertje!

Emo vroeg tijdens het afscheid allemaal even goed na te denken over deelname volgend jaar. Bij dezen, ik ben er weer bij volgend jaar, dit is te verslavend! Ik hoop voor volgend jaar op een normale run van Bremen naar Rotterdam. Tijdens de routeverkenning van 2020 hebben we gezien dat dat een hele mooie kan worden. De stichting werkt parallel ook aan een plan B voor het geval we weer binnen Nederland moeten blijven, dan wordt het scenario Landgraaf – Rotterdam verder uitgewerkt.

Binnenkort kom ik bij jullie terug met bericht over de kerstmarkt in Haarlem. Denk alvast eens na wat we daar in de kraam zouden kunnen gaan verkopen, we horen graag jullie ideeën!

Groetjes,
Hans 1

En zo kwam er toch een Roparuneditie in 2021, anders dan de mijn eerdere 19 Roparuns, maar ik tel hem toch gewoon mee als nummer 20!

In dit gekke coronajaar waarbij we in 2020 helemaal niet aan roparunnen toekwamen werd echt uitgekeken naar 2021. De voorbereidingen, onze oefenloopjes, vergaderingen en de deze keer niet als afsluiting gehouden BBQ maar gewoon als begin van (iets moois), de routeverkenningen zorgden al voor veel plezier, kortom we hadden er zin in!

Hoewel we eerst wel allemaal negatief waren was de uitkomst daardoor wel positief en gingen we op weg naar het mooie Oosterhout om te verzamelen bij onze nieuwe (hoofd)sponsor TANIS Confectionery. Met twee enthousiaste teamleden in ons midden, Maartje en Dennis, is de connectie met deze sponsor snel gemaakt en waren en zijn we als team enorm verrast met de kleding (in de juiste oranje RAL-kleur) en de krachtige uitstraling die natuurlijk past bij TANIS waar de kernwaarden betrokken, verbonden en vindingrijk zeker ook van toepassing zijn op ons team.

Met het binnendruppelen van de teamleden kregen we eerst een rondleiding van Maartje en Dennis, om een beetje een idee te krijgen wat TANIS (wereldwijd) aan machines levert om de snoepproductie in de juiste banen te leiden en natuurlijk kregen we wat gummybeertjes mee welke in het innovatiecenter geproduceerd kunnen worden. Bijzonder leuk en gewaardeerd werd in ieder geval dat Victor Tanis ons team enorm veel succes toe kwam wensen. Deze Rotterdamse familie is zeker niet onbekend met de Roparun en vindt het een eer om ons team te kunnen sponsoren, het past ook nog eens in het project Tanis-Vitaal wat binnen de onderneming een belangrijk onderwerp voor het welzijn van de medewerkers is. Hij deed een voorzichtige toezegging dat hij misschien ook wel een keer mee wil……we zullen zien!

Na het in- en overpakken van de tassen, fietsen en materialen gingen we met 2 busjes en 2 kleine vrachtwagens (wat een goed idee en dat houden we er zeker in!) richting Maastricht naar de Stayokay. Binnen een kwartier arriveerden we daar ondanks de drukte op de weg op een alleszins redelijk tijdstip rond 17 uur. In busje 1 deed de radio het (nog) niet terwijl in busje 2 de samengestelde Play list al een aardig stukje op weg was, jammer dat Dennis nog niet in de bus zat om zijn aangevraagde nummers voorbij te horen komen. Hij reed de materiaalbus omdat onze Limburgse vrienden Claudia en René pas op zaterdagmorgen zouden aansluiten.

De indeling van de kamers ging vrij soepel en iedereen zou een bed (beneden of boven in het stapelbed) gevonden hebben in kamer 127 of zoiets. Jammer dat ik “gedwongen” werd om bovenin plaats te nemen…. maar is uiteindelijk wel goedgekomen.

Eten deden we met z’n allen bij het geregelde lopend buffet en eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat het een goede keuze is geweest en het een meer dan goede vervanger was van de normaalgesproken te houden BBQ en zo was het voor de rookies ook nog eens een makkelijke binnenkomer want zij konden ook gewoon aanschuiven in plaats van de BBQ verzorgen. Voor de late(re) aanschuivers Natasja (eerst nog even haar propedeuse opgehaald! Proficiat) en Casper (harde werker ook op vrijdagmiddag!) was nog een bord overgehouden, nou ja bord…. Natasja dacht dat ze voor alle dagen moest stapelen gezien haar volle borden, maar die “gewoon” tot op de laatste hap naar binnen werd geschoven tot verbazing van Constant. Na het eten kwamen ook JW en Diana zich melden en had JW getwijfeld om nog even door te rijden naar het MVV-stadion om zijn ADO te kunnen zien winnen van MVV. Gelukkig werd het een ruime overwinning (2-6) ook zonder zijn support. Het bleef in ieder geval nog lang gezellig in de eetzaal/bar van het hostel. Er werd dan ook een aanslag gedaan op de biervoorraad, doubles/triples, wijn en niet te vergeten de Fritz-Kola. Kortom een prima voorbereiding op 300 km rennen/fietsen, begeleiden en wakker blijven… toch?

Wakker geworden zouden we rond 08.00 uur ontbijten en de ochtend een beetje rondhangen bij het hostel voordat we op weg konden naar het startterrein om ook Claudia en René in te lijven om zo compleet het terrein op te kunnen rijden zodat we bij elkaar konden staan. Na een tankstop lukte dat met wat haperingen wonderwel. Al duurde het vinden van een parkeerplek wel wat ongewoon lang(er) dan dat we gewend waren. Maar het aanmelden en de ontvangen pannenkoekbonnen (natuurlijk te weinig) ging soepel. Bovendien gingen de enorme pannenkoeken met spek/appel of gewoon suiker en stroop er goed in en werd een goede basis gelegd.

Na de gebruikelijke peptalk om iedereen nogmaals aan te geven dat plezier en fun vooropstaat en dat veiligheid voor alles gaat en het belangrijkste om nog eens aan te geven waar we het allemaal voor doen. De stichting Roparun, die met alle opgehaalde gelden nog steeds fantastisch, en helaas noodzakelijk, werk kunnen doen. Onze teller staat inmiddels rond de 11.000 euro (en stil counting). Ten slotte werd de startloopster bekend gemaakt, altijd bijzonder en goed voor extra kippenvel als je mag starten, en de keuze was gevallen op Anneleen!

En daar gingen we dan, misschien minder aanmoedigingen bij vertrek, maar het gevoel was niet minder. We waren vertrokken. De eerste ongeveer 12 km als run-bike-run en dan met begeleiding door busje 1 vanaf Brunssum. Dus Hans 1 moest flink doorrijden om vanaf het startterrein daar op tijd te verschijnen maar dat was uiteraard geen probleem voor de Hansen. Er werd gelijk al een voorsprong gepakt op “ons” schema zodat wij van busje 2 al snel vanaf km 19.4 het stokje over konden nemen vanaf Douvergenhout (wie kent het niet). Het was even stoeien met de “Belgische” fietsendrager, en we begrijpen inmiddels waarom deze maar 100 euro kostte op Marktplaats , om de reservefiets erop te krijgen. En met onze turbo-loper Adriaan op het parcours was het logisch dat we hem pas na 1.8 km konden aflossen. Maartje sprong letterlijk uit de bus wat door Hans 2 en Emo natuurlijk niet werd geaccepteerd want om na 1 etappe al de reserveloper te moeten inzetten was zeker geen optie… ze begreep de hint en dus gingen lopers voortaan letterlijk hand in hand naar de wisselplek… Voor de eigen en onze veiligheid…. Na Maartje kwam Natasja en na Natasja Robin om het loperskwartet vol te maken…

En toen kwam Adriaan weer uit de bus… het zou een memorabele aflossing worden. Nog maar net weg bedacht Dennis dat hij wel een koprol kon maken op de fiets… Zijn flexibele spatbord trapte voor hem even op de rem en hij werd zowaar gelanceerd en kwam op de straat terecht… paniek… Maar niet bij Adriaan want die liep door…. Gelukkig viel de schade bij Dennis mee maar kostte het wel tijd om de fiets weer aan het rijden te krijgen. Met grof geweld lukte dat, maar inmiddels waren Adriaan en Ed wel “gevlogen” na 3.8km hadden we ze toch weer te pakken en zonder noemenswaardige problemen kwamen we aan bij Susteren waar busje 1 het stokje weer overnam.

Busje 2 ging naar de volgende wisselplek bij het stadion van VVV Venlo. En dat was geen verkeerde plek om te stoppen. De stichting had hier het steunpunt “neergezet” dus de broodjes worst, de warme soep en zelfs de koffie met vlaai vonden gretig aftrek. Het wachten op busje 1 duurde zeker niet lang, de ingezette voorsprong op ons loopschema werd langzaamaan steeds groter. Dus na even rusten en een warme pastamaaltijd (was misschien niet zo’n goed idee om na het broodje worst voor het lopen te doen… maar smaakte wel lekker!) Helaas begon het ook een beetje te miezeren. En dat zou net als de wind eigenlijk de hele tocht zo blijven, soms wat hardere regen al lijkt het erop dat busje 1 uiteindelijk meer “last” heeft gehad van deze omstandigheden, het vreemde was wel dat ondanks de neerslag en de regen de temperatuur met zo’n gemiddeld 17 graden vrij hoog bleef.

Busje 2 ging in ieder geval weer op weg, de volgende wissel zou in Aarle-Rixtel zijn,  en de opgebouwde voorsprong op het tijdschema werd mede door een heerlijke windmee verder uitgebreid. Grappig op in deze shift ook teams tegen te komen die de route in tegenovergestelde richting (klok mee of tegen Rob?) liepen en zo voor extra drukte op het parcours zorgde. Maar met een topchauffeur als Hans 2 aan het stuur is dat geen enkel probleem. Het leukste vond en vindt hij om de bus achteruit in te parkeren om zicht te houden op de aankomende lopers en fietsers! We kwamen zo snel aan in Aarle-Rixtel dat busje 1 nog niet in de gaten had dat onze fietsers met turbo-man Adriaantje (t…lijer) het wisselpunt passeerde, gelukkig stond de telefoon van Ed op vliegtuigstand en heeft Hans 2 al rennend en telefonerend met Dennis, Adriaan tot stoppen gedwongen zodat Busje 1 het stokje weer over kon nemen. Ze zouden in deze nachtelijke etappe wel wat last zou krijgen van de (tegen)wind, de soms harde regen en de drukte op het parcours met al die ploegen die dus tegenovergesteld liepen… maar ook Hans 1 is een topchauffeur en draait daar zijn hand niet voor om!

Wij gingen na een bakkie cup-a-soup op weg naar de te huur staande en dus lege brasserie ’t Blaakven in Weert. Een prima gevonden locatie en de tent kon beschut worden neergezet, de bedjes binnen met de slaapzakken en eenieder kon een tukkie doen of in ieder geval even uitrusten. Hans 3 belde ons op tijd wakker zodat onze masseuses Kim en Diana de spiertjes en pijntjes konden wegmasseren… Er was tijd voor een ontbijtje en we stonden alweer te trappelen om op weg te gaan naar Buchten waar het volgende kamp van Busje 1 zou zijn. Deze etappe ging vrij gemakkelijk (in ieder geval voor Hans 2 en mij… haha) natuurlijk het deed zeer bij lopers en fietsers maar ze pepten elkaar daar waar noodzakelijk op en voor we het goed en wel in de gaten hadden… hoewel… Natasja wist het precies hoor, die hield het aantal loopbeurten uitstekend bij en kon exact aangeven wanneer de laatste beurt er aankwam…(Deutsche gründlichkeit?).

Wij gingen naar Berg en Terblijt en Busje 1 ging alvast ervaren dat de Limburgse heuvels best pittig kunnen zijn. JW kwam in ieder geval op de reservefiets (zijn eigen fiets kon na een lekke band niet gerepareerd worden) helemaal verrot aan en busje 2 kreeg een beetje in de gaten wat hen in de laatste kilometers te wachten stond. Dat ging Ed in ieder geval ook merken, hij had het even moeilijk op een helling van 8% maar dat losten we gewoon op door hem even in de bus te zetten en kreeg ik eindelijk ook eens een taak om mijn fietsskills te laten zien, haha. Ik gaf met plezier de fiets weer terug aan Ed zodat hij met de lopers en Dennis de laatste kilometers in een run-bike-run konden volbrengen.

Wij sloten aan op het startterrein waar de overige teamleden ons al stonden op te wachten om de lopers en fietsers van busje 2 in te halen om met elkaar nog een welverdiende ereronde te lopen op het Pinkpopterrein om te finishen waar we werden opgewacht door Nelli Cooman, een waardig ambassadeur van de stg Roparun.

En zo werd deze run, mijn 20^e, ook weer een gedenkwaardige run. Het is en blijft bijzonder hoe we met relatief onbekende mensen zo een geweldige teamprestatie neer kunnen zetten. Dat gevoel zal altijd blijven of het nou Parijs, Hamburg of Landgraaf is. Laten we deze run maar zien als een meer dan geslaagde opmaat naar de Roparun in 2022…. Want het voordeel is wel dat we nu zeker niet lang hoeven te wachten… Had, heb en blijf er zin in! Tot snel allemaal en iedereen nogmaals bedankt voor zijn/haar tomeloze inzet humor en kameraadschap. Ik ben er trots op om met jullie dit avontuur aan te zijn gegaan!

Wie ben je?
Rene Beurskens, getrouwd met Claudia Beurskens heb 1 zoon, en  4 bonuskinderen.
Woonachtig in Grubbenvorst.

Wat is je rol in het team?
Chauffeur van de cateringbus.

Hoe vaak heb je meegedaan?
Dit wordt mijn eerste keer.

Wat moeten we verder van je weten?
Doe sinds kort mountainbike samen met mijn bonuszoon, om weer wat meer conditie te krijgen en het leuk is om te doen. Verder hou ik van muziek en dan van heavy metal tot pop, motorrijden . We hebben dan ook nog een paar dieren, 3 Labradoodles, 2 katten en een aantal konijnen. En verder ben ik werkzaam als pakketbezorger voor PostNL.

Wie ben je?
Ik ben Casper Sombroek, 35 jaar en woonachtig in Heiloo samen met mijn vrouw Fatima en zoon Liam.

Wat is je rol in het team?
Ik ben loper.

Hoe vaak heb je meegedaan?
Dit is mijn vierde Roparun. Ik ben de eerste editie gestart als ondersteuning van de materialenbus en als reserveloper. Door het uitvallen van een loper heb ik toen mogen invallen. Daarna ben ik vaste loper geworden nadat er een aantal lopers gestopt zijn.

Wat moeten we verder van je weten?
Ik zeil, kite, loop hard en steek graag mijn handen uit de mouwen.
Om soms even tot rust te komen speel ik gitaar: van heavy-metal riffs tot popsongs.
Ik ben werkzaam in het onderwijs als deelschoolleider van een VMBO-afdeling. Ik geef les in Amsterdam-Oost, op deze school zitten leerlingen van 63 verschillende nationaliteiten (internationale schakelklassen) dus ik ben eigenlijk iedere dag op reis!

Ik kijk weer erg uit naar de Roparun met Tanis Team126, ik heb er zin in!